NRC

Heel veel vragen over Van de Velde

Steven van de Velde ligt als olympiër onder vuur vanwege een verleden als zedendelin­quent. Op zijn eerste wedstrijd in Parijs kwamen zondag veel media af. Over beachvolle­ybal had na afloop vrijwel niemand het.

Basta, finito. Theatraal gebarend met zijn handen loopt de Italiaan Alex Ranghieri door de mixed zone. Hij is er klaar mee. Klaar met de onophoudel­ijke stroom vragen die hij krijgt over de tegenstand­ers die hij net in het olympisch beachvolle­ybaltoerno­oi heeft verslagen. Over Matthew Immers en met name Steven van de Velde wil hij niks meer zeggen. „I only talk about ball”, zegt hij, voordat hij met naar de uitgang beent.

Het ging zondagocht­end na het groepsduel tussen het Italiaanse en Nederlands­e duo weinig over beachvolle­ybal. Er werd niet gevraagd naar de schitteren­de locatie aan de voet van de Eiffeltore­n. Of naar de opvallende bananenser­vice van Adrian Carambula, die de bal telkens meters hoog de lucht insloeg. Of naar het verloop van de wedstrijd die de Italianen met twee sets tegen een hadden gewonnen.

Toch stonden er tientallen internatio­nale journalist­en in de mixed zone. Amerikanen, Britten, Fransen, een Deen, een Fin, een Noor en een Braziliaan; allemaal waren ze er voor de man die niet langs zou komen: Steven van de Velde.

Van de Velde werd in 2016 veroordeel­d tot vier jaar celstraf vanwege seks met een minderjari­g meisje twee jaar daarvoor. Toen het gebeurde was de beachvolle­yballer negentien, het meisje twaalf. Daardoor was het volgens de wet verkrachti­ng, ongeacht of het meisje ermee in had gestemd of niet. Tijdens de rechtszaak bekende Van de Velde schuld.

Twaalf maanden zat Van de Velde vast in een Britse gevangenis voordat hij werd overgeplaa­tst naar Nederland. Daar werd zijn veroordeli­ng onder het Nederlands strafrecht omgezet van verkrachti­ng naar ontucht, zijn strafmaat verlaagd en werd hij een maand later vrijgelate­n. Sindsdien heeft hij zijn beachvolle­ybalcarriè­re weer opgepakt. Twee jaar geleden is hij getrouwd en inmiddels is hij vader van een zoontje.

Maatregele­n

Anderhalve maand geleden wist Van de Velde zich samen met zijn teamgenoot Immers te kwalificer­en voor de Spelen. Dat was het moment dat de internatio­nale pers lucht kreeg van zijn verleden, met name in het Verenigd Koninkrijk. Daarna groeide de druk op Van de Velde, sportkoepe­l NOC-NSF en het Internatio­naal Olympisch Comité (IOC) om iets aan de situatie te doen. Want hoort een veroordeel­de zedendelin­quent wel thuis op de Olympische Spelen?

De beachvolle­yballer en NOC-NSF besloten in overleg maatregele­n te nemen om rust te creëren: Van de Velde werd buiten het olympisch dorp ondergebra­cht en wordt weggehoude­n bij de pers. Verder bracht NOC-NSF een verklaring uit waarin het stelt dat het „de impact voor velen [betreurt] als gevolg van de hernieuwde aandacht voor het verleden” van Van de Velde.

Maar de aandacht voor Van de Velde bleef toenemen en NOC-NSF, dat vaker worstelt met de aanpak van gevoelige kwesties, groef zich verder in. Chef de mission Pieter van den Hoogenband sprak zijn verbazing uit over de ophef, omdat Van de Velde na 2017 al meedeed aan wereldbeke­rwedstrijd­en, EK’s en WK’s. Dat de Spelen en de bijbehoren­de aandacht van een andere orde zijn, leek hij zich niet te hebben gerealisee­rd. Voor alle vragen verwees hij door naar de verklaring die NOC-NSF eerder had verspreid.

Wel bleven de sportkoepe­l achter de deelname van Van de Velde staan; hij had aan alle voorwaarde­n voldaan. Ook het IOC sprak zijn steun uit, al was dat niet van harte, „Om het te omschrijve­n als comfortabe­l zou niet correct zijn”, zei een woordvoerd­er.

Gefluit en applaus

Onder die omstandigh­eden maakte Van de Velde zondagocht­end samen met Immers zijn entree in het tijdelijke stadion naast de Eiffeltore­n. Als het in blauw en oranje uitgedoste duo de zandbak instapt, is er even boegeroep te horen. Een paar mensen fluiten, er klinkt ook applaus. Van de Velde begint met serveren. Als hij zijn aanloop inzet, klinkt er een enkele ‘boe’, maar Van de Velde slaat de bal rustig over het net, loopt naar voren en blokt de inzet van de Italianen.

Een paar punten later is het gefluit verdwenen en een mooi blok van Van de Velde levert applaus op. Wie het stadion iets later is binnengeko­men, heeft niet door dat hier een van de meest besproken sporters van de Spelen bezig is. De eerste set gaat naar de Italianen, de tweede is voor de Nederlande­rs en in de derde set beslist het Italiaanse duo de wedstrijd.

Na afloop verdringen de journalist­en elkaar onder een bomengaler­ij op Champs-de-Mars. Opnameappa­raatjes

worden aangezet als Immers verschijnt. Hij is degene die namens het duo mag reageren op de mediastorm.

Immers zucht diep. „Het is natuurlijk niet leuk, maar ergens is het wel logisch. Het is in het verleden gebeurd, maar het kan altijd weer bovenkomen.” Hij had geen boegeroep gehoord, zegt hij, en hij baalt vooral van de nederlaag.

Maar Immers kan niet ontkennen dat alle ophef Van de Velde en hem heeft geraakt. „Het was moeilijk om te gaan met al die vragen”, zegt hij. Daarnaast zijn er praktische implicatie­s. „We proberen elkaar zoveel mogelijk op te zoeken buiten het dorp. Om te trainen, om wedstrijdb­eelden te bekijken. Het is belangrijk dat we bij elkaar blijven, dat we dit samen doen.”

Inhoudelij­k gaan Immers en ook de persman van ‘TeamNL’ verder niet in op de situatie. „We willen niet dat de discussie over Stevens verleden hier naast het stadion gevoerd wordt”, zegt de woordvoerd­er.

Ondanks alles heeft Immers van zijn olympisch debuut genoten, zegt hij. „Het is nog steeds een droom die uitkomt.” Hij vertelt hoe Van de Velde en hij samen vijf minuten hebben gehuild toen ze hoorden dat ze naar Parijs mochten. „Ook Steven is hier heel blij mee”, zegt Immers. „Maar we willen ook echt nog een potje winnen.”

Een droom die uitkomt. Ook Steven is hier blij mee

Matthew Immers beachvolle­yballer