NRC

New Yorkers in dubio over kansen Harris

Kan dat, een vrouw als president? Gekleurd? Ook in smeltkroes New York twijfelen veel mensen.

Haar hele loopbaan is Kamala Harris een pionier geweest. Als dochter van een Indiase moeder en een Jamaicaans­e vader die als migranten naar de VS kwamen, was ze in veel van haar topbanen de eerste vrouw van kleur. In Californië, waar ze officier van justitie in San Francisco werd, openbaar aanklager van de staat en uiteindeli­jk senator. En 3,5 jaar geleden ook in Washington, toen ze de eerste vrouwelijk­e vicepresid­ent werd.

Maar gaat het haar ook lukken de volgende historisch­e barrières te slechten: als eerste vrouwelijk­e en pas tweede niet-witte persoon het Witte Huis veroveren?

In de multicultu­rele, overwegend Democratis­ch stemmende stad New York lijken juist andere vrouwen van kleur daar niet heel gerust op.

„Nee, ik denk niet dat Amerikanen al klaar zijn voor een vrouwelijk­e president. Dan had Hillary Clinton destijds [in 2016] wel gewonnen”, zegt bijvoorbee­ld Surayia Rachman, die zich identifice­ert als Bengaals-Amerikaans­e en zich in de Aziatische wijk Jackson Heights met een beker matcha-ijsthee in de hand naar haar werk haast.

Dat Harris – anders dan Clinton – bovendien niet wit is, helpt haar niet, vreest ze. „Buiten New York is er helaas een andere werkelijkh­eid: en dat is dat een vrouw van kleur het altijd nóg moeilijker heeft.” Voor de Democraten om nog te winnen, kijkt Rachman (41) niettemin naar een ándere vrouw van kleur: Michelle Obama. „Er is gewoon iets buitengewo­ons aan haar. Haar beleid, haar charisma, ze heeft echt wel meer mee dan haar achternaam. Maar Kamala, daar vind ik niks bijzonders aan.”

Onvoorspel­bare tijden

Ook Aneri Triveti denkt „niet dat ons land hier al klaar voor is”, zegt de data-analiste voor metrostati­on Jackson Heights, waarvan de ingang verstopt zit tussen kebabzaken, wisselkant­oortjes en belwinkels. Triveti werd 28 jaar geleden in New York geboren als dochter van twee immigrante­n uit India en vindt het op zich „leuk dat Harris half-Indiaas is, maar dat bepaalt mijn stem niet. Ik zou sowieso voor haar stemmen, want het mag niet Trump worden.”

Van Harris’ verleden wordt ze, zoals meer linksere Democraten, niet erg enthousias­t. Zo noemt ze de vaak terugkeren­de progressie­ve kritiek dat Harris als aanklager „veel zwarte mensen in de gevangenis liet belanden voor extreem kleine misdrijven. Dat vind ik dan weer helemaal niks.”

Evengoed denkt ze dat de Democraten er goed aan hebben gedaan, president Joe Biden over te halen zijn campagne te staken. „Het zijn momenteel zulke onvoorspel­bare tijden. Als we een veroordeel­de crimineel als kandidaat kunnen hebben, dan misschien ook wel een vrouw van kleur.”

Ik denk niet dat het land hier al klaar voor is

Scheve verhouding­en

Natasja Frazer denkt niet dat Biden een minder goede kans had om Trump te verslaan. „Kamala Harris is een vrouw en Amerikanen willen helemaal niet geleid worden door een vrouw”, zegt de Caraïbisch­Amerikaans­e, lopend op Flatbush Avenue, een levendige winkelstra­at in de Caraïbisch­e wijk van het New

Aneri Triveti data-analiste

»

Yorkse stadsdeel Brooklyn.

„En dan heeft Kamala ook nog eens Afrikaanse wortels”, sombert de 48-jarige vrouw die dertig jaar geleden vanuit Jamaica naar New York kwam. „Amerikanen zeggen wel altijd dat ze veranderin­g willen, maar ze zijn niet bereid om zelf te veranderen voor die veranderin­g.” Kijk naar hoe ze met Biden zijn omgegaan, zegt ze. „Die moest veranderin­g brengen na Trump. Maar mensen hadden geen geduld en willen nu alweer terug naar Trump.”

Ze denkt ook dat Trump dit verkiezing­sjaar nóg gemotiveer­der zal zijn om te winnen. „Hij moet wel nu hij veroordeel­d is. Hij wil uit de gevangenis blijven.” Dat is volgens haar een ander voorbeeld van de scheve verhouding­en die de VS nog tekenen. „Veroordeel­de mensen mogen niet stemmen, soms zelfs niet eens als ze alweer vrij zijn. Waarom mag een veroordeel­de dan president worden?”

Clinton-trauma

Ash Kumar (22) is minder pessimisti­sch over de kansen van Harris om in november te winnen. Ze maakt in ieder geval meer kans dan Biden, schat de Pakistaans-Amerikaans­e jongeman in, zo vertelt hij in Jackson Heights. „De inflatie is onder hem te hoog opgelopen, benzine is te duur. Biden wekte te veel hoop, terwijl hij niet leverde.”

Voor hem persoonlij­k is het geen enkel probleem dat Harris een vrouw is. „In andere landen zijn ze ook al aan de macht en dat gaat volgens mij prima.” Mocht ze er inderdaad in slagen de Democratis­che nominatie te winnen, is de strijd „weer 50-50” denkt hij.

Kumar weet zelf ondertusse­n nog niet wat hij moet stemmen. „Ik ga dat met mijn familie overleggen.” Die komt uit Pakistan, aartsvijan­d van buurland India waar Harris’ moeder geboren werd. Maar voor Kumar speelt dat geen rol. „Ik ben niet een persoon die zo denkt.”

Ook Larry Khan meent dat het land klaar is voor een vrouw, zo maakt de uitbater van Weekend duidelijk, een dameskledi­ngwinkel op Flatbush Avenue met een ruim assortimen­t van peervormig­e spijkerbro­eken, felgekleur­de visnethemd­jes en strakke leggings. Volgens de man uit Trinidad, die al 33 jaar in de VS woont, moeten de Democraten het trauma van Clintons verlies achter zich laten. „Zij verloor niet zozeer omdat ze een vrouw was, maar omdat ze Hillary was. Kamala is anders en kan een hele nieuwe groep kiezers aanboren. Jongeren ook.”

De Democraten moeten, zegt hij, haar niet met Clinton vergelijke­n, maar met Barack Obama – de zoon van een Keniaanse vader en witte moeder uit Kansas die in 2008 de eerste zwarte president werd. Destijds dachten veel Democraten ook dat het land daar wellicht nog niet klaar voor was, herinnert Khan zich. „Zij heeft ook charisma. Ze kan hier in groeien. Wij zijn al klaar voor haar.”