Gazet van Antwerpen Stad en Rand

“Het zijn niet de spieren die de militair maken”

Ze ging strafpleit­er worden. Het werd stormfusel­ier. En daar heeft eerste soldaat Margo (26) nog geen seconde spijt van. “Ik zeg altijd tegen mijn vriendinne­n: ik kan niet geloven dat ik hiervoor betaald word.”

“Sorry, ik ruik een beetje naar kampvuur.” Er hangt een parfum van gerookt hout rond Margo, een goedlachse jonge vrouw die sneller praat dan haar schaduw. Ze is weggelopen bij de ‘survie’, de les survival. Daar leer je onder meer hoe je vuur kunt maken, zonder aansteker en lucifers. Je ziet dat ze de tijd van haar leven heeft. Al was dit geen meisjesdro­om. “Ik heb rechten gedaan en heb tijdens mijn studies veel gereisd. Ik heb ook een jaar in het Canadese Vancouver gewoond, ben actief geweest in de Andes op vijf kilometer hoogte, heb in Namibië bij veertig graden paardgered­en. Toen ik een reclamespo­t van defensie zag, ben ik me gaan informeren. De normen en waarden van het leger spraken mij aan. Loyaliteit, integritei­t, moed, respect, veel beweging, veel variatie. En veel in de bossen, hè.” (lacht)

Margo begon op 12 december 2022 aan haar opleiding, helemaal groen achter de oren is ze niet meer. Ze is nu eerste soldaat, een graad hoger dan soldaat. “Dat is een promotie op basis van anciënnite­it”, zegt ze lachend. “Ik wil natuurlijk nog verder promoveren.” Wat ze op die korte tijd bijleerde, van kaartlezen tot camouflage en overleving­stechnieke­n, valt amper op te sommen. “Ik had nooit gedacht dat ik dit zou kunnen. Kilometers afleggen met een rugzak van 25 kilo, vijf dagen alert blijven met weinig slaap. Schieten kan ik nu ook. Het is geen rocket science, ik denk dat iedereen het mits oefening kan. Schieten vanuit beweging is wel lastig, je moet je ademhaling onder controle leren houden.”

Liefst zonder kogels

Voor wie zich afvraagt waar al dat hossen in de bossen goed voor is: Margo maakt bewust deel uit van een gevechtsee­nheid. Is ze klaar om te vechten? Ze aarzelt niet. “Ik ben klaar. Maar het is niet dat ik zit af te tellen om deel te nemen aan een gewapend conflict. Ik zit niet vurig te hopen op het moment dat ik iemand kan neerschiet­en of zie neergescho­ten worden. Maar als het erop aankomt, engageer ik me volledig. En zou ik zelfs mijn leven geven. Daar heb ik voor getekend. Maar ik ben eigenlijk heel pacifistis­ch ingesteld. Ik wil liever mensen beschermen en de vrede bewaren, liefst zonder kogels. Want oorlog blijft iets redelijk barbaars.” Je leven geven: dat moet ze ons toch eens uitleggen. Zou ze dat echt doen? “Ik denk het wel. Anders zou ik mijn tijd, de tijd van mijn eenheid en het geld van de belastingb­etaler aan het verspillen zijn. Als ik dat niet zou willen doen als het erop aankomt, zou ik ook een beetje in een leugen aan het leven zijn. Zoals de kolonel hier ooit zei: ‘Als wij het niet doen, is er geen plan B’. Zo zie ik het ook: wie moet het anders doen? We amuseren ons hier, maar het is ook bittere ernst. Het gaat over mensen beschermen, levens redden, mijn land verdedigen en desnoods mezelf. Daar trainen we elke dag voor.”

Karakter hebben

Margo woont in Mechelen, op anderhalf uur rijden van Leopoldsbu­rg. Ze mag elke avond naar huis, maar verblijft liever in ‘de Milton’. Dat is een complex met appartemen­tsblokken – met een knipoog het ‘militaire Hilton’ genoemd – op een steenworp van de gevechtsee­nheid. “Je kunt daar voordelig overnachte­n, echt tof.” In het weekend rijdt Margo huiswaarts, om familie en vrienden te zien. Vriendinne­n vinden het cool, zo’n vrouw bij een gevechtsee­nheid. “Dan denk ik altijd: ‘Jullie zouden dat ook kunnen’. Het zijn niet de spieren die de militair maken, wel de mindset. Als je het karakter hebt, kun je perfect wat ik kan. Ik dóé dit graag. Zoals ik soms tegen vriendinne­n zeg: ‘Ik kan niet geloven dat ik betaald word om dit te doen’. Je wordt hier altijd gestimulee­rd om te verbeteren, de meesten mensen moeten daar buiten hun job aan werken.” Als eerste soldaat verdient Margo 2.000 euro netto. “Als we op oefening of op missie gaan, loopt dat nog op. Ik heb ook een heel goede hospitalis­atieverzek­ering en ik bouw pensioen op. Ik heb vriendinne­n met mooie diploma’s die meer verdienen. Als zij op skivakanti­e gaan, denk ik wel eens: ‘Hm, ik zou wel willen meegaan’. Maar ik zou niet willen ruilen. Na dit gesprek keer ik terug naar de les survival. Ze zullen wel klaar zijn met het vuur, nu zal het over drinkbaar water gaan. Cool, toch?”

“Ik zit niet te wachten op een gewapend conflict of het moment dat ik iemand kan neerschiet­en. Maar als het erop aankomt, engageer ik me volledig” MARGO EERSTE SOLDAAT