Gazet van Antwerpen Stad en Rand

“Schrijnend­e toestanden waarvan je denkt dat ze alleen in Amerika gebeuren”

Sofie Cnudde zet haar dierenasie­l na twaalf jaar te koop. Het keerpunt kwam er begin juni toen ze een massieve American bully was gaan ophalen bij een vrouw die ervan af wilde en het dier haar aanviel. Sof ie raakte gewond, gelukkig konden haar man en een vrijwillig­er erger voorkomen. Ze vermoedt dat de eigenares van de hond wel wist dat hij gevaarlijk kon zijn, zonder daar iets van te zeggen. “Ik word vaak voorgeloge­n, krijg de huid volgeschol­den na een inbeslagna­me, heb te weinig steun van de overheid en te veel administra­tie. Ik stop ermee”, zei ze in Het Belang van Limburg.

Lisa Hendrickx

Dierenbesc­herming Mechelen

“Het is inderdaad niet altijd rozengeur en maneschijn”, zegt Lisa Hendrickx van het asiel Dierenbesc­herming Mechelen. “We komen geregeld schrijnend­e toestanden tegen. Toestanden waarvan je denkt dat ze alleen in Amerika gebeuren. Maar we laten ons daar niet door ontmoedige­n. We hebben ook een no-killbeleid: we zullen een hond nooit laten inslapen, tenzij het echt niet anders kan. In 98 procent van de goed.”

Er zijn honden die geslagen werden, die opgroeiden in opsluiting in een kleine bench of die getraind werden om mensen aan te vallen. “Soms zijn ze in beslag genomen bij mensen in het drugsmilie­u”, zegt Lisa Hendrickx. “Noem het honden ‘met een rugzak’. We geven ze kleurcodes om aan te geven hoe erg het is en we werken samen met gedragscoa­ches. Stap voor stap gaan we na hoe onze vrijwillig­ers veilig met de dieren kunnen omgaan. Bijtincide­nten hebben we heel zelden.” gevallen komt het wel

Lange wachtlijst­en

Het asiel in Mechelen heeft een wachtlijst van wel veertig honden. “Het kan maanden duren voor mensen hier hun hond kunnen afgeven, ook al werken we ook met opvanggezi­nnen. Op dit moment zitten we aan een bezetting van 110 procent. We vangen gemiddeld tussen dertig en veertig honden op. Honden van ‘moeilijke’ rassen, zoals Staffords en Mechelse herders, kunnen hier maanden of zelfs jaren zitten.”

De informatie over inbeslagge­nomen honden komt meestal van de politie. “En mensen die zelf hun hond afstaan houden vaak veel informatie achter, omdat ze bang zijn dat we de hond anders niet zouden nemen. Er wordt veel verzwegen. Daar komen we door gedragstes­ten dan wel achter, maar we verliezen daar veel tijd mee. Vaak geven mensen een drogreden op, ‘verhuizing’ of ‘veranderin­g gezinssitu­atie’.”

Erkende asielen krijgen een subsidie, maar dat is geen vetpot. “Wij krijgen 3.000 euro per jaar Vlaamse subsidie”, zegt Chris Cools van asiel Dierenwere­ldkruis in Puurs-Sint-Amands. “We werken samen met drie gemeenten, ook nog met Temse en Bornem. En die betalen ons 0,25 euro per inwoner per jaar om inbeslagge­nomen honden en zwerfkatte­n op te vangen. Daar houden we niks van over. We hebben twee halftijdse medewerker­s in een DAC-statuut en voor de rest is het allemaal vrijwillig­erswerk. Nee, voor het geld moet je dit niet doen.”

Excuses

Ook in Puurs-Sint-Amands wordt er weleens iemand gebeten. “Maar daar maken we geen probleem van, dat laten we achter ons. Hetzelfde met baasjes die agressief zijn en schelden. Daar blijven we profession­eel in. Wat telt is ons hart voor de dieren. We hebben veertien honden zitten en een stuk of zeven op de wachtlijst. Vol is vol. Dat kan maanden duren.” Ook herkenbaar voor Chris Cools zijn de baasjes die niet eerlijk zijn over waarom de hond weg moet. “Ze zullen zelden of nooit zeggen wat de echte reden is. Ze verzinnen wel wat. Zo hebben we de laatste tijd opvallend veel mensen die plots een allergie ontwikkele­n voor hun hond.”

Bij asiel Harten-Diefjes in Zandhoven hebben ze weinig last van agressieve honden of eigenaars. “Wij vangen alleen kleinere honden op, vaak oudere dieren van oudere eigenaars. Het gaat vaak om mensen die naar een home verhuizen, of na een scheiding”, zegt Carine Verheyen.

“Dat is soms emotioneel wel schrijnend. Als een baasje palliatief is en je nog één keer met het hondje op bezoek gaat, bijvoorbee­ld. Maar honden passen zich gelukkig snel aan. We vangen ze zelf op of we geven ze aan vrijwillig­ers die ze bij hun thuis onderbreng­en. We raken ze meestal na vier, vijf dagen al kwijt aan adoptanten. Dat is goed, want anders zouden ze aan ons te gehecht geraken. Er zijn best wel wat mensen die liever een ouder hondje hebben. Wij laten ook mensen ouder dan tachtig nog een hondje adopteren, wat ze in andere asielen niet zo rap zullen doen.”

Vaccinatie­s

Ook in Zandhoven doen ze het niet voor het geld. “Integendee­l, je bent rap 250 euro kwijt aan de dierenarts bij een ouder hondje. Terwijl je voor oudere hondjes maar 50 of 100 euro voor de opvang kunt vragen. Voor jongere honden is dat meer, zo houden we het wat in evenwicht. Vaak moeten we hondjes ook laten vaccineren en chippen. Dat is eigenlijk verplicht, maar je zou ervan versteld staan hoeveel mensen daar niet mee in orde zijn.” De hondjes worden tot aan hun dood verder opgevolgd. “We sturen foto’s en berichtjes naar de vroegere eigenaars zodat die weten dat het goed gaat met het vroegere troeteldie­r.”

“Mensen die zelf hun hond afstaan houden vaak veel informatie achter, omdat ze bang zijn dat we de hond anders niet zouden nemen. Er wordt veel verzwegen“

“Er wordt weleens iemand gebeten, daar maken we geen probleem van. Hetzelfde met baasjes die agressief zijn en schelden. Wat telt is ons hart voor de dieren”