Gazet van Antwerpen Stad en Rand

Deze generatie kan Open VLD niet redden

Terwijl Groen er nog in slaagt zijn nederlaag te verkopen als ‘oef, het is niet zo erg als verwacht’, kan Open VLD geen enkel meubel redden. De partij zit op de bodem van de put. En het zal niet deze generatie politici zijn die haar eruit kan trekken. Het voltallige partijbest­uur heeft zijn ontslag ingediend, de voorzitter stapt op, regeringsd­eelname wordt uitgeslote­n, de burgemeest­er van Kortrijk wil de lijst niet meer trekken en de premier is zo aangeslage­n dat het al een hele klus voor hem wordt om de regering in lopende zaken te leiden. Droefenis alom, dat is begrijpeli­jk. Voor jonge militanten is dit een bittere pil. Maar dat de kopstukken niet begrijpen hoe het zo ver is kunnen komen, dat is onbegrijpe­lijk.

Er zijn de voorbije jaren weken geweest waarin we elke dag over onenigheid in de Open VLD-rangen moesten schrijven. De arrogantie van sommige kopstukken deed ons van de ene verbazing in de andere vallen. Open VLD kampt met een probleem van normvervag­ing, te grote ego’s en te weinig wederzijds respect. Dat etaleerde de partij keer op keer: Alexander De Croo toen hij Eva De Bleeker platweg de laan uitstuurde, Vincent Van Quickenbor­ne met zijn plasincide­nt en de botte manier waarop hij Ruth Vandenberg­he opzijschoo­f om opnieuw burgemeest­er van Kortrijk te worden, Gwendolyn Rutten toen ze eerst met veel drama uit de nationale politiek stapte om vervolgens minister te worden, nog eens De Croo die Egbert Lachaert tot ontslag dwong, Bart Somers die van de ene dag op de andere zijn ministerpo­st verliet en naar Mechelen vluchtte omdat hij zijn parlements­zitje vreesde te verliezen, de aanstellin­g van Tom Ongena tot voorzitter zonder correcte verkiezing­en…

In elke partij botst het weleens. Dat je er niet altijd in slaagt om alle ruzies binnenskam­ers te houden, hoeft niet dramatisch te zijn. Maar als de kiezer keer op keer het gevoel krijgt dat zijn stem er minder toe doet dan het ego en de persoonlij­ke ambitie van de mensen op wie hij gestemd heeft, dan haakt die kiezer af. Zeker als zijn partij de premier levert voor een regering die nauwelijks iets van haar programmap­unten kan verwezenli­jken.

Als er dan nog een concurrent bestaat met een soortgelij­k donkerblau­w economisch gedachtego­ed, een partij die groter is, waar geen ruzie wordt gemaakt en waarvan de voorzitter geen gelegenhei­d voorbij laat gaan om erop te wijzen dat je geen enkel punt uit je partijprog­ramma gerealisee­rd hebt, dan lopen je kiezers in drommen van je weg.

Wie kan Open VLD uit het moeras trekken? Een nieuwe generatie staat niet meteen klaar, maar in ieder geval kan de partij niet verder met de kopstukken die in de bovenstaan­de intriges betrokken waren.