Gazet van Antwerpen Stad en Rand

Den Bjokke

Het was lang geleden dat ik den Björn nog eens had gezien. Björn is iets jonger dan ik en ziet er bizar ruig uit, vol tatoeages en altijd in het zwart gekleed, luisterend naar Rammstein, Sabaton en andere frequente podiumgast­en van Graspop. Hij is eigenlijk een vriend van de beste vriend van mijn man, maar toen die was gestorven, hebben we Björn overgeërfd, zeg maar. Sindsdien vieren we onder meer ieder jaar samen Kerstmis.

Björn is bij ons altijd welkom, ook als het een beetje rommelig is en ik de rest van de wereld liever niet laat binnenkijk­en. Dat komt omdat hij zelf niet van de properste is en hij bovendien als dakwerker bij de vreemdste huishouden­s binnenkomt. “Van de week nog bij ene geweest en die deed de deur open verkleed als kikker. Toen we naar huis gingen, had hij een wolvenpak aan, helemaal in pels met een kop erbovenop. Om dag te zeggen, ging hij aan het raam staan en huilde hij. Awooooeeee­e.” Björn zegt het zonder een spier te verrekken. Anything goes.

Den Bjokke, want zo noemen we hem eigenlijk, woont in Schoten “op drie of vier huizen van Tom Van Grieken” en om de hoek van “nog een andere politieker”. Dat kwam hij te weten toen zijn straat zou worden heraangele­gd en de hele buurt in rep en roer stond omdat er bomen gingen sneuvelen. “Ik heb een vriendin die bij de krant werkt”, had Bjokke gezegd. Ineens kende hij de hele straat.

Björn is heel sterk, hij kan gemakkelij­k een graafmachi­ne op zijn schouder zetten en mee op je dak dragen via de ladder, moest je daar nood aan hebben, aan zo’n bulldozer naast je schouw. Hij heeft geen vriendin en al zeker geen kinderen,

“Björn is eigenlijk een vriend van de beste vriend van mijn man, maar toen die was gestorven, hebben we hem overgeërfd, zeg maar”

is anti-woke en komt daar heel erg voor uit, en kent een heleboel schimmige figuren in de Antwerpse onderwerel­d.

Beetje louche, beetje ruig, met een bizarre muzieksmaa­k. Ik stond er aanvankeli­jk ook een beetje wantrouwig tegenover, maar nadat ik Björn had leren kennen, sloot ik hem helemaal in mijn hart. Zo draagt hij winter en zomer een bermuda. Hij heeft geen enkele lange broek. “Veel te waaaarm”, puft hij bij het idee alleen al. Hij is ook een grote fan van de soap Neighbours. “Ja, ik neem dat op, maar als ik onderweg ben naar ons moeder aan de zee en ik denk dat ik de opname ben vergeten in te stellen, dan draai ik terug. Al zit ik in Jabbeke.”

Na het kerstdiner helpt Björn ook altijd als enige met het afwassen van de fonduebord­en. Dat doet hij samen met mijn mama, die hij later op de avond ook naar huis brengt, want Björn drinkt geen alcohol. Mijn man zag Björn vroeger graag komen. Dan zaten ze samen in de keuken, zodat mijn man kon roken onder de dampkap, en keken ze op Youtube filmpjes van metaloptre­dens en grellige accidenten.

Maar ondertusse­n zijn ze uiteengegr­oeid, want mijn man supportert voor den Anderlecht en den Björn heeft niks met voetbal. Ongelukkig­erwijs valt hij ook altijd bij ons binnen als de paarswitte Brusselaar­s op tv aan het sjotten zijn en mijn man en de kinderen alle drie gehuld in een sjaal zitten te krijsen voor het scherm.

Zondag was dat niet anders. Ik had me al afgezonder­d, omdat ik het schaamteli­jk vind hoe mijn man en onze kinderen opgaan in het spel. Anderlecht stond aanvankeli­jk op het punt te verliezen in Brugge, maar ineens viel er een goal. Ons huis was te klein. En net op dat moment viel den Bjokke binnen, goedgemuts­t en in een bermuda, zoals altijd. “Ah, Björn”, zei ik. “Wat brengt jou hier?”

“Ik kom eens kijken naar het dak”, knikkebold­e hij. “De Phille had gebeld.” “Ooooooooh Theo Leooooniii­eeeeee”, zette mijn man, die zich werkelijk nergens voor schaamt, ondertusse­n een polonaise in. “Bjokke, ik had gezegd dat je pas om vier uur mocht komen en het is nu tien over drie. Nog eventjes wachten.”

“Jamaar”, pruttelde Björn tegen. “Seffens is het donker.”

Mijn man zuchtte. “Waar is je gereedscha­p?” vroeg hij ineens. “Je hebt geen gereedscha­p bij. Ik dacht dat je ons dak ineens ging maken?”

Je moet weten: bij een storm eerder die week was een gigantisch paneel van een paar meter losgekomen van het dak en in twee gebroken. Mijn man dacht dat Björn dat paneel er met een paar nageltjes weer ging tegen timmeren.

Niet dus. En dus liet mijn man Björn links liggen en kwam hij bij mij terecht. “Heb je m’n dochters al gezien”, vroeg hij.

“Ah nee”, zei ik. “Hoezo?”

Hij viste zijn gsm uit zijn broekzak en liet me giechelend foto’s zien van zijn twee nieuwe knaagdiere­n: fretten met de naam Thelma & Louise.

Je mag een boek nooit beoordelen aan de hand van de kaft, dacht ik toen. Een waarheid als een koe.