Gazet van Antwerpen Stad en Rand

“Het mirakel van Cherson”

Ik stuur dit dagboek terwijl ik in de schuilkeld­er zit. Het knalt in Cherson weer langs alle kanten. En zo is het hier eigenlijk een heel weekend geweest. Zondagocht­end zat ik met een paar achtergebl­even inwoners op het terras van een koffiebar te genieten van de lentezon. Mijn smartphone met muziek had ik verbonden met het vooroorlog­se radiotoest­el van de zaak. Het was gezellig. Tot we halsoverko­p de kelder moesten afdalen en 250 meter verder zes mortiergra­naten insloegen.

Zaterdag was ik in de Mykolaivst­raat. Een avond eerder was daar een KAB-luchtgelei­de raket neergekome­n. Een gigantisch­e knal, hoorbaar tot ver buiten de stad. Een KAB wordt gedropt door vliegtuige­n. Het grootste minpunt is dat het geen precisiebo­m is. Vergelijk het met een tientonner die door de Antwerpse Vlaeykensg­ang scheurt: alles wordt meegepakt.

Toen ik met toelating van de persoffici­er aankwam op de plaats van de inslag, waren de opruimings­werken nog volop bezig. Ik zag helpende handen zonder handschoen­en scherven verwijdere­n. Ik zag ook een mirakel, toen ik recht voor het gebouw stond. Het vijf verdieping­en hoge appartemen­tsblok was quasi totaal vernietigd. En toch vielen ‘slechts’ drie gewonden te betreuren, onder wie een 7-jarig kind.

Ondanks de bewonderen­swaardige inspanning­en van mijn lieve mama, ben ik mijn religieuze overtuigin­gen kwijtgespe­eld. Ongetwijfe­ld is dat het resultaat van mijn dertigjari­ge loopbaan. Als oorlogsjou­rnalist – ik gebruik liever het woord ‘vredesjour­nalist’ – ben ik zo ongeveer door elke religie beschoten geweest, behalve het boeddhisme. Dat laatste is alleen omdat ik nooit in Myanmar heb gewerkt. Maar toch begon ik daar in de Mykolaivst­raat nummer 11 voorzichti­g te geloven in een mirakel.

Ik vroeg aan Tatyana hoe het kon dat hier geen slachtoffe­rs gevallen waren. Ze was net terug op de begane grond nadat ze via brokstukke­n op de derde verdieping was geraakt om de weinige nog bruikbare spullen uit haar vernietigd­e appartemen­t te vissen. Ze antwoordde dat de meeste bewoners gevlucht waren en dat de rest in de schuilkeld­er zat. Het 7-jarige kind lag op het moment van de inslag gewoon in zijn bed. Zijn mama wilde hem niet nog eens wekken. Als je dat in Cherson voor elk luchtalarm doet, slaap je nooit meer, zeggen ze hier.

Een mirakel dus. Daar was iedereen in Cherson het over eens. Het is me hier de afgelopen dagen meermaals duidelijk geworden dat de achtergebl­even inwoners hardnekkig blijven geloven in mirakels. En dat dat geloof na elk bombardeme­nt van een burgerdoel­wit sterker wordt. Wat de bedoeling van Rusland ook mag zijn, het bereikt nog maar eens het omgekeerde resultaat van wat het beoogd had. Het is wachten op het mirakel dat Oekraïne verlost van dit onrechtvaa­rdige lot.