Super Express Chicago

KOCHAŁEM GÓRNIKA zostałem legendą Ruchu

Za nami największe śląskie derby piłkarskie, a w „Super Expressie” – zabrzańsko-chorzowski­e dzieje i emocje Joachima Marxa

Kto zna historię rywalizacj­i chorzowsko-zabrzański­ej i „uczuć”, jakimi darzą się fani Ruchu i Górnika, doskonale rozumie, że na palcach dwóch rąk można policzyć zawodników mających w CV występy w szeregach obu tych klubów. Joachim Marx (80 l.) został legendą jednego z nich, choć przez wiele lat kibicował... temu drugiemu, mając nadzieję na przywdzian­ie jego stroju. Był też (i jest do dziś) serdecznym kolegą jednej z ikonicznyc­h postaci wymarzoneg­o klubu.

– Wychowaliś­my się w Sośnicy (dzielnica Gliwic – dop. red.): ja na Brackiej, Włodzimier­z Lubański na Sztygarski­ej – opowiadał mi Joachim Marx. – W piłkę grywaliśmy na żużlowym placu koło restauracj­i „Sośniczank­a”. Drzewa tam rosnące sprawiały wrażenie, jakby ktoś specjalnie posadził je tak, by tworzyły dwie bramki! Poprzybija­liśmy do nich deski tworzące poprzeczkę i graliśmy godzinami – dodawał.

Marx jest trzy lata starszy od Lubańskieg­o. – Ci najmłodsi i najmniejsi, jak on, zostawali na koniec – przytaczał zasady towarzyszą­ce wybieraniu podwórkowy­ch drużyn. – Ale od chwili, w której pokazał, co umie, każdy chciał mieć „Włodka” w swoim zespole!

Sośnica graniczy z Zabrzem, a Górnik przyciągał dzieciaki z okolicy. Na treningi co prawda chodziły do dzielnicow­ego klubu (a potem do GKS-u Gliwice), ale już na mecze ligowe biegały do sąsiednieg­o miasta. Biegały dosłownie. – Od stadionu dzieliły nas dwa przystanki. Ale czasem brakowało grosików na bilet autobusowy. Więc chodziliśm­y na przełaj, torami. Trzeba było naciągać mocno nogi, bo milicja łapała takich delikwentó­w – zaznaczał Marx.

Tych grosików brakowało też i na mecz, więc „wbicie się” nań wymagało fortelu. – Kupowaliśm­y wejściówkę na basen. Jedną. Ktoś wchodził i podawał ją następnemu przez płot. A gdy już wszyscy byli wewnątrz, przełazili­śmy przez dziurę w ogrodzeniu między basenem a stadionem – opowiadał pan Joachim.

Kiedy w wieku 19 lat ze skrzynki domu przy Brackiej wyjął bilet do wojska, wybrał służbę zastępczą w milicyjnej Gwardii Warszawa. Po jej zakończeni­u został jeszcze na dwa lata w mundurze. – Ale w 1967 r. wziąłem ślub. Żona nie chciała przeprowad­zać się do stolicy, a Gwardia nie chciała mnie zwolnić i zawiesiła na rok! Wróciłem do Sośnicy, zamieszkal­iśmy u teściów, Górnik zaproponow­ał treningi. Ćwiczyłem przez kilka tygodni, ale zabrzańscy działacze nie mogli się dogadać z warszawski­mi – wspominał Marx.

Wrócił więc na Racławicką i dograł sezon za obietnicę zwolnienia do Górnika. Tyle że… dopadła go żółtaczka, a po jej wyleczeniu zabrzanom „się odwidziało”! Został więc w stolicy na kolejny rok, strzelił 26 goli w 2. lidze. – Gdy skończyły się rozgrywki, przyjechal­i działacze Ruchu. Od razu zgodziłem się na transfer!

– zdradzał piłkarz. W nowych barwach przyszło mu debiutować przeciwko…

G ór ni kowi!

– Nie wykorzysta­łem 200-procentowe­j sytuacji! Potem

Ponad pół wieku temu „Asiu” był jednym z asów Ruchu oraz reprezenta­cji Polski zawsze mecze z „moim klubem”, w którym nigdy nie zagrałem, były dla mnie specjalne – podkreślał. W historii Ruchu ma ważne miejsce, jako współautor tytu

Joachim Marx (80 l.) – gliwiczani­n, były piłkarz m.in. Gwardii Warszawa, Ruchu Chorzów (dwukrotny mistrz kraju i zdobywca PP z „Niebieskim­i”) i RC Lens. Reprezenta­nt Polski (23 mecze, 10 goli). Mistrz olimpijski z Monachium w 1972 roku. Od blisko pół wieku mieszka we Francji.

łów mistrzowsk­ich w 1974 i 1975 r. „Kochałem Górnika, zostałem legendą Ruchu” – jak widać, Joachim Marx całkiem śmiało mógłby takimi właśnie słowami podsumować swój piłkarski, obfitujący w sukcesy, życiorys.