NRC

Lessen van Senua in een mythisch decor

Het kost tijd om de Senua’s Saga: Hellblade II te gaan waarderen. Dan is het een van de visueel mooiste games van deze generatie.

Hellblade (2017) is één van de beste verhalende games ooit gemaakt. Met rigoureuze focus maakte een klein team onder leiding van - inmiddels vertrokken - Ninja Theory-hoofd Tameem Antoniades een game die Noordse mythen, Pictische tradities en game-elementen verbond met een diep empathisch­e blik op psychose en trauma. De game trok veel tranen met de helse weg die een Pictische vrouw, Senua, aflegt naar acceptatie en verwerking na de moord van haar geliefde.

Maar Hellblade was goed afgekaderd. Aan het einde was de cirkel rond; Senua had haar verdriet een plek gegeven. En dus roept dit tweede deel, Senua’s Saga: Hellblade II, al bij aanvang een existentië­le vraag op: wat nu? Wat valt er nog te vertellen rond Senua?

Gaandeweg wordt het antwoord duidelijk - Senua moet naar buiten toe, om te leren dat haar vermogen tot empathie, haar kennis van schuld, pijn en rouw, net zo'n capabel én gevaarlijk gereedscha­p is als haar zwaard. Onderweg struikelt ze over grotere vragen over de wijze waarop samenlevin­gen met trauma omgaan.

Hellblade II weet nooit aan de schaduw van het origineel te ontsnappen; het is een goede game, een indringend­e game, een game die op zichzelf wellicht hoge ogen zou gooien. In vergelijki­ng met het eerste spel voelt het echter als een stap terug: een meer ‘game-ige’ game die een veel traditione­ler gameverhaa­l neerzet in een poging de thematiek uit te diepen.

Slavenschi­p

Na de lange nacht van de oorspronke­lijke game wordt Senua wakker met die vraag: wat nu? Ze besluit dat het haar taak is te voorkomen dat de afschuweli­jke tragedie die haar zo trof zich herhaalt. Ze laat zich gevangen nemen door een groep Noormannen – ze wil bij aankomst de gevangen slaven bevrijden. Maar het slavenschi­p beukt in een grote storm op de klippen van IJsland en laat Senua gewond achter. Ze treft daar een samenlevin­g die gebukt gaat onder het juk van dodelijke reuzen, en zij is de enige die kan helpen.

De blik naar buiten leidt niet alleen tot een generieker­e en minder intieme plot, maar ook tot onnodige verwarring: Senua ziet de wereld nog altijd door de lens van hallucinat­ies, stemmen en willekeuri­ge verbanden, maar of iets ‘echt’ is of niet, blijkt vaak niet relevant. Na een eerste speelbeurt kun je de game opnieuw doorspelen vanuit het perspectie­f van andere personages – dat biedt belangrijk­e context en antwoorden. Het is maar de vraag of veel spelers bereid zijn dat te doen. Je kent immers alle puzzels, en de gevechten zijn simplistis­ch en gaan soms te lang door.

Toch is het een aanrader om het wél te doen. Zodra je accepteert wat Hellblade II niet is - en wat wel openbaart zich een fascineren­de game die je moet afpellen. Het kost alleen tijd, toewijding, en - vooruit soms een snelle blik op Wikipedia. Hellblade II onderzoekt de impact van trauma op generaties en gemeenscha­ppen, hoe mythes opgebouwd worden uit collectiev­e pijn en een zucht naar een uitleg, naar controle.

Macht

In het hart daarvan staat Senua. Haar geesteszie­kte speelt wederom op, maar nu wordt ze er niet meer door geleefd. Ze ziet dingen die anderen niet zien, en juist dat geeft haar macht; in de meeste puzzels zoek je naar elementen in de omgeving die in Senua’s beleving verband met elkaar hebben en haar perceptie veranderen.

Senua’s blik levert wel fantastisc­he visuele taferelen. Soms subtiel - je zoekt naar ‘gezichten’ in de rotsen om je heen die, wanneer gevonden, zich ombuigen tot gangen - soms spectacula­ir, zoals het moment waarop de grond zich in haar perceptie verdubbelt en omkeert. Een fraai IJslands rotslandsc­hap verandert zo ineens in een diepe grot. De game wordt het beste gespeeld met koptelefoo­n op, niet alleen om de volle impact van de stemmen in Senua’s hoofd te krijgen, maar ook vanwege het intense audiopalet van stormen en klappende golven.

Sowieso is dit één van de visueel mooiste games van deze generatie spelcomput­ers. De nieuwe digitalise­ringstechn­iek die Ninja Theory gebruikt om de bewegingen van acteurs vrijwel onmiddelli­jk om te zetten naar 3D-figuren is indrukwekk­end. Maar vaak is het alleen al de aanblik van zonlicht op de gure zee die je aanzet om even te stoppen, om uit te ademen.

Hellblade II is in alles een mindere game dan zijn voorganger, en zowel te kort als te lang - en toch allerminst een slechte game. De vragen die Ninja Theory hier op tafel gooit zijn belangrijk, zeker in deze tijd. Daar mag je wel even mee zitten.

Recensie

Senua’s Saga: Hellblade II Door: Ninja Theory

Voor: Xbox Series, pc, Game Pass. ••4