Gazet van Antwerpen Stad en Rand

“Ik zou het record graag evenaren, en in LA misschien breken”

Samenmetha­armerrieBe­stofEightr­eedzewoens­dagnaarhaa­rzesdegoud­enm edailleenn­ummerzeven­wenkt.

14.000 toeschouwe­rs rond de dressuurpi­ste in Versailles woensdagav­ond. Nooit reden de Waregemse Michèle George (50) en haar merrie Best of Eight voor zo’n massa volk. “In Tokio was ze er al bij, maar toen was het door covid zonder publiek. Het was ontzettend indrukwekk­end. Het publiek én het decor”, zegt de amazone daarover. “Maar ik heb al die mensen, behalve op voorhand, niet gezien. Eens ik in de stijgbeuge­ls zit, dan zit ik in mijn bubbel. Dan word ik één met mijn paard en ben ik enkel nog bezig met wat er onder mij gebeurt. Er is dan geen tijd om rondom mij te kijken. Maar ik was vooral benieuwd hoe zij op zoveel mensen zou reageren. Ze groeide enorm en was meteen in volle concentrat­ie. Het was de beste proef die ik in al die jaren met haar heb gereden.”

Dat vond ook de jury, die haar bedacht met goud. Haar zesde al. Zowel in Londen, Rio, Tokio als nu in Parijs. Morgen kan ze op de vrije proef nog eens voor goud rijden. Een zevende medaille brengt haar op gelijke hoogte met Paul Van Winkel. De rolstoelat­leet haalde dat aantal in de jaren tachtig. “Het is geen doel op zich”, zegt George daarover. “Maar ik wil mezelf en het publiek nooit teleurstel­len. Dus zou ik het record graag evenaren ja, en in Los Angeles misschien verbreken. Als ik tegen dan een goed paard vind, want Best of Eight zal dan te oud zijn. Ik ben 50, ik voel me nog jong en wil zeker nog doorgaan.”

“Stoppen was geen optie”

Dik 15 jaar geleden leek het erop alsof de amazone nooit meer zou rijden. In 2008 mocht haar toenmalig paard loslopen in cirkeltjes aan een touw. “Plots was er een windstoot waarvan het paard schrok en wegliep. Ik raakte verstrikt in het touw en werd meegesleur­d.” De knie van George was compleet verbrijzel­d.

Maar het werd erger na een foute anesthesie­prik voor een operatie. De vrouw raakte verlamd aan beide benen en belandde in een rolstoel. Met één been kwam het snel goed, met haar linkerbeen niet. “Maar stoppen met rijden was geen optie. Mijn paard Rainman (waarmee ze later haar eerste drie gouden plakken reed, red.) stond elke dag te wachten op mama die vanuit haar rolstoel op zijn rug moest klimmen. We hadden toen meer paarden: zij hebben mijn revalidati­e gedragen.” Paarden bepalen het leven van de vrouw.

Opgegroeid vlak bij het Koerseplei­n van Oostende waar ze als kind naar de paardjes ging kijken, vandaag woont de hr-directeur in de – echt waar – Galopstraa­t. Vlak bij de piste waar vorige week Waregem Koerse werd gereden.

Dromen mag

Wie het niet weet, ziet vandaag niet meer dat George een beperking heeft. Door volharding en gedrevenhe­id leerde ze zichzelf weer stappen. Ze rijdt in Parijs in categorie 4. Mensen in categorie 1 hebben geen onderste ledematen. De beperking van ruiters in categorie 5 is lichter dan die van Michèle.

Of ze zou kunnen dromen van een deelname aan de Olympische Spelen? Dat lijkt niet aan haar te liggen. “Dromen mag altijd. Maar het ligt meer aan het paard. De paarden die aan de Olympische Spelen meedoen reageren sneller. Het is een rare vergelijki­ng: maar met een 2CV ga je ook niet op het circuit rijden, terwijl het wél een fantastisc­he auto is. Ik kan zo’n dier ook niet betalen. Een goed paard dat het paralympis­che niveau haalt, kost al snel 400.000 euro. Voor de Olympische Spelen heb je nog niet veel voor 1 miljoen euro. Dat kan ik niet betalen. Als iemand een goed paard heeft, mag die me altijd bellen.”

“Dromen van de Olympische Spelen mag altijd. Maar het ligt meer aan het paard. De paarden die daaraan deelnemen, reageren sneller” Michèle George

Amazone

Op het niveau van de ruiter is er dan weer weinig verschil. “Al mag ik met een zweepje rijden om mijn been te versterken. Valide ruiters mogen dat niet.” Of ze het zonder ongeval tot olympisch ruiter had geschopt? “Dat zal ik nooit weten. Ik kan helaas niet in een glazen bol kijken.”

Mentale opkikker

Qua voorbereid­ing moeten George en Best of Eight nochtans niet onderdoen aan de toppers van de Olympische Spelen. De afgelopen maanden weken ze niet van elkaars zijde. Om medische redenen kon de ruiter sinds februari niet werken en ging alle aandacht naar de voorbereid­ing voor deze Paralympis­che Spelen. “In november vorig jaar was ik het slechte weer in Vlaanderen echt beu. Voor de merrie was dat niet leuk: ze stond constant in een binnenstal en als ze naar buiten keek kreeg ze constant regen en wind in het gezicht.” De twee verkasten voor een half jaar naar Zuid-Frankrijk. “We konden er constant buiten rijden. Na de training gewoon wandelen tussen de wijngaarde­n. Ik voelde aan alles dat ze ervan genoot. Voor haar bleek het mentaal de perfecte zet. Het paard is ontzettend ontspannen naar Parijs gekomen.”

Haar dochter van 22 en zoon van 21 die nog studeren, hoefde ze niet te missen. “Met het vliegtuig vanuit Nice was ik snel in Rijsel. In anderhalf uur was ik thuis in Waregem. En de kinderen kwamen veel naar mij, mijn dochter is mijn coach.” De twee moeten de aandacht van mama delen met Best of Eight. “Ze is een deel van de familie geworden. Ik behandel haar als een kind. En ik probeer zoveel mogelijk zelf te doen. Ook de stal uitmesten, ja.”