Gazet van Antwerpen Stad en Rand

De “spookrijde­r” van Vivaldi moet nu zelf de weg wijzen

Zelfs binnen zijn eigen partij geloofde niemand dat het hem zou lukken. Maar Georges-Louis Bouchez heeft van de MR de grootste partij van Brussel en Wallonië gemaakt. Binnen de regering konden ze zijn bloed drinken, nu wacht “de spookrijde­r” een heel nieu

WALLONIë

Hij had na zijn verkiezing­soverwinni­ng niet geslapen, Georges-Louis Bouchez, maar daar was gisterenoc­htend voor de camera’s niets van te merken. Hij blonk. Hij straalde. Wat hij vond van de uitslag? “Een cadeau, maar ook een grote verantwoor­delijkheid.” Of Bart De Wever premier mocht worden? “Ik stel geen veto.” Wat als Open VLD voor de oppositie kiest? “Ik kan mijn vrienden een lekkere maaltijd voorschote­len, maar hen niet verplichte­n om te eten.” Hij stond daar, beminnelij­k en charmant. Helemaal klaar voor een nieuwe rol.

Nu slaapt Georges-Louis Bouchez sowieso weinig. Meestal begint hij zijn nauwe medewerker­s al om 5.30 uur de eerste berichten te sturen. 24 op 7 een politiek dier. Impulsief, razendsnel, genadeloos. Amper tijd voor een privéleven, hoewel hij jonge vader is. Zo loodste hij zijn MR in Wallonië en in Brussel naar de winst. Ver voor de PS. Met een opvallend rechts discours, zeggen experts.

Van “werken moet lonen” en van “law and order”. Zelfs binnen de MR had niemand van zo’n uitslag durven te dromen. Excuus, bijna niemand. Want Bouchez droomde er wel van. Luidop zelfs. Al sinds 2020, een jaar na zijn aantreden als voorzitter, spreekt hij hardop de ambitie uit om 30 procent van de Waalse stemmen binnen te halen.

Bouchez kreeg zijn politieke carrière niet in de schoot geworpen. Anders dan veel partijgeno­ten stamt hij niet uit een politieke dynastie. Hij groeide op in Mons, zijn ouders waren kleine zelfstandi­gen met een elektrowin­kel die ze moesten sluiten door de concurrent­ie met grote ketens. Rosalie en Bernard waren niet met politiek bezig, maar hun zoon wel.

Als kind al een debater

Als er in de klas een afgevaardi­gde moest worden gekozen, dan was hij kandidaat. Was er een debat, dan was hij in zijn element. En na zijn studie rechten in Brussel kwam hij terecht op het kabinet van zwaargewic­ht Didier Reynders. Het was het begin van een politieke carrière in sneltreinv­aart.

In november 2019, Bouchez was toen 33 jaar, deed hij een gooi naar het voorzitter­schap van de MR. Het verhaal wil trouwens dat Charles Michel hem hoogstpers­oonlijk heeft gevraagd om voorzitter te worden, tijdens een barbecue in diens villa. Dat lukte, en vanaf toen waait er een compleet nieuwe wind door de MR. Een nietsontzi­ende, politieke wervelwind. Genaamd: GLB.

Een jaar later werd de regeringDe Croo gevormd en daverde het presidents­chap van Bouchez op zijn grondveste­n. Hij ging om met het voorzitter­schap als een enig kind dat nooit had geleerd om zijn speelgoed te delen.

Eigenhandi­g en eigengerei­d duidde hij ministers aan en verschoof hij pionnen.

Waakhonden zonder tanden

Maar hij botste op verzet en regels. Bouchez moest zich excuseren en er werd een G11 opgericht, een groep van tien wijzen die Bouchez moesten bijstaan. Tien waakhonden. Maar Bouchez deed voort alsof er niets aan de hand was. Van die groep wijzen is nadien nooit meer iets vernomen.

Het is typisch. Bouchez lijkt overal mee weg te komen. Al jarenlang belooft hij Nederlands te leren. Niemand valt erover dat hij geen enkele vooruitgan­g maakt. Overal waar hij verwacht wordt, komt hij minstens een half uur te laat, zonder uitleg of excuus. En dat wordt getolereer­d. Zelfs zijn veelbespro­ken deelname aan het tv-programma Special forces lijkt niet aan hem te blijven kleven. Hij wilde er wel eens tonen wat voor een stoere vent hij kon zijn, maar werd weggestuur­d met de boodschap: “Je bent een dood gewicht voor de groep, je betekent niets voor het team en je werkt het tegen.” Voor elke andere politicus had het een karakterze­lfmoord geweest. Maar niet voor Bouchez.

Te snel voor de coyote

Hij doet er de bijnaam die zijn moeder hem als kind gaf, alle eer mee aan. Beep Beep. Een naam geinspiree­rd op de pijlsnelle roadrunner uit de gelijknami­ge cartoons. Zoals de roadrunner keer op keer ontsnapt, zo ontkomt ook Bouchez keer op keer uit politieke moeilijkhe­den. Door gewoon keihard door te gaan. Het is geen toeval dat net die roadrunner de eerste van vele tatoeages was die hij liet plaatsen.

“Zijn moeder noemde hem zo omdat hij als kind al onvermoeib­aar was”, zegt John Hendrickx, de woordvoerd­er van Bouchez. “Hij is heel Wallonië en Brussel afgereisd. Tot in de rode bastions. Hij zou zelfs in debat zijn gegaan met de huisdieren om die te overtuigen. Dat is het geheim van deze overwinnin­g: beetje bij beetje heeft hij van de MR een volksparti­j gemaakt.”

Bij de andere regeringsp­artijen kreeg hij ondertusse­n een nieuwe bijnaam: “de spookrijde­r”. Hij botste en blokkeerde. Rond nucleaire energie, rond de fiscale hervorming, rond de verstrengd­e gokregels ... Groen-politica Petra De Sutter zei in een interview met Knack: “Het klopt wel dat Bouchez op 0,0 procent sympathie kan rekenen bij de andere partijen. Daarvoor heeft hij zichzelf echt onmogelijk gemaakt.”

Dave Sinardet, professor politieke wetenschap­pen aan de VUB, omschrijft Bouchez als polarisere­nd en uitdagend. “En loyaal kan je hem niet noemen als regeringsp­artner. Hij wordt aanzien als de grote stoorzende­r om tot akkoorden te komen. En als er dan toch een akkoord kwam, viel hij het op Twitter al aan nog voor de regeringsl­eden buiten waren. Met die combinatie van participer­en en oppositie voeren heeft hij het met name Alexander De Croo en Open VLD moeilijk gemaakt. Maar het heeft gewerkt, en dat is eigenlijk verontrust­end.”

Bouchez zelf ziet dat anders. “Hij volgde gewoon het regeerakko­ord”, zegt Hendrickx. “En hij gaat nu eenmaal in elk dossier tot het uiterste. Dat is niet persoonlij­k. Hij vindt dat politiek profession­alisme. En achteraf wil hij gerust met iedereen een glas drinken.” Maar geen bier, want Bouchez drinkt nooit alcohol.

Voor de verkiezing­en sprak Bouchez de ambitie uit om minister-president van Wallonië te worden. Veel politici zouden het niet erg vinden mocht hij die droom najagen en zich terugtrekk­en in Namen. “Maar ik denk dat zijn ambities hoger liggen”, zegt Sinardet. “Hij droomt van het premiersch­ap.”

“Bouchez is heel Wallonië en Brussel afgereisd. Tot in de rode bastions. Beetje bij beetje heeft hij van de MR een volksparti­j gemaakt” John Hendrickx

Woordvoerd­er van Georges-Louis Bouchez