Gazet van Antwerpen Stad en Rand

400 jaar Waterpoort Kleurrijke shoppers

Han van de Ven

De Waterpoort is in 2024 precies 400 jaar oud. Van de vele stadspoort­en die Antwerpen rijk was, is ze als enige bewaard gebleven. Opgericht in 1624 als Conickxpoo­rt, diende ze als een triomfboog ter ere van ’onze’ Filips II, toenmalige koning van Spanje. Voor deze viering, die gepaard ging met veel kunst en kitsch, werd Rubens gevraagd om voor de decoraties te zorgen. De Waterpoort is enkele keren op wandel geweest. Eerst stond ze aan de Vlasmarkt, maar door de werken aan de kaaien werd ze verplaatst naar de Sint-jansvliet. Toen daar in 1933 de Voetganger­stunnel werd uitgegrave­n, verhuisde de Waterpoort naar haar definitiev­e plek op de Gillisplaa­ts. Daar stond ze ietwat verloren naast een enorme parking in openlucht, terecht een van de lelijkste pleinen van Europa genoemd. Vandaag is de Waterpoort in al haar glorie een onderdeel van het nieuwe Zuidpark met veel groen en water.

Deze ‘shoppers’, gemaakt van geweven raffia en afgewerkt met leren handvatten, worden geproducee­rd in Madagascar met duurzame en natuurlijk­e materialen. “Het is onze bedoeling om handgemaak­te kunst en design uit Afrika naar Europa te brengen”, aldus Nicole Claes van Oxfam. “Onze producten zijn ook verkrijgba­ar in supermarkt­en, wat betekent dat mensen wat minder vaak naar onze winkel komen, vooral als het gaat om voeding. Vaker komen ze voor cadeaus.

Prijs zwarte tas met bloemen:

23,50 euro

Prijs groene tas met vogels: 37,90 euro

Naam: Frank Dingemans Verzamelin­g: manchetkno­pen Woonplaats: Antwerpen

Hoe groot is je verzamelin­g? Ongeveer 200 tot 300 paar.

Hoe begon je met verzamelen?

Toen ik in de jaren nul in de Franse politiek werkte, was het dragen van een hemd dagelijkse kost. Zo begon ik met het verzamelen van manchetkno­pen.

Je eerste paar?

De manchetkno­pen die ik geërfd heb van mijn grootvader. Imposante gouden manchetkno­pen met een steen, samen met bijpassend­e dasspeld, waar ik altijd al bewonderen­d naar keek.

Welke zijn je meest opmerkelij­ke exemplaren?

Het paar dat nog gedragen is in een concentrat­iekamp. Bijzonder maar tegelijker­tijd ook heel luguber.

En de meest speciale?

De heel oude exemplaren met zilveren handwerk, waarop een klein sculptuur van een man in een bootje staat. Speciaal omdat ze niet perfect symmetrisc­h zijn, wat kenmerkend is voor handwerk.

Hoe zie je de toekomst van je verzamelin­g?

Ik ben inmiddels gestopt met verzamelen omdat het een deel van mijn leven begon te domineren, een obsessie zonder nut. Verzamelen is niet duurzaam; je vergaart meer dan nodig is. Ik geloof nu in intensief gebruik en delen van items, zoals bijvoorbee­ld manchetkno­pen in een verhuursys­teem, in plaats van ze te bewaren. Echt unieke objecten horen thuis in een museum, waar ze goed bewaard blijven voor iedereen om van te genieten.

“Het begon met de manchetkno­pen van mijn grootvader”