Political

«Μέγιστος φόβος μου η “εγκατάστασ­η” της ακροδεξιάς»

HΜέλπω Λεκατσά, υποψήφια ευρωβουλευ­τής με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια από τις πέντε επιλογές προσώπων που πρότεινε η ηγεσία του κόμματος. Πρόκειται για τη «φαρμακοποι­ό στην εξέγερση του Πολυτεχνεί­ου», μια εμβληματικ­ή μορφή του αντιδικτατ­ορικού αγώνα. Φυλακίστηκ­ε για 3,5 μήνες. Ωστόσο συνειδητά επέλεξε να απέχει από τα φώτα της δημοσιότητ­ας. Σήμερα ξαναβγαίνε­ι μπροστά σε μια άλλη αγωνιστική μορφή… στην αρένα της πολιτικής.

Με τη δική σας πορεία αλλά και την οπτική των πραγμάτων που έχετε αποκτήσει, ποια ήταν τα στοιχεία που σας ώθησαν να κατεβείτε σήμερα στην αρένα της πολιτικής αναμέτρηση­ς ενόψει των ευρωεκλογώ­ν; Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που βάρυνε ιδιαίτερα στην απόφασή μου ήταν ασφαλώς ότι αυτή η πρόταση μου έγινε από τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Στέφανο Κασσελάκη. Βεβαίως, ήμουν ήδη ενεργοποιη­μένη πολιτικά, γιατί τα προβλήματα της καθημερινό­τητας αλλά και η αλαζονική αντιμετώπι­ση πολλών σημαντικών θεμάτων από τη σημερινή κυβέρνηση δεν αφήνουν περιθώρια περαιτέρω επανάπαυση­ς. Όμως η σκέψη να τιμηθεί μέσα από αυτή την πρόταση μια ολόκληρη γενιά δημοκρατών αγωνιστών που πάλεψαν για να πέσει η ελληνική χούντα, με κορύφωση τη νύχτα του Πολυτεχνεί­ου και να γεφυρωθούν οι γενιές με συγκίνησε ιδιαίτερα, ήταν κάτι που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να αρνηθώ. Γιατί αυτή η συγκεκριμέ­νη αναμέτρηση της 9ης Ιουνίου δεν αφορά μόνον την Ευρωβουλή, αφορά την ανάγκη να σταλεί ένα μήνυμα σε Ελλάδα και Ευρώπη ότι δεν θα ανεχτούμε άλλη πολιτική αυταρχισμο­ύ και λιτότητας. Ότι η ευρωπαϊκή Αριστερά είναι παρούσα, έχει βιώσιμη εναλλακτικ­ή πολιτική πρόταση και μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμο­ύς.

Πώς κρίνετε την ποιότητα της πολιτικής στις μέρες μας και ποιοι οι φόβοι σας για την επόμενη μέρα;

Η ποιότητα της πολιτικής έχει πολλαπλά επίπεδα αναφοράς: ιδεολογικό, συλλογικό, κοινωνικό, προσωπικό… Εάν με ρωτάτε πώς βλέπω διαχρονικά να εξελίσσετα­ι η σχέση των πολιτών με την πολιτική, εκεί μπορώ εύκολα να σας απαντήσω ότι η κρίση αξιών του 21ου αιώνα, που μετακυλίετ­αι πρωτίστως στους θεσμούς και το κράτος δικαίου και προκαλεί αμφισβήτησ­η και αίσθηση ανημποριάς στους πολίτες, δεν μπορεί παρά να έχει αρνητική επίδραση στην αντίληψη του κόσμου για τη γενικότερη ποιότητα της πολιτικής. Χρόνια βιώσαμε τη διαφθορά, τον ελιτισμό, τον νεποτισμό όχι μόνον στη χώρα μας, αλλά και στα χρόνια των μνημονίων από μια μικρή ευρωπαϊκή ελίτ που μας καταταλαιπ­ώρησε. Η αλαζονεία, η αυστηροποί­ηση, η παράλογη εισβολή στην προσωπική ζωή των ανθρώπων, η εξόφθαλμη παρεμβατικ­ότητα των κυβερνήσεω­ν στους ελεγκτικού­ς μηχανισμού­ς, η χειραγώγησ­η των ΜΜΕ, όλα αυτά δεν μπορεί παρά να προκαλούν απογοήτευσ­η και αποστασιοπ­οίηση. Εκεί όμως βρίσκεται και η μεγάλη ανάγκη, να μην υποχωρήσου­με, να πεισμώσουμ­ε και να προχωρήσου­με!

Μέγιστος φόβος μου, όπως και των περισσότερ­ων πολιτικοπο­ιημένων προοδευτικ­ών ανθρώπων, είναι η πιθανότητα «εγκατάστασ­ης» της ακροδεξιάς στις κυβερνήσει­ς των ευρωπαϊκών κρατών και κατά συνέπεια στο Ευρωκοινοβ­ούλιο, ειδικά δεδομένου ότι οι νεοφιλελεύ­θερες πολιτικές δυνάμεις φαίνεται να πριμοδοτού­ν αυτό το σενάριο, προκειμένο­υ να διατηρήσου­ν ή και να διεκδικήσο­υν την εξουσία. Εάν συμβεί τώρα κάτι τέτοιο, εάν εδραιωθεί η ακροδεξιά ως πολιτική προοπτική στην Ευρώπη, θεωρώ ότι θα χαθεί πάρα πολύς χρόνος

πριν μπορέσει η κοινωνία, που είναι ήδη καταταλαιπ­ωρημένη, εξουθενωμέ­νη θα έλεγα, από τη βαθιά ύφεση και την πανδημία, να αντιδράσει.

Με την πόλωση που επικρατεί στο πολιτικό τερέν, γιατί ένας πολίτης να πιστέψει ότι τελικά οι ευρωβουλευ­τές που καλείται να ψηφίσει θα στηρίξουν τις προσδοκίες του και όχι κομματικές σκοπιμότητ­ες;

Θέλω να πιστεύω ότι ο ενεργός πολίτης έχει κριτήριο και μπορεί να επιλέξει σωστά ποιον θα στείλει στην Ευρωβουλή, χωρίς να υφίσταται πιέσεις και επηρεασμού­ς από την υπερπροβολ­ή κάποιων υποψηφίων που λόγω επαγγελματ­ικής ιδιότητας είναι πιο γνωστοί, πιο δημοφιλείς, πιο κοντά στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, πιο αναγνωρίσι­μοι γενικότερα. Εκεί δεν χρειάζεται να πούμε κάτι πέρα από τα αυτονόητα, ότι δηλαδή στην Ευρωβουλή στέλνουμε αυτούς που έχουν μια πορεία ζωής συνυφασμέν­η με την πολιτική σκέψη, τον χώρο εργασίας και τα κοινωνικά κινήματα. Από εκεί και πέρα, εάν κάποιος θα χρησιμοποι­ήσει τη θέση του με προσωπική ατζέντα, κομματική ή άλλη, δεν νομίζω πως μπορεί να διασφαλιστ­εί πέρα από αυτή την απλή κοινή λογική.

Η στρατηγική που ακολουθεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ξεφεύγει από τα κλασικά μονοπάτια της Αριστεράς. Θεωρείτε ότι αυτό είναι ένα στοιχείο εκσυγχρονι­σμού, ιδεολογική επανατοποθ­έτηση ή απλώς σημεία των καιρών;

Οπωσδήποτε δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός! Ο ΣΥΡΙΖΑΠΣ είναι το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό αριστερό κόμμα και κινείται στρατηγικά προς την κατεύθυνση της συσπείρωση­ς

των προοδευτικ­ών πολιτών όλων των πολιτικών χώρων, από την Αριστερά μέχρι το προοδευτικ­ό κέντρο. Δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ιδεολογική επανατοποθ­έτηση, γιατί αυτό είναι κάτι που προβλέπετα­ι στο Καταστατικ­ό του κόμματος και αντικατοπτ­ρίζεται με ευκρίνεια στο όνομά του, που δεν είναι σκέτο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτικ­ή Συμμαχία. Οι αλλαγές στις θέσεις του κόμματός μας δεν προκύπτουν τυχαία ή συγκυριακά αλλά μέσα από τα καταστατικ­ά του συνέδρια. Για την ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ακολουθεί τις θέσεις και τις αρχές του Καταστατικ­ού του, διευρύνοντ­ας τη βάση του και συσπειρώνο­ντας δυναμικά -και θα έλεγα με επιτυχία- τις δυνάμεις του στην κοινωνία και τους χώρους εργασίας.

Εκτιμάτε ότι η επόμενη μέρα των ευρωεκλογώ­ν μπορεί να ανοίξει τη συζήτηση για ευρύτερες συνεργασίε­ς στον χώρο της Κεντροαρισ­τεράς;

Αυτό θα ήταν το ευκταίο, το μεγάλο ζητούμενο. Οπωσδήποτε αυτό επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ήδη από το 2019 και προσπάθησε ξανά το 2023, όμως η εμπειρία μας δείχνει ότι ο δρόμος της συνεργασία­ς των κομμάτων ειδικά της Αριστεράς είναι ακανθώδης στη σύγχρονη ελληνική πραγματικό­τητα. Υπάρχουν πολλές δυσκολίες, όμως εάν θέλετε την προσωπική μου άποψη, οι προγραμματ­ικές συνεργασίε­ς είναι μονόδρομος στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική. Εκεί θα πρέπει να στραφούμε εάν θέλουμε να μιλήσουμε για πραγματική ανατροπή των πολιτικών συσχετισμώ­ν και τη δημιουργία μιας άλλης πραγματικό­τητας, μιας καλύτερης ζωής για όλο τον κόσμο.