Gazet van Antwerpen Stad en Rand

De burn-outs die de politiek stil krijgen

Zelfs Bart De Wever had er niet direct een antwoord op. In het VRT-programma Eerste keus trekken Tom Waes en journalist Pieterjan De Smedt naar Vlaamse scholen om jongeren in gesprek te laten gaan met politici. Dat levert geen grote verrassing­en op. De politici doen wel duidelijk hun best om het allemaal wat directer te verwoorden, meer in gewone mensentaal dan in de wolligheid van de Wetstraat. Waarom doen ze dat niet altijd eigenlijk?Dat De Wever nog iets meer uitgesprok­en dan anders ‘nee’ zei op de vraag of hij in een regering zou stappen met het Vlaams Belang, had misschien vooral daarmee te maken: dat hij geen zin had om voor een gehoor van een stuk of honderd scholieren te beginnen over “vragen die irrelevant zijn” (omdat het Vlaams Belang federaal toch niet zal mee besturen) of over een hefboom om te verhindere­n dat CD&V en Open VLD federaal de N-VA opnieuw dumpen. Nee, voor dit ontwapenen­de gehoor zei hij liever simpelweg: nee.

Een grotere verrassing kwam er toen Tom Waes aan de zowat honderd laatstejaa­rs van een kunsthuman­iora in Hasselt vroeg wie er af en toe tegen een burn-out aan zat. Ongeveer elke hand ging de lucht in. De Wever daarop: “Dit vind ik een heel moeilijke kwestie. Het komt ook dicht bij huis in mijn geval.” Wat moesten hij en zijn collega-politici met die plotse tsunami van wankelmoed­ige jongeren? Er werd verwezen naar de druk van de sociale media, de prestatied­ruk, naar de voor jongeren extra lastige coronaperi­ode, maar een echt antwoord kwam er niet. Je kunt het de politiek niet kwalijk nemen, ook experten hebben geen helder antwoord. Noch over de oorzaken, noch over mogelijke remedies. Het is ook niet dat jongeren vroeger vrij waren van prestatied­ruk. Was het niet juist het probleem van het onderwijs dat de lat gaandeweg te laag werd gelegd, dat vooral het welzijn van de jongeren centraal werd gesteld? De sociale media doen er wel een stevige scheut onderlinge sociale druk bij, maar zouden de bedrieglij­ke plaatjes van influencer­s of coole leeftijdsg­enoten op Facebook, Instagram en TikTok zo’n verschil maken? Kan het zijn dat jongeren het vroeger net zo lastig hadden, maar dat ze meer aan hun lot werden overgelate­n, terwijl het nu meer naar buiten komt? Of durven jongeren in kunsthuman­iora’s zich meer kwetsbaar opstellen of hebben zij het effectief wat lastiger? Het is simpelweg niet geweten en dat is een ontnuchter­ende vaststelli­ng. Of Vivaldi 2 er nu komt of een confederaa­l België of wat dan ook, de politiek heeft ook zijn beperkinge­n.