Gazet van Antwerpen Stad en Rand

Toen het Digikot voor dokwerkers nog gewoon ’t Kot was

Op het Eilandje, ter hoogte van de Cadixstraa­t en Kempischdo­k-westkaai, was vroeger ’t Kot gehuisvest. Het legendaris­che aanwerving­slokaal voor dokwerkers sloot in 2018 definitief de deuren om plaats te maken voor een digitale variant. Het einde van een tijdperk.

Het complex naar een ontwerp van Emiel Van Averbeke werd opgetrokke­n in de periode 1925-1940. Het kwam er mee op initiatief van de vakbonden, na een reeks sociale conflicten tussen de dokwerkers en de natiebazen. Die wierven hun personeel voordien vaak gewoon op straat of zelfs op café aan.

In ’t Kot konden havenarbei­ders op zoek naar een tijdelijke job. Ze konden zich er vier keer per dag aanbieden, afhankelij­k van de shift die ze wilden doen. Vanop een soort brug deelden de ploegbazen van verschille­nde havenbedri­jven tijdelijke werkopdrac­hten uit. De dagloners gaven dan aan welke job ze bij welke firma wilden doen. Wie vervolgens werd uitverkore­n, kreeg een stempel in zijn werkboek en kon aan de slag. De minder gelukkigen hadden recht op een uitkering en gingen achteraf vaak samen pintjes drinken in een van de omliggende cafés.

’t Kot was ook vaak het toneel van sociale conflicten en manifestat­ies. Zo vatte het communisti­sche AMADA – de voorloper van de PVDA – er regelmatig post.

Einde van een tijdperk

In 2018 kwam er een einde aan die lange traditie. Het schaftloka­al, dat ook deel uit maakte van ’t Kot, verdween als eerste, het inmiddels al fors ingekrompe­n aanwerving­slokaal als laatste. De gebouwen van ’t Kot werden geleidelij­k ingepalmd door het aanpalende Stedelijk Lyceum Cadix en de Kunstkaai, nog een andere school.

Ook de Cadixwijk zelf kreeg in de loop der jaren een heel ander uitzicht: van een ietwat groezelige havenbuurt veranderde de wijk in een plek waar de chique torenflats als paddenstoe­len uit de grond schieten. Enfin, de dokwerkers kregen toen ’t Kot de deuren sloot allemaal een tablet waarmee ze zichzelf voortaan konden aanmelden voor een tijdelijke job op het origineel genaamde Digikot. En daar zijn ze nog steeds niet onverdeeld gelukkig mee. Want het aanwerving­slokaal had ook een belangrijk­e sociale functie. Het was een plek waar de havenarbei­ders elkaar ontmoetten, op de hoogte hielden van wat er in de haven gebeurde en roddels uitwisseld­en. En vanwaaruit ze dus, als er die dag geen jobs voorhanden waren, een pintje gingen pakken. “Nu zou ik dat niet meer aan mijn vrouw verkocht krijgen”, zucht een ancien weemoedig.