S10 zwijgt maar spreekt toch
Ja, beste politiek analisten, ik weet het: Geert Wilders is een ontzettend goede politicus die zo’n Kamerdebat over het hoofdlijnenakkoord met twee vingers in zijn neus wint. Vol bewondering vertelden de analisten woensdagavond in de talkshows Wilders’ heldendaden na. Zijn grappen, zijn snoeiharde volleys, hoe hij PvdA-leider Frans Timmermans alle hoeken van de Kamer liet zien. De oppositie kreeg ervan langs. Oud-spindoctor Julia Wouters zei in Sophie & Jeroen (NPO1): „De oppositie is nog helemaal niet klaar om ook maar een heel klein deukje in dit enorme pak boter te prikken”. Timmermans bakte er niets van, was de conclusie: „Elke aanval die hij deed beklijft niet”, zei Elodie Verweij in Renze (RTL4).
Als je te dicht op de bal zit, zoals veel Haagse analisten, kun je politiek alleen nog als spel zien en bewonder je degene die het beste scoort. Ook al is hij de leider van een radicaal-rechtse partij die een „ondermijning is van de democratie” (Esther Ouwehand, PvdD). De analisten bij Op1 (NPO1) vonden die waarschuwingen tegen radicaal-rechts trouwens irrelevante „etiketplakkerij”. Ook de bezwaren van de oppositie tegen Wilders’ asielplannen vonden ze gezeur. Sowieso vonden ze het niet kunnen dat de oppositie „ageerde tegen Wilders”.
Nieuwsuur (NPO2) had een heel ander debat gezien, met een „eensgezinde oppositie”: „De linkse oppositie veegde de vloer aan met de asielplannen’’. Dat was ook weer iets te complimenteus, maar de rubriek verkoos in ieder geval inhoud boven spelletje en gaf als enige een uitstekend beeld van het debat en van het hoofdlijnenakkoord.
Stien den Hollander (S10) wil liever niet over haar psychiatrische verleden praten. Dit herhaalt de zangeres steeds in de documentaire Dat het goed blijft gaan met mij (NPO2). Regisseurs Linda Hakeboom en Rolf Hartogensis volgden S10 in de twee jaar sinds haar optreden op het Eurovisie Songfestival (2022). S10 bracht haar puberteit door in psychiatrische inrichtingen, geteisterd door wanen en angsten. Haar leven werd gered door de muziek. De eerste albums noemde ze naar de medicijnen die ze slikte: Antipsychotica en Lithium. En nu is ze een gevierd artiest: „Ik heb het zelf gefixt, maar het is wel verdrietig”. Vanuit de diepte naar de top – mooi verhaal voor een documentaire. Alleen, manager Froukje Bouma verzet zich tegen deze lineaire „Disney-versie”. Want volgens haar zijn de problemen van S10 niet verdwenen door het succes. Leven in de schijnwerpers lijkt juist niet gezond voor een jonge vrouw die zo kwetsbaar overkomt.
En S10 wil dus niet over haar verleden praten. Ze is bang dat ze daar een terugval van krijgt: „Dat ik bijvoorbeeld weer suïcidale gedachten krijg.” Zeker de helft van de documentaire blijft daardoor wat vaag, want een ander onderwerp – haar werk bijvoorbeeld, of haar plaats in de Nederlandse popmuziek – komt er ook niet voor in de plaats.
De makers weten S10 over te halen om buiten beeld, op geluidsband, toch haar verhaal te vertellen. Nog steeds krijgen we slechts de contouren daarvan te horen, maar indringend is het wel. „Iedere ochtend werd ik opgehaald door een wit busje, om zeven uur,” vertelt ze. Een lotgenoot toonde haar foto’s van al zijn Legoblokjes. „Limbo” noemt ze de inrichting, een grijze zone naast het leven. Vaak dacht ze: „Wel lekker dat ik hier ben, dan hoef ik niet te leven.”
Het blijft ambivalent: de makers willen de hijgerige aandacht voor S10 en haar geestelijke nood hekelen, maar ze doen daar zelf aan mee. De kijker heeft dat ook. Enerzijds denk je: laat haar met rust, anderzijds wil je alles van haar weten. Zelf geeft ze als reden van haar schoorvoetende openheid dat ze hoopt dat jongeren in geestelijke nood herkenning vinden in haar verhaal. Dat ze weten: jij bent niet alleen.