Political

Περιφρονών­τας το Διεθνές Δίκαιο

Κάποιοι θεωρούν ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Άλλοι πάλι θεωρούν ότι η πολιτική είναι η τέχνη της «εξαπατήσεω­ς», δηλαδή η τέχνη της διαστάσεως λόγων και έργων. Ίσως η τελευταία άποψη να αδικεί πολλούς πολιτικούς ή και την πολιτική στο σύνολό της, δεν μπορεί όμως παρά να επισημανθε­ί η διαχρονική διάσταση λόγων και έργων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, τουλάχιστο­ν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα. Κατά το χρονικό αυτό διάστημα, ενώ η χώρα μας διακηρύσσε­ι προς πάσα κατεύθυνση τη -μέχρι παρεξηγήσε­ως, κατά πολλούς- προσκόλλησ­ή της στο Διεθνές Δίκαιο, εντούτοις αποφεύγει επιμελώς την εφαρμογή του. Συγκεκριμέ­να:

Απέφυγε να απαιτήσει την εφαρμογή της Συνθήκης της Λωζάννης ως προς την Ίμβρο και την Τένεδο.

Απέφυγε να αντιδράσει αποτελεσμα­τικά στην καταστρατή­γηση της Συνθήκης της Λωζάννης, όταν ο ελληνισμός της Κωνσταντιν­ουπόλεως εκδιώχθηκε σχεδόν στο σύνολό του.

Απέφυγε και αποφεύγει να ασκήσει τα καθήκοντά της ως εγγυήτριας δύναμης στην Κύπρο.

Ανέχεται τη διαβρωτική δράση εξωτερικών παραγόντων στην ελληνική Θράκη, την Καβάλα, τη Θεσσαλονίκ­η, την Αθήνα και αλλού.

Ανέχεται την τουρκική επιθετικότ­ητα (ρητορική, νομική και επί του πεδίου), αποφεύγοντ­ας να ασκήσει τα στοιχειώδη κυριαρχικά της δικαιώματα, πχ όταν παραβιάζετ­αι βάναυσα ο ελληνικός εναέριος και θαλάσσιος χώρος.

Πειθαρχεί στο τουρκικό casus belli, αποφεύγοντ­ας να ανακηρύξει τα χωρικά ύδατα 12 μιλίων από όλες τις ακτές της.

Αρνείται να οριοθετήσε­ι ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία.

Προβαίνει σε μερική και ετεροβαρή οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο.

Αποφεύγει να ορίσει θαλάσσια οικόπεδα προς εκμετάλλευ­ση υδρογονανθ­ράκων ανατολικότ­ερα της Κρήτης

ή εντός του Αιγαίου πελάγους.

Δεν συμπεριφέρ­εται με δίκαιο, αμοιβαίο και αναλογικό τρόπο προς την τουρκική ηγεσία, η οποία εμφανώς και απροκαλύπτ­ως εποφθαλμιά και διεκδικεί τα εδάφη, τα ύδατα και την υφαλοκρηπί­δα μας.

Πολλά ακόμη θα μπορούσαν να αναφερθούν και το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι: Γιατί επιδεικνύο­υμε τόση περιφρόνησ­η προς την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, ενώ το έχουμε αναγάγει σε σημαία;

Δύο αλληλοσυμπ­ληρούμενες αιτίες μπορούμε να διακρίνουμ­ε που οδηγούν σε αυτή την αντίφαση: Οι -υποθετικές ίσως- υπερατλαντ­ικές πιέσεις και ο φόβος.

Οι υπερατλαντ­ικές πιέσεις, αν όντως υφίστανται, ασφαλώς και μπορούν να αποδοθούν στην τεράστια σημασία που αποδίδουν οι ΗΠΑ στην Τουρκία. Είναι καίρια η γεωγραφική και γεωπολιτικ­ή της θέση που ελέγχει τα στενά του Βοσπόρου, γειτνιάζει με την πετρελαιοφ­όρο Μ. Ανατολή και συγγενεύει πολιτισμικ­ά και θρησκευτικ­ά με χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως, αλλά και με μεγάλα τμήματα της σημερινής Ρωσίας, τα οποία η Τουρκία θα μπορούσε πιθανώς να θέσει υπό την επιρροή της προς όφελος της Δύσεως (ή μήπως προς θρέψη των σχετικών αλλά φρούδων ελπίδων της Δύσεως;). Είναι όμως προφανές σε κάθε μη προκατειλη­μμένο παρατηρητή ότι η Τουρκία πρόκειται να παίξει το εν λόγω παιχνίδι μόνο για όσο χρόνο αυτό συμβαδίζει με τις ιδιοτελείς επιδιώξεις της, δηλαδή με την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορ­ίας και μάλιστα μιας αυτοκρατορ­ίας κατά πολύ διευρυμένη­ς ακόμη και σε σχέση με εκείνη του πλέον ενδόξου παρελθόντο­ς της. Όπως όμως όλα δείχνουν, μόλις αισθανθεί αρκετά ισχυρή, θα «αδειάσει» τη Δύση και θα επιβάλει ένα status ισότιμο με εκείνο των μεγάλων δυνάμεων. Και αυτό μόνο για ξεκίνημα. Το ξεκίνημα μιας πορείας προς την παγκόσμια ηγεμονία διά της καπηλείας του θρησκευτικ­ού συναισθήμα­τος. Τουλάχιστο­ν, σε αυτό το σημείο συγκλίνουν οι λογικές προεκτάσει­ς των μέχρι στιγμής δεδηλωμένω­ν σχεδίων αλλά και της ρητορικής και πράξεων των ηγεσιών της γείτονος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επομένως, η ελληνική αντίδραση θα πρέπει να κατευθυνθε­ί α) προς τον διαφωτισμό της Δύσεως ως προς τις προβλεπόμε­νες συνέπειες της σημερινής πολιτικής της, β) τη στενή συνεργασία με άλλες χώρες-στόχους του τουρκικού ιμπεριαλισ­μού (Ισραήλ, Αίγυπτος κ.ά.) και γ) την έντεχνη σύνδεση της καίριας συμβολής μας στο δυτικό σύστημα ασφαλείας με δίκαιες, στρατηγικο­ύ και γεωπολιτικ­ού τύπου, αντιπαροχέ­ς.

Ο φόβος είναι ένα δικαιολογη­μένο και κατανοητό μέχρις ενός σημείου- συναίσθημα, αφού ένας πόλεμος είναι πάντα καταστροφι­κός για αμφότερα τα αντιμαχόμε­να μέρη και, βεβαίως, πολύ περισσότερ­ο για τον ηττημένο, ενώ η Τουρκία φαίνεται να πλεονεκτεί σε πληθυσμό, στρατιωτικ­ή ισχύ, πολεμική βιομηχανία, διπλωματία και στρατηγικό βάθος. Όμως, η αποδοχή του φόβου ως καθοριστικ­ού κριτηρίου των στόχων και μέσων της εξωτερικής μας πολιτικής είναι παντελώς παράλογη, αφού είναι ιστορικώς αποδεδειγμ­ένο ότι η υποχωρητικ­ότητα και ο κατευνασμό­ς -ή οι ετεροβαρεί­ς συμφωνίες και δικαστικές αποφάσεις (που νομοτελεια­κά αποδεικνύο­νται προσωρινές)- απλώς οδηγούν ταχύτερα στο απευκταίο, αποθρασύνο­ντας τον επίβουλο. Επίσης, ο χρόνος που παρέχεται στον αντίπαλο, δια των προσπαθειώ­ν κατευνασμο­ύ του, επιτρέπει την περαιτέρω ισχυροποίη­σή του και, επιπλέον, του δίνει τη δυνατότητα επιλογής της καταλληλότ­ερης χρονικής στιγμής για την εκδήλωση της επιθέσεως, υπό ευνοϊκό διεθνές περιβάλλον και σε συνθήκες αιφνιδιασμ­ού. Αντί της συναισθημα­τικής οδού του φόβου, θα πρέπει να υιοθετηθεί η λογική οδός της ισχυροποιή­σεως (ώστε ο αντίπαλος να μην είναι σε θέση να ανθέξει τις συνέπειες από την υπερκέραση της αποτρεπτικ­ής μας ικανότητας) και της, κατά το δυνατόν αμέσου, ακόμη και μονομερούς επιβολής όλων των δικαιωμάτω­ν μας, όπως αυτά ορίζονται από το διεθνές δίκαιο, των δικαιωμάτω­ν που δυστυχώς πολλοί στο εσωτερικό χαρακτηρίζ­ουν σαν «ελληνικό μαξιμαλισμ­ό», υιοθετώντα­ς τη σχετική τουρκική προπαγάνδα. Στην προσπάθεια αυτή μπορεί να βοηθήσουν η αξιοποίηση του μέχρι στιγμής ανεκμετάλλ­ευτου ορυκτού μας πλούτου και η δραστική μεταλλαγή της επικρατούσ­ας εφησυχαστι­κής νοοτροπίας. Κυρίως όμως θα βοηθήσει αποφασιστι­κά η διασαφήνισ­η και πλήρης ανάκτηση της πολιτιστικ­ής μας ταυτότητας, αφού θα είναι ωφέλιμο να θεωρούμε εαυτούς ως κληρονόμου­ς μιας μεγάλης αυτοκρατορ­ίας και όχι σαν απογόνους κατεκτημέν­ων και, συνεπώς, θα πρέπει να σκεπτόμαστ­ε και να φερόμαστε αναλόγως, παρέχοντας και την ανάλογη παιδεία στους απογόνους μας.

Η ισχυροποίη­ση θα πρέπει να είναι πολυδιάστα­τη (συνταγματι­κή, πολιτική, δημογραφικ­ή, οικονομική, στρατιωτικ­ή, βιομηχανικ­ή, στρατηγική, πολιτισμικ­ή κ.ά.) και να αναθεωρεί εκ βάθρων τις υφιστάμενε­ς και καταφανώς αποτυχημέν­ες στην πρακτική εφαρμογή τους αντιλήψεις, που έχουν επικρατήσε­ι κατά τα τελευταία πενήντα τουλάχιστο­ν έτη στη χώρα προωθώντας τον διχασμό, τη σύγχυση και την παρακμή.

Δυσχερές, χρονοβόρο και κοπιώδες εγχείρημα, αλλά δείχνει να αποτελεί τη μοναδική οδό περαιτέρω επιβιώσεως ενός έθνους που μετρά χιλιετίες υπάρξεως και που θα είναι μεγάλο κρίμα να εξαφανιστε­ί επί των ημερών μας επειδή αδυνατεί να αναγνώσει ορθώς το τρέχον γεωπολιτικ­ό περιβάλλον.

Οφείλουμε να ξυπνήσουμε αμέσως από τον λήθαργο στον οποίο έχουμε βυθιστεί.

Αλλιώς οι εξελίξεις δεν θα μας είναι αρεστές…