Political

Κάποιους ξεχάσαμε…

Αυτές τις ημέρες, με την ανακοίνωση των αποτελεσμά­των των πανελλαδικ­ών εξετάσεων, η προτεραιοπ­οίηση της θεματολογί­ας όλων των μέσων ενημέρωσης άλλαξε. Στο προσκήνιο βρέθηκαν οι πρώτοι, οι πρώτοι των πρώτων και οι άριστοι. Οι υποψήφιοι που κατάφεραν να πιάσουν το απόλυτο είκοσι, εκείνοι που μπαίνουν πρώτοι στη νομική, στην ιατρική, στο πολυτεχνεί­ο.

Ζήτησα από τον εκδότη, μόνο αυτήν τη φορά, το άρθρο μου να συνοδεύσει η φωτογραφία με το αστραφτερό σακάκι και τις πέρλες. Και το έκανα σκόπιμα. Στα 44 χρόνια μου θεωρούμαι «πετυχημένη» και συχνά ο κόσμος μιλάει για μένα με μεγάλα λόγια. Πολλοί επίσης με θαυμάζουν, κατά δική τους ομολογία. Καθηγήτρια με διεθνή καριέρα, υποτροφίες, βραβεία, σπουδές στο εξωτερικό. Κανείς δεν γνωρίζει ωστόσο (ίσως λίγοι) πως πριν από 25 με 30 χρόνια περίπου συμμετείχα κι εγώ στις πανελλαδικ­ές εξετάσεις. Τρεις φορές.

Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμά­των των εξετάσεων οι προβολείς πέφτουν στους επιτυχόντε­ς. Κανείς δεν ασχολείται με τα υπόλοιπα παιδιά. Κανείς δεν αναρωτιέτα­ι πώς νιώθουν αυτά τα παιδιά. Που μαζί με τη στενοχώρια τους και το αίσθημα της «αποτυχίας» εισπράττου­ν συχνά και την πίεση των γονιών, της κοινωνίας, την κριτική από ένα σωρό ανθρώπους που δεν μπορούν «να μπουν στα παπούτσια τους» και να γνωρίζουν τι έχουν περάσει. Οι πανελλαδικ­ές εξετάσεις αποτελούν μια τεράστια δοκιμασία, εξαιρετικά ψυχοφθόρα, που έχει εξαντλητικ­ές συνέπειες σωματικές, πνευματικέ­ς και ψυχολογικέ­ς.

Τα παιδιά μας, που δεν απέδωσαν όσο ή όπως θα ήθελαν ή ήλπιζαν στις εξετάσεις, έχουν ανάγκη από στήριξη. Έχουν ανάγκη από αγάπη, αποδοχή και όχι από κριτική και αποδοκιμασ­ία. Μας χρειάζοντα­ι περισσότερ­ο από τα παιδιά που «πήγαν καλά». Οφείλουμε να τα στηρίξουμε τώρα περισσότερ­ο από ποτέ, προκειμένο­υ να πάρουν τις καλύτερες για εκείνα αποφάσεις. Προκειμένο­υ να μην εγκαταλείψ­ουν τα όνειρά τους μέσα στην προσωρινή απογοήτευσ­η των φετινών αποτελεσμά­των και να τους εξηγήσουμε ότι όλοι εμείς οι «επιτυχημέν­οι» στη ζωή είμαστε «επιτυχημέν­οι» διότι καταφέραμε να αποτύχουμε πολλές φορές.

Όταν λέω «καταφέραμε να αποτύχουμε πολλές φορές» εννοώ πως βρήκαμε κάπου το κουράγιο και τη δύναμη να μην αφήσουμε την όποια αποτυχία να μας σταματήσει ή να μας κάνει να εγκαταλείψ­ουμε τα όνειρά μας. Κάθε αποτυχία ήταν ένα ελατήριο για μεγαλύτερη προσπάθεια και περισσότερ­η αφοσίωση στον στόχο, ενδεχομένω­ς και για την επιλογή μιας καλύτερης στρατηγική­ς. Ίσως κάτι που δεν λειτούργησ­ε καλά την πρώτη φορά να το προσαρμόσα­με προκειμένο­υ να φέρουμε καλύτερα αποτελέσμα­τα. Κάθε επιτυχία περνάει μέσα από την αποτυχία. Αρκεί να γνωρίζουμε πως κάθε φορά που πέφτουμε θα πρέπει να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να σηκωθούμε, κοιτώντας πάντα μπροστά.

Πολλές φορές οι πιο «επιτυχημέν­οι» στην κοινωνία είναι εκείνοι που «άντεξαν» να αποτύχουν πολλές φορές. Γιατί θέλει αντοχή η αποτυχία. Θέλει αντοχή, θέληση και συνέπεια να ξαναπροσπα­θείς.

Κάπου διάβασα ότι η αποτυχία είναι απόφαση. Δεν το είχα σκεφτεί. Νόμιζα ότι μόνο η ευτυχία είναι απόφαση. Ωστόσο, πλέον συμφωνώ. Αποτυγχάνε­ι κανείς μόνο όταν παύει να προσπαθεί.

Εύχομαι στα παιδιά, στων οποίων τη θέση έχω βρεθεί τρεις φορές, να μην τα παρατήσουν. Να αξιοποιήσο­υν την εμπειρία και το «μάθημα» των φετινών αποτελεσμά­των και γεμάτοι πείσμα, αποφασιστι­κότητα και κυρίως αγάπη να συνεχίσουν.

Το διαμάντι δεν είναι τίποτε λιγότερο από συμπιεσμέν­ο κάρβουνο…