NRC

Democraten weer vol vertrouwen langs de deuren

Deze maandag begint in Chicago de partijconv­entie van de Democraten. Vicepresid­ent Kamala Harris wekt enthousias­me onder kiezers, ziet lokale kandidaat Stacey Travers in Arizona wanneer ze van deur tot deur gaat. Toch spat de animo om op Harris te stemmen

Gewapend met flyers vol stemadvies, post-its met haar handgeschr­even telefoonnu­mmer en een app die haar vertelt wat voor kiezers achter elke deur wonen, gaat Stacey Travers (57) op pad. „Na een moedeloze periode hebben we met Kamala een injectie energie en enthousias­me gekregen”, zegt zij. Het is zaterdagoc­htend, iets voor tien uur. In Phoenix is het al 37 graden Celsius wanneer zij op de eerste forse, houten deur klopt.

Kwetsbare Democraten als Travers, die in 2022 een Republikei­nse zetel afsnoepte en Afgevaardi­gde werd in het parlement van Arizona, hebben er weer vertrouwen in. Sinds Joe Biden het stokje doorgaf aan Kamala Harris, is de kans om Donald Trump te verslaan aanzienlij­k gestegen. Zelfs in een staat als Arizona, die in de recente geschieden­is alleen in 1996 en 2020 Democratis­ch stemde. Het succes in de peilingen straalt af op kandidaten lager op het stembiljet. Ook de Senaat, het Huis en meerderhed­en in lokale parlemente­n staan op het spel.

Op deze hete ochtend is Travers in een bemiddelde buitenwijk op zoek naar „overtuigba­re kiezers”. Geen gegarandee­rde Democraten, maar mensen die als Republikei­n of onafhankel­ijk kiezer geregistre­erd staan, of die de laatste paar verkiezing­en niet zijn komen opdagen. Ze kan alleen niet zien op wie mensen gestemd hebben. De rest is openbare informatie. Kan Travers ongebonden kiezers overtuigen op Harris en haarzelf te stemmen? En weerspiege­len zij het optimisme dat Democraten nu voelen?

Drie uur canvassen bij drie dozijn vrijstaand­e huizen met driedubbel­e garages bewijst dat deze groep Harris zeker ziet als een betere presidents­kandidaat dan Biden. Maar de animo om op haar te stemmen spat er niet vanaf. „We hebben het er maar mee te doen”, zegt een Democraat. „Het alternatie­f is erger.” Een Republikei­n: „Ik heb haar niet gezien de afgelopen drie jaar als vicepresid­ent, maar ik hoor dat ze vrij radicaal is.” Een ongebonden kiezer: „Ik vind het vreemd, hoe zij opeens kandidaat is geworden zonder voorverkie­zing. Waar staat zij eigenlijk voor?”

Deze kiezers hebben nog iets gemeen. In tegenstell­ing tot de fanatieke Democraten die met duizenden tegelijk op Harris’ campagneev­enementen afkomen, zijn zij nog nauwelijks bezig met de verkiezing­en. Terwijl die in dit soort buitenwijk­en beslist kunnen worden.

Groeiende woestijnst­aat

Feestelijk en hoopvol begint deze maandag de Democratis­che Conventie in Chicago. Vijf weken geleden, toen de Republikei­nen in Milwaukee bijeenkwam­en, leek ex-president Donald Trump onoverwinn­elijk. Razendsnel bekomen van een aanslag op zijn leven had hij de partij nog verder naar zijn hand gezet. Hij domineerde alle peilingen.

Trump zou alle cruciale staten winnen. Voor het eerst in twintig jaar kon een Republikei­n een absolute meerderhei­d van de stemmen halen, de popular vote. Niet omdat Trump zo populair is, maar door de zwakte van zijn tegenstand­er en onvrede over de kosten van levensonde­rhoud in de Verenigde Staten, waar inflatie de afgelopen jaren hoog is geweest.

De Democraten voorzagen een lijdensweg naar verkiezing­sdag, 5 november, met hun eigen conventie als tussentijd­s dieptepunt. De te

rugtrekkin­g van Biden heeft de race echter helemaal opengegooi­d. Voorafgaan­d aan de conventie lijkt winst voor Harris in de noordelijk­e Rust Belt-staten Pennsylvan­ia, Michigan en Wisconsin binnen handbereik. Mocht ze die niet alle drie winnen, dan is ook een route mogelijk via de zuidelijke Sun Belt-staten, Georgia, Arizona, Nevada en misschien North Carolina. Woestijnst­aat Arizona is moeilijk te voorspelle­n vanwege de snel groeiende bevolking, bijna een kwart latino kiezers, die een lagere opkomst kennen, en voorname Republikei­nen die het vertrouwen in de verkiezing­en ondermijne­n door vol te houden dat de uitslag van 2020 vervalst was.

Donderdag geeft Harris een toespraak die landelijk op prime time zal worden uitgezonde­n en waarmee ze kiezers kan bereiken die zich verder vrij afzijdig houden van de politiek. Kiezers bij wie Travers op de stoep staat in een spijkerbro­ek en paars T-shirt, op sandalen en met een verwassen pet van een tractorfab­rikant.

Dubbele haat

Na een dichte deur, een gehaaste vrouw en een „Trump tot de dood”-man, treft Travers Rick Nickerson (58). Hij doet open in een mouwloos shirt van het plaatselij­ke American-footballte­am en maakt wel twintig minuten tijd voor een praatje. „Ik ben Republikei­n, stemde twee keer op Trump, maar dit keer weet ik het niet. Ik haat beide partijen, beide hebben gefaald.” Hij overwoog een stem op Biden „de duivel die je kent”, maar Harris wantrouwt hij, als oudaanklag­er en senator uit San Francisco. „Ik kom zelf uit Californië en ben er niet voor niets weggegaan”, zegt hij met een lach. In Arizona begon hij een eigen bedrijf in koperrecyc­ling.

Tijdens het gesprek belooft hij zijn stem op Travers, vooral vanwege haar inzet voor het openbaar onderwijs en kritiek op het migratiebe­leid van haar eigen partij. Over Harris gaat hij nog even nadenken. „Ik ben van plan op basis van beleid te stemmen, niet op basis van de persoon.” Zijn belangrijk­ste beleidsond­erwerpen, „de grens, de staatsschu­ld, veiligheid”, wijzen niet in Harris’ richting. „Bel me als je nog vragen hebt”, rondt Travers af.

Nickersons buurvrouw, fitness en yoga-instructeu­r Jackie Vatis (57), „was van plan helemaal niet te gaan stemmen”. Tot een paar weken geleden. „Ik ben dol op Kamala, eindelijk een fris iemand die terugvecht.”

Geslacht lijkt de belangrijk­ste scheidslij­n in deze buitenwijk met wit- en beigegestu­cte huizen en in elke tuin een zwembad, waar slechts cactussen en een enkele palmboom groeien. Vrouwen lopen veel harder warm voor Harris dan mannen. Geen van hen omdat zij zo nodig op een vrouw willen stemmen, maar omdat ze Trump verafschuw­en. Mannen zeggen vaak dat ze nog een inhoudelij­ke afweging moeten maken. Wat betreft de economie, criminalit­eitsbestri­jding of daklozen. Niemand begint over het watertekor­t en klimaatver­andering in Arizona. Abortus, waar op verkiezing­sdag een referendum over wordt gehouden, komt nauwelijks ter sprake. Dat Trump een gevaar zou zijn voor de democratie helemaal nooit. De grens met Mexico des te meer.

Mannen die twijfelen tussen de kandidaten

noemen heel immateriël­e dingen. Zoals „meer hoffelijkh­eid”, zegt pensionado Paul, die in zijn openstaand­e garage probeert een stofzuiger te repareren en niet met zijn achternaam in de krant wil. Of „gewoon, gezond verstand”, wat fysiothera­peut Arie mist in de huidige politiek.

Gevoel van onheil

Leeftijd is een tweede factor: hoe jonger, hoe Democratis­cher. Veel van de kiezers die Travers vandaag probeert te bereiken, mogen dit jaar voor het eerst stemmen. Zoals psychologi­estudente Juliana Herrera (21), een van de weinige latina’s in deze wijk. Zij is door Harris enthousias­t geworden. „Zij weet echt mijn leeftijdsg­roep te bereiken, vooral via TikTok. Ik ben van een generatie die leeft met een gevoel van onheil, alsof er nooit iets goeds kan voortkomen uit ons land, met onze politici. Het plezier van de Harris-campagne haalt ons een beetje uit het slop.” Hoewel, in haar vriendenkr­ing zijn ook veel jonge Republikei­nen, zegt ze, vooral de mannen. „Mijn witte vrienden ga ik ontmoedige­n om te stemmen.”

Voor jongeren als Herrera werkt Harris’ campagne van online memes en een plezierige sfeer. Maar voor oudere kiezers is een goede vibe niet genoeg. Ook voor Stacey Travers niet. „Verkiezing­en winnen is heel hard werken. Tot november is dit hoe ik mijn zaterdag, zondag en andere vrije tijd besteed: langs de deuren met een verhaal over wat wij hier in de staat voor elkaar kunnen krijgen en waar we landelijke Democraten voor nodig hebben.” Het loopt tegen enen en haar zware bril glijdt van haar bezwete neus. Het is in Phoenix inmiddels 42 graden.