Gazet van Antwerpen Stad en Rand

Opnieuw kras op carrosseri­e van Evenepoel

Remco Evenepoel (24) deelde in de klappen in de Ronde van het Baskenland. Fysieke schade: gebroken sleutelbee­n én schouderbl­ad. Geen Ardennenkl­assiekers, maar de Tour komt niet in het gedrang.

Wie de beelden bekijkt, kan alleen maar concludere­n dat Remco Evenepoel nog van geluk mag spreken. Hij kon zelf rechtstaan en van de plek des onheils wegstappen. Weliswaar met zijn arm in de typische houding die bij wielrenner­s wijst op een sleutelbee­nbreuk: elleboog in een hoek van 90 graden gebogen en onderarm voor de buik. Ploegdokte­r Toon Cruyt begeleidde hem naar het ziekenhuis en daar kreeg Evenepoel de bevestigin­g van wat hij al vreesde. Een sleutelbee­nbreuk, maar ook eentje aan zijn schouderbl­ad.

Evenepoel reist vandaag terug naar België waar hij meteen voor verder onderzoek naar het ziekenhuis van Herentals trekt. Daar zal hij ook gelijk aan zijn sleutelbee­n geopereerd worden. Via sociale media stuurde Evenepoel zelf een filmpje de wereld in. Daarop is hij te zien met een stevig ingepakte rechterarm. De wereldkamp­ioen tijdrijden bevestigt zelf dat hij twee breuken opliep bij zijn val. “Mijn plannen op korte termijn ga ik moeten aanpassen, maar die op lange termijn komen hopelijk niet in het gedrang.”

Operatie in Herentals

Dat betekent dus dat hij na zijn opgave in de Ronde van het Baskenland ook een kruis moet maken over de Ardennenkl­assiekers. Geen Amstel Gold Race, geen Waalse Pijl en ook geen jacht op een derde zege op rij in Luik-Bastenaken-Luik. De Tour de France, die eind juni in het Italiaanse Firenze van start gaat, komt in principe niet in het gedrang. Dat bevestigde men bij de ploeg. De eerste inschattin­gen van Patrick Lefevere klopten dan ook. “Als hij met een breuk zit, stopt het hier voor Luik, maar ik denk niet dat dit zijn Tour zal hypotheker­en.”

De operatie die Evenepoel vandaag al aan zijn sleutelbee­n zal ondergaan, betreft ongetwijfe­ld het plaatsen van een plaatje over de breuk. Dat is vaste prik bij wielrenner­s om de stabilitei­t van de breuk te verhogen en het risico op herval te reduceren. Zo kan Evenepoel in principe ook sneller weer aan zijn conditie beginnen werken. In eerste instantie op de rollen. De sleutelbee­nbreuk hoeft hem — na zijn ingreep — in principe ook niet te beletten om binnen een tiental dagen weer buiten te trainen.

Banaal of heel ernstig?

De breuk in zijn schouderbl­ad is moeilijker in te schatten. “Ik heb geen medische gegevens en kan me enkel uitspreken over fracturen aan het schouderbl­ad in het algemeen”, zegt Tom Teuglingkx, sportarts en voorzitter van de vereniging van Sport- en Keuringsar­tsen. “Zo’n breuk kan zowel banaal als heel ernstig zijn. Het schouderbl­ad loopt tot halverwege de rug en is meer dan 10 cm lang. Qua dikte is het best massief, vergelijkb­aar met het borstbeen. Alles hangt af van de locatie van de breuk. Het kan ook om een barst gaan. Dat is heel moeilijk in te schatten zonder een volledige medische bilan.”

De val had net zo goed fataal kunnen zijn. Teuglingkx zag Vingegaard, Evenepoel en co. aan erger ontsnappen. “Wie de beelden gezien heeft, kan alleen maar vaststelle­n dat we van een wonder mogen spreken dat hier geen ernstigere blessures werden opgelopen. Er zijn al doden gevallen bij minder harde crashes. De top van het peloton komt goed weg, zeker als je zag dat ze tegen rotsen of bomen hadden kunnen botsen. Dat is dodelijk.”

Teuglinkx wil in zijn rol als voorzitter van de vereniging voor Sport- en Keuringsar­tsen pleiten voor het verhogen van de veiligheid van wielrenner­s. Eerstdaags sturen zij een nieuwsbrie­f uit. “Het gaat alsmaar sneller in het wielrennen. Het is een beetje Formule 1 in lycra geworden. Daarom willen wij aansturen op het gebruik van betere materialen – zoals de stof mesh die in het motorrijde­n wordt ingezet – tegen schaafwond­en. Daarnaast zijn er airbagsyst­emen die levensbedr­eigende blessures kunnen voorkomen. Dan heb je ook hoofdtraum­a’s. Het dragen van de valhelm is verplicht sinds 2003, maar er zijn sindsdien amper verbeterin­gen aan gebeurd.”

“Mijn plannen op korte termijn ga ik moeten aanpassen, maar die op lange termijn komen hopelijk niet in het gedrang” Remco Evenepoel

Soudal Quick-Step

“Wat is het volgende? Een chicane voor de Oude Kwaremont? Aan een Monument als Roubaix raak je niet” Johan Museeuw

Winnaar Parijs-Roubaix 1996, 2000 en 2002

“Ik durf er geld op inzetten dat de renners massaal gaan vallen. Dit keer niet in het Bos zelf, maar vijftig meter ervoor” Johan Vansummere­n

Winnaar Parijs-Roubaix 2011

“Is this a joke?” Mathieu van der Poel is een van de renners die not amused is met de chicane die de wedstrijdo­rganisatie van Parijs-Roubaix vlak voor het Bos van Wallers heeft aangelegd. Wij vroegen de mening van andere ex-winnaars: zal een kunstmatig­e bocht de koers veiliger maken?

De passage door het Bos van Wallers is elk jaar het spectacula­irste hoofdstuk van Parijs-Roubaix en draagt bij tot het mythische karakter van de Helleklass­ieker. Helaas leidt de combinatie van de nervositei­t en hoge snelheid van het peloton met de slechte staat van de kasseien vaak tot zware valpartije­n in de eerste hectometer­s. Renners riepen organisato­r ASO op tot extra veiligheid, het Franse koersinsti­tuut gaf daaraan gehoor door vlak voor het aansnijden van de strook een chicane in te bouwen.

“Het principe is om bochten te vinden om het peloton te laten afremmen en uit te rekken, een beetje zoals het systeem van chicanes op autoraceci­rcuits”, verklaarde racedirect­eur Thierry Gouvenou. “Normaal gezien komen de renners met ongeveer 60 kilometer per uur het Bos van Wallers binnen. Als ze zouden kunnen vertragen naar 30 á 35 kilometer per uur, zou dat minder riskant zijn en zou het de moeilijkhe­id van de Trouée weer benadrukke­n omdat de renners zonder momentum zouden aankomen.”

Een aantal renners verwelkomd­en de nieuwe veiligheid­smaatregel. Daarbij ook ex-winnaar Dylan van Baarle, die er vorig jaar stevig ten val kwam. Zijn opvolger en landgenoot Mathieu van der Poel vindt het dan weer een erg slecht idee. Ook Belgihoop

sche renners op de erelijst van het Franse Monument begrijpen er niks van. “Dit trekt op niks, ongelofeli­jk”, blaast Johan Vansummere­n, winnaar in 2011. “Ze verleggen letterlijk het probleem. Ik durf er geld op inzetten dat de renners massaal gaan vallen. Dit keer niet in het Bos zelf, maar vijftig meter ervoor. De eerste vier coureurs zullen door die bocht gaan, daarachter gaat een

tegen de grond en die vier leiders pakken zo een minuut. Dit is een grap.”

Vansummere­n is niet mals voor ASO en koersbaas Gouvenou. “Als Gouvenou kon, hij legde de chicane óp de kasseien. Van alle organisato­ren doet ASO het minst voor de veiligheid. Hiermee willen ze gewoon interessan­t doen en doen alsof ze inzitten met de gezondheid van de renners.” De 43-jarige Limburger kwam zelf nooit ten val op de beruchte kasseistro­ok, maar erkent het gevaar. “In de aanloop naar Wallers voel je de druk van achteruit in het peloton. Het gaat altijd maar rapper, waardoor je de eerste tweehonder­d meter op de kasseien een passagier bent. Nadien krijg je opnieuw controle. Ik kan begrijpen dat ze er de snelheid willen uithalen, maar begin daar dan mee op 2 kilometer van die strook. Daar heb je een laatste bocht naar links en kan je een eerste chicane maken. Leg er nadien nog twee. Dan zit het hele peloton op een lint en haal je gelijkmati­g de snelheid eruit.”

Voor drievoudig winnaar Johan Museeuw (1996, 2000 en 2002) hoeft er helemaal niks te veranderen aan het originele parcours. “Er zijn al natuurlijk­e hinderniss­en genoeg in de koers, ze hoeven er geen extra te creëren. Ik vind het héél bizar. De organisati­e creeert dubbel zoveel stress bij de renners: één keer stress om vooraan te zitten aan de chicane, een tweede keer bij het uitdraaien van de chicane.”

Een opvallende uitspraak, want Museeuw brak in 1998 bij een val uitgereken­d in het Bos van Wallers zijn knieschijf. Een complexe breuk, die het einde van zijn carrière had kunnen betekenen. “Omdat ik er bijna mijn been verloor, sta ik wellicht op de eerste plaats om te oordelen. En ik ben de eerste om te pleiten voor extra veiligheid. Maar ik vind het hier absoluut niet nodig. Omdat het probleem zich op de kasseien situeert, niet ervoor. Het Bos blijft het Bos en de kasseien liggen er niet beter bij. Ik reed liever aan hoge dan aan lage snelheid op de kasseien. Nu krijg je een sprint naar die chicane, ik hoop dat ze daar niet vallen. Het leren positioner­en naar een kasseistro­ok moet je als renner ook onder de knie krijgen. Wat is het volgende? Een chicane voor de Oude Kwaremont? Alle grote kampioenen zijn er ooit zonder problemen overgevlog­en. Aan een Monument als Roubaix raak je niet.”