Δικαιοσύνη και γυναικοκτονία
Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος πολίτης αυτής της χώρας που να έχει αναδείξει όσο ο γράφων τα αμαρτήματα ή ατοπήματα της ελληνικής Δικαιοσύνης (καθώς και των λειτουργών της, κλάδο με τον οποίο σχεδόν ουδείς θέλει να έχει συγκρουσιακές ή τεταμένες σχέσεις). Μέχρι και κίνηση σχετική έκανα, τη ΔικαίΩση -ή Δικαιοσύνης Ώση-, η οποία επί μακρόν φιλοξενείτο σε στήλες που γενναιόδωρα της παραχωρήθηκαν από την Political.gr... Και νομίζω, επίσης, πως ουδείς έχει καταγγείλει τόσο, προκειμένου περί αναβολών εκδίκασης εκκρεμουσών υποθέσεων, την ευκολία με την οποία τις δίνουν τα δικαστήρια, κάτι που εξαιρετικά συχνά συνιστά εκδήλωση φυγοπονίας, επαγγελματικής ανευθυνότητας ή/και, ενίοτε, φοβίας…
Ωστόσο…
Επειδή ορυμαγδός επικρίσεων προέκυψε κατά των δικαστών εκείνων, οι οποίοι -χωρίς να παρατείνουν την προφυλάκισή του- ανέβαλαν πρόσφατα τη δίκη τού μετέπειτα γυναικοκτόνου (αν με τον όρο αυτόν εννοούνται, βέβαια, όλοι οι δολοφόνοι γυναικών για ερωτικούς ή άλλους ανάλογους λόγους, αφού εν προκειμένω θύτης και θύμα ούτε σύζυγοι ήταν πια ούτε ερωτική σχέση είχαν…)
Μέχρι δε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αν δεν κάνω λάθος, δήλωσε ότι με το νέο πλέον ισχύον νομοθετικό πλαίσιο οι δικαστές έδρας «θα μπορούσαν» να παρατείνουν μέχρι τη νέα εκδίκαση την προσωρινή κράτηση του υπόδικου… Δήλωση η οποία, στη συγκυρία και με το ύφος που έγινε, θα μπορούσε πιθανότατα να ερμηνευθεί ως υποδηλούσα «οι δικαστές έδρας θα όφειλαν κατά νόμο να παρατείνουν μέχρι τη νέα εκδίκαση την προσωρινή κράτηση του υπόδικου».
Θα όφειλαν, όμως, πράγματι; Εκ του αποτελέσματος, ασφαλώς ναι. Ας δούμε όμως τι νομικοπραγματολογικό υλικό είχαν μπροστά τους οι θεμιστοπόλοι που αποφάσισαν την άρση της κράτησης του προσωρινά κρατούμενου υπόδικου και οι οποίοι, κατά τεκμήριο, δεν διαθέτουν ικανότητες οιωνοσκόπου ή με άλλον τρόπο γνώστη του μέλλοντος. Έχουμε και λέμε…
Εμφανίζεται μπροστά τους ένας άνθρωπος που κρατήθηκε επειδή η πρώην σύζυγός του τον κατήγγειλε για βιαιότητα και βάναυση/κακοποιητική συμπεριφορά απέναντί της.
Η καταγγείλασα δεν εμφανίζεται επ’ ακροατηρίω για να επιβεβαιώσει την αρχική καταγγελία της. Ιατροδικαστική έκθεση, πιστοποιούσα την κακοποιητική συμπεριφορά και τα αποτελέσματά της -δηλαδή τα αποτυπώματά της- επί του θύματος δεν έχει συνταχθεί, πάντως δεν υπάρχει στη διάθεση του δικαστηρίου… (Στοιχείο που δηλοί ότι για τις δυσλειτουργίες της Δικαιοσύνης δεν ευθύνονται μόνο οι λειτουργοί της, αλλά και άλλοι εμπλεκόμενοι στην απονομή της, όπως οι κωλυσιεργούντες ή βραδυπορούντες ιατροδικαστές, όπως και οι μη προσερχόμενοι για μαρτυρία αστυνομικοί, τους οποίους όμως ο τελευταίος νόμος Φλωρίδη, τουλάχιστον όπως αρχικά κατετέθη, απήλλαξε -απαραδέκτως κατά την άποψή μου- από αυτή την υποχρέωση…)
Οι δικαστές δεν θα έπρεπε να σκεφθούν: «Και αν επρόκειτο απλώς για ένα οικογενειακό καβγαδάκι στερημένο βαρύτητας;». Ή, επίσης, «μήπως η καταγγέλλουσα θέλει να ξεφορτωθεί τον καταγγελλόμενο επειδή είναι πλέον ερωτευμένη με άλλον;». Ή, ακόμη, «μήπως θέλει να τον εκδικηθεί επειδή δεν της είναι πιστός;». Ή, τέλος, «μήπως, για να μην εμφανιστεί η εγκαλούσα, το ζευγάρι κάνει προσπάθεια να τα ξαναβρεί και δεν πρέπει να τους τη δυσκολέψουμε;». Κοκ…
Ανακεφαλαιώνοντας:
Προφανώς και οι κρίνοντες κρίνονται… Προφανώς και πρέπει -είμαι ο τελευταίος που θα διαφωνούσα- να αναδεικνύονται τα σφάλματα των δικαστών, συχνά οφειλόμενα σε ιδιοτέλεια ή ιδιοτελή αδιαφορία ή σε εγκληματική ολιγωρία…
Αν όμως…
Κάνουμε το λάθος… Οτιδήποτε πηγαίνει εκ των υστέρων άσχημα στην κοινωνική ζωή… Να το καταλογίζουμε σε δικαστές που χειρίστηκαν σχετική υπόθεση και δεν πρόβλεψαν τι θα συμβεί αργότερα… Τότε δεν θα έχουμε πλέον μια Δικαιοσύνη που θα κάνει -συχνά απαράδεκτα ή ασυγχώρητα- λάθη. Θα έχουμε μια Δικαιοσύνη που θα είναι συνολικά λάθος. Και η οποία, για να αποφεύγει τις κακοτοπιές, θα στέλνει τον καθένα για ψύλλου πήδημα στη φυλακή. Το οποίο σημαίνει πως θα έχει πια ολοσχερώς καταλυθεί η βασική αξία του νομικού πολιτισμού, που μου δίδασκε από τα παιδικάτα μου ο νομικός πατέρας μου: «Καλύτερα δέκα ένοχοι ελεύθεροι παρά ένας αθώος φυλακισμένος»…