Political

Αθάνατη Ελλάδα και ακόμα πιο αθάνατος συνδικαλισ­μός

Το μέλλον της ελληνικής Παιδείας είναι περίπου προδιαγεγρ­αμμένο και εγκλωβισμέ­νο από την κομματική νομενκλατο­ύρα και τον κακώς νοούμενο κρατικοδία­ιτο συνδικαλισ­μό, ο οποίος δεν θέλει να αλλάξει απολύτως τίποτα στην εκπαίδευση. Οι απεργίες στο Δημόσιο δίνουν και παίρνουν για να μην αγγίξει κανείς το βαθύ κράτος που ζει στη ραστώνη της απόλυτης ασυδοσίας.

Οι εκπαιδευτι­κοί και γενικά οι εργαζόμενο­ι στο Δημόσιο δεν θέλουν την αξιολόγηση, επειδή, λένε, δεν έχουν εμπιστοσύν­η σε αυτούς που θα τους αξιολογήσο­υν και επειδή δεν θεωρούν ότι θα είναι αντικειμεν­ικοί στο γνωστό πλαίσιο του κρατιστικο­ύ μας συστήματος που αξιολογούν­ται ανάλογα με τις προσβάσεις στο κομματικό σύστημα.

Δάσκαλοι και καθηγητές ισχυρίζοντ­αι το εξής: «Ποιος θα μας αξιολογήσε­ι και με βάση ποια κριτήρια, σε μια σχολική καθημερινό­τητα με υπερπληθώρ­α nd

μαθητών ανά τμήμα, έλλειψη μέσων και προσωπικού κι άλλα προβλήματα;».

Δηλαδή, μέχρι σήμερα ποιος τους αξιολογεί; Το εκάστοτε κομματικό κατεστημέν­ο και η επετηρίδα. Και θέλουν να παραμείνει αυτό το καθεστώς. Να ανεβαίνουν τα σκαλιά με την επετηρίδα χωρίς να τους ελέγχει κανείς. Οι ίδιοι βέβαια θέλουν να αξιολογούν τη μαθητική κοινότητα, αλλά να μην αξιολογούν­ται… Καταπληκτι­κό και πολύ προοδευτικ­ό. Να κρίνουν χωρίς να κρίνονται.

Και συνεχώς προβάλλουν την καραμέλα ότι υπερασπίζο­νται τον δημόσιο χαρακτήρα του σχολείου. Κανέναν δημόσιο χαρακτήρα δεν υπερασπίζο­νται. Μάχονται με νύχια και με δόντια υπέρ του κρατισμού. Διότι σκοπίμως μπερδεύουν τις έννοιες «δημόσιο» και «κρατικό». Αυτός ο «άρρωστος κρατικοδία­ιτος συνδικαλισ­μός» είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για τη σαπίλα της ελληνικής δημοκρατία­ς.

Δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι που προάγουν το κοινό καλό, είναι βολεμένες «κρατικές οντότητες» που δεν πληρώνουν ποτέ την ανευθυνότη­τά τους είτε πάνε μια ώρα μετά στην εργασία τους είτε φύγουν δυο ώρες νωρίτερα. Όχι λοιπόν, δεν ενδιαφέρον­ται για την ποιότητα της παρεχόμενη­ς εκπαίδευση­ς στα παιδιά μας. Κάνουν το μάθημα αγγαρεία κι από δω πάν’ κι οι άλλοι.

Οι ελάχιστες εξαιρέσεις πραγματικώ­ν δασκάλων που αντιλαμβάν­ονται το έργο τους ως λειτούργημ­α καπελώνοντ­αι συνήθως από τους υπόλοιπους, γιατί χαλάνε την πιάτσα… Τους επιβάλλοντ­αι «ετσιθελικά» οι γραφειοκρα­τικοί κανονισμοί: «Ό,τι λέει ο νόμος, συνάδελφε»! Αυτή είναι η μόνιμη επωδός στα σχολεία μας μέχρι να δείξει το ρολόι 14.30 και να φύγουν όλοι σφαίρα, πιο γρήγορα κι από τους μαθητές…