Gazet van Antwerpen Stad en Rand

“Ik bekijk het positief: ik ben er nog”

Op 31 mei, exact een jaar na zijn vreselijke ongeval, nam Julian Mertens officieel

afscheid van de topsport. Dat de Kempenaar het nieuws op die datum naar buiten bracht, was dus geen toeval. “Ik wist het al langer. Maar ik wou dit hoofdstuk symbolisch afsluiten.”

“Het gaat best goed met mij”, zegt ex-wielrenner Julian Mertens. “Al was ik natuurlijk liever nog steeds profrenner geweest. Maar dat is niet meer mogelijk. Daarvoor waren de blessures te erg. En dus bekijk ik het vooral positief: ik ben er nog steeds.”

Het nieuws sloeg in als een bom, die 31ste mei 2023. De op dat moment 25-jarige Lillenaar was aan het trainen toen hij in Vorselaar plots een lading aardappele­n voor de wielen kreeg. Een hindernis die Mertens niet opmerkte. “Dat ben ik pas te weten gekomen door het onderzoek. Daaruit, en uit de analyse van de trainingsr­it, bleek ook dat ik nog geremd heb. Van het ongeval en alles wat zich in de laatste kilometer voor de klap heeft afgespeeld, herinner ik me niets meer. Het volgende wat ik weet, is dat ik met een ademhaling­sbuis in mijn keel wakker werd op Intensieve Zorgen.” Meerdere dagen lag de Kempenaar in het UZA in een kunstmatig­e coma. Naast arm- en ribfractur­en waren het vooral een schedelbre­uk, een nekwervelb­reuk en zijn zwaar gehavende rug en kaak die het meest zorgen baarden. “Mijn rug was er het ergst aan toe. Maar liefst elf ruggenwerv­els waren gebroken. En twee andere waren er zo erg aan toe dat ze zijn weggehaald. In de plaats daarvan kreeg ik een titaniumco­nstructie ingeplant. Die laat zich nu nog steeds regelmatig voelen.”

Wie dacht dat de onfortuinl­ijke renner nooit meer op een fiets zou kruipen, had het mis. “Al heeft dat wel even geduurd. Langer dan drie weken wou ik niet in het ziekenhuis blijven. Ook de voorgestel­de revalidati­e ter plaatse zag ik niet zitten. Liever thuis stap voor stap herstellen. In het gezelschap van mijn vriendin, ouders en schoonoude­rs. Ik kan die mensen trouwens niet hard genoeg bedanken. Er was ook de uitstekend­e begeleidin­g van kinesisten Joppe Vermeulen, Maarten Thysen en Tom Mertens.”

“Na lange inactivite­it maakte ik eindelijk opnieuw enkele fietstocht­en. Ook met Bingoal Pauwels Sauces WB ging ik nog twee keer mee op stage. Dat was vooral om mezelf niets te kunnen verwijten. Ik wou er echt alles voor gedaan hebben.”

Het bleek ijdele hoop. “Ik maak nog wel eens een ritje. Maar ik haal niet meer het onderste uit de kan. Meerdere dokters hebben me overtuigd mijn verstand te gebruiken. Nog eens hard vallen op mijn rug zou ernstige gevolgen kunnen hebben. Dat wil ik mezelf en mijn naaste vrienden en familie niet aandoen. Ze hebben me zien liggen na het ongeval en zijn er nog danig van onder de indruk. Door het nieuws op 31 mei officieel kenbaar te maken, heb ik het hoofdstuk symbolisch afgesloten.”

En dus kwam er een einde aan het wielerspro­okje. Dat leidde via de beloften van Lotto over Sport Vlaanderen-Baloise naar Bingoal Pauwels Sauces WB. “Het was geen lange carrière. Maar ik stond wel aan de start van de Ronde van Vlaanderen, Luik-Bastenaken-Luik en enkele andere mooie klassieker­s. In de Brabantse Pijl reed ik lang vooraan. En op het BK wist ik samen met Remco Evenepoel, Jasper Stuyven en Sepp Vanmarcke tot in de finale in de aanval te gaan. Toch niet slecht hé, voor iemand die niet overliep van zelfvertro­uwen.” Ondertusse­n is Mertens een andere weg ingeslagen. Al blijft de fiets een belangrijk­e rol spelen. “Ik werk als verkoper bij (e)-bike center Wildiers. Ik sta in verschille­nde vestiginge­n. Via mijn goede vriend en vroegere trainingsm­aat Steff Hermans kwam ik bij Wildiers terecht. Dus neen, een afkeer van de fiets en de koers heb ik niet. Ik volg de prestaties van mijn andere trainingsm­akker Steff Cras ook nog op de voet.”

“Ja, onlangs was het mijn beurt om hem een bezoek te brengen na een zware val. Toen besefte ik weer hoe gevaarlijk de wielerspor­t kan zijn. Zelfs mijn vader, die mijn allergroot­ste supporter was en nooit een koers miste, gaf al een paar keer aan dat het nog zo slecht niet is om een andere job uit te oefenen. En ook al zou ik nog heel graag beroepsren­ner zijn, ik weet wat hij daarmee wil zeggen. En ik geef hem geen ongelijk.”

“Ik ging nog twee keer mee op stage. Dat was vooral om mezelf niets te kunnen verwijten. Ik wou er echt alles voor gedaan hebben” Julian Mertens

Ex-wielerprof uit Lille