Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Stiltehuisje ruilen voor een tiny house? De wetgeving blijft helaas achter”
Jarenlang leidde Marieke Van Coppenolle (64) een zwervend en sober bestaan. Maar haar leeftijd begint meer comfort te vragen. De vrouw, die bekend werd met haar ecologische stiltehuisje in Lille en figureerde in Don’t worry be happy, kijkt uit naar een andere vorm van wonen. “Een tiny house ligt voor de hand, maar helaas loopt de wetgeving achter.”
Marieke, met roots in Turnhout, deed ooit een voettocht naar Assisi en vrijwilligerswerk bij de indianen in Oregon. Vanaf 2015 bouwde ze met de hulp van vaklui en met vrijwilligers van over de hele wereld in de Lilse bossen Robur op Den Eik, een ecologisch hobbitachtig stiltehuisje voor mensen die de druk van de maatschappij niet meer aankunnen. Later werd dit toegespitst op personen met een burn-out. Ook kunstenaars zijn er welkom.
Twintig jaar geleden koos ze voor een zwervend bestaan, en sindsdien woont ze in een bestelwagen. Maar… “al twee jaar zegt mijn lichaam dat het genoeg is geweest”, zegt Marieke. “Mijn bestelwagen is geen uitgeruste mobilhome. Mijn lichaam begint comfort te vragen. Vooral basiscomfort: een toilet, een douche (nu bouwt ze buiten zelf een douche als het nodig is, red.), een ijskast. Mijn geest verzette zich tegen meer comfort. Ondertussen is er aanvaarding. Omdat ik ook in die nieuwe situatie al snel voordelen zag.”
Nochtans zijn er ook altijd nadelen. “Maar ik zeg altijd: waar je je focus op legt, maakt hoe je het leven ervaart. Ik ga het zwerven wel missen.”
Andere woonvorm
Hoe ziet ze haar toekomst concreet? “Leven in een tiny house was plan A. Maar ik ga dat niet doen omdat de Vlaamse wetgeving achterloopt”, vertelt ze. “Je kunt zo’n huis haast alleen illegaal neerpoten. Terwijl ik net niet het risico wil lopen om te worden weggejaagd. Een tiny house verplaatsen, kost immers veel geld. Er zijn andere opties, zoals cohousing. Ach, ik laat het lot beslissen. Ik maak plannen en vervolgens laat ik het los. Het leven weet veel beter dan ik wat ik nodig heb. Daar ga ik al lang van uit.”
Door te leven in haar bus heeft ze weinig spullen. “Ik zeg altijd dat ik te veel heb. (lacht) Er staan ook spullen bij een vriend. Maar die staan er al vijftien jaar, en buiten. Geen idee hoe dat eruitziet. Ik heb alles wat ik nodig heb in mijn dagelijkse leven, maar in postzegelformaat. Ik leef op acht vierkante meter”, zegt Marieke.
Wat ze met volle overtuiging tot de laatste dag van haar leven zal doen, is superzuinig leven. “Daar hoef je niet aan te twijfelen”, lacht ze. “Voor velen lijkt dit een zware opgave, maar dat was het voor mij nooit. Ik ging alleen wonen toen ik 18 was. Ik had bijna niks en leerde elke frank in drie te bijten. Een gevolg van die sobere levensstijl is dat ik minutieus noteer hoeveel geld er in- en uitgaat. Nu nog steeds. Ik hou van sober leven, die visie zit diep in mij gebeiteld.”
Beelden op netvlies
De overtuiging om zo te leven ontstond eind jaren zestig. “Ik herinner me hoe ik op tv werd geconfronteerd met harde beelden van de hongersnood in Biafra (Nigeria, red.) als gevolg van een burontbering geroorlog. Ik was 8, de beelden grepen me aan. Ik kon het als kind niet vatten dat kinderen stierven van de honger. Dat beïnvloedde mijn leven drastisch. Ik kan niet kiezen voor een luxeleven als ik weet dat elders mensen lijden.”
Hoe zuinig leeft Marieke? “Tenzij kosten aan mijn busje of noodzakelijke eenmalige uitgaven, zoals de aanschaf van een laptop, zijn er maanden dat ik minder dan honderd euro uitgeef. Ik bezoek geen horeca. Met die paar euro voor een koffie kun je eten kopen.”
Haar hobbithuisje Robur op den eik is geïnspireerd op een yurt, de ronde tent waarmee nomaden door Azië trekken. Het is een woning in hout en kalkhennep, en doet dienst als ecologisch stiltehuis. “Ik zag het als mijn opdracht om met vrijwilligers een huisje te bouwen en het daarna aan anderen over te laten via een vzw. Ik dacht dat het in vijf jaar zou lukken, maar we zijn al twaalf jaar bezig. Het loopt wel zoals ik het in mijn hoofd zag. De plek spreekt mensen zo hard aan dat ik er vertrouwen in heb dat het zal goedkomen.”
Het onderhoud is vanwege de materiaalkeuze intens. “In al zijn robuustheid is dit een zeer fragiel gebouw. Drie keer per jaar zijn er doe mee-weken waar vrijwilligers komen helpen.”
“Ik zwerf al twintig jaar, vooral in het Antwerpse. Telkens enkele kilometer verder trekken en dan enkele dagen bij vrienden verblijven” Marieke Van Coppenolle
Nomade
“Ik heb alles wat ik nodig heb in mijn dagelijkse leven, maar in postzegelformaat. Ik leef op acht vierkante meter” Marieke Van Coppenolle
Nomade
Zwerven in eigen streek
Zo kan de vloer makkelijk beschadigd geraken. Maar het voordeel is dat je die zelf kunt repareren.” Er zelf gaan wonen doet ze niet. “Ik heb steeds gezegd dat ik me niet wou hechten aan die plek. Het huis is niet voor mij, maar voor vele anderen.”
Als we Marieke spreken, wandelt ze door de bossen in Brasschaat. “Bij een nomadenbestaan denken mensen al snel internationaal. Maar ik zwerf vooral in het Antwerpse”, zegt ze. “Dat doe ik al twintig jaar. Telkens enkele kilometer verder trekken en dan enkele dagen bij vrienden verblijven.”
Het wandelen dient echter ook als training. “Bedoeling is om vanaf 22 april 2025 (Dag van de
aarde, red.) opnieuw naar Assisi te wandelen. Ik wil allerlei ecoprojectjes langs mijn route zichtbaar maken, en onderweg aanbellen om een slaapplek te vinden. Net als in 1990.”
Vanuit Brasschaat trekt Marieke weer naar het Robur-huisje. “Daarna rij ik op mijn tempo naar een van mijn kinderen in Kobbegem, want mijn kleinzoon is jarig. Ik trek ook naar het Eco psychologiefestival, begin juli in Kapelleop-den-bos, voor vrijwilligerswerk. Ik ben graag onderweg.”
i roburopdeneik.org
Don’t worry be happy, GoPlay en elke dinsdag om 21.15 uur op Play4