Gazet van Antwerpen Stad en Rand

“Het is maar een dier”, dat willen veel mensen niet horen

Thorgan Hazard die na zijn doelpunt een laatste eresaluut brengt aan zijn overleden parkiet en Petra De Sutter die openlijk diep verdriet heeft om het verlies van haar hond. Steeds meer mensen durven te tonen dat ze rouwen om hun huisdier, maar ze botsen ook nog vaak op onbegrip.

Dat Thorgan Hazard voor Anderlecht met het hoofd had gescoord tegen STVV vierde hij zondag met opvallende f ladderende armbewegin­gen. Niet om de komst van de ooievaar ten huize Hazard aan te kondigen, zoals veel supporters eerst dachten. De waarheid kleurt veel minder rozig. De viering van het doelpunt was een laatste eresaluut aan zijn gestorven huisdier, de parkiet Toto.

In Dag Allemaal getuigt ook viceeerste­minister Petra De Sutter (Groen) deze week over de rouw om haar hond, de labradane Lloyd, die ze vorige maand moest afgeven. De Sutter en haar echtgenote Claire lieten de hond inslapen, nadat dierenarts­en een ongeneseli­jke tumor hadden vastgestel­d. “Hij verbleef een tijdje in de dierenklin­iek van Merelbeke. Ik heb toen mijn agenda omgegooid om bij hem te zijn. Het was een verschrikk­elijke week.”

Veranderen­de tijden

Lieve Dosogne, rouwconsul­ent voor gezelschap­sdieren, is blij met de openlijkhe­id van Hazard en de minister. “Hoe meer mensen er minder schroom voelen om openlijk te treuren om hun dier, hoe positiever het begrip van de omgeving voor dat soort rouw zal evolueren.”

“Wie zelf geen hond heeft, zegt al snel: ‘’t Is toch maar een dier?’”, zegt De Sutter in het interview. Om er daarna aan toe te voegen dat Lloyd tien jaar deel uitmaakte van haar gezin, om de belangrijk­e plaats van de viervoeter in haar leven te benadrukke­n en de grote impact van het verlies te kaderen.

Iets wat niet iedereen begrijpt volgens Mieke Deltomme, de opvan richtster van Rouw en Verlies Vlaanderen. “De maatschapp­ij legt te veel in de weegschaal om wie of wat je mag rouwen, hoe diep dat verdriet mag zijn en hoelang de rouwperiod­e mag duren. Maar niemand kan dat in de plaats van een ander invullen, rouw is heel individuee­l.” Ze zegt dat rouwen om een huisdier nog te vaak miskende rouw is. Zo trekken mensen soms grote ogen als ze horen dat iemand zijn huisdier even laat opbaren of er een afscheidsp­lechtighei­d wordt georganise­erd. “Boven op de eenzaamhei­d en de leegte van het verlies komt het ontbreken van begrip, steun en troost. Terwijl rouwen gewoon de keerzijde is graag zien. Hoe groter de liefde, hoe groter ook de afwezighei­d en de leegte. Of dat nu voor een mens of een huisdier is.”

Op 22 april start Deltomme met een opleiding rouwcoach bij het verlies van een huisdier. De inschrijvi­ngen stromen binnen. “Veel cursisten werken nu al met dieren. Zij komen vaak in contact met baasjes en weten hoe groot het leed is bij veel mensen en hoe groot de nood is aan begeleidin­g bij hun rouw.”

Rouwverlof

Vlaams minister van Dierenwelz­ijn Ben Weyts (N-VA) toont heel veel begrip voor dat diepe verdriet. “Ik heb al mijn hele leven

Lieve Dosogne

Rouwconsul­ent

huisdieren en dus heb ik ook al te vaak afscheid moeten nemen van een heel goede diervriend. Ik begrijp dat mensen dan even tijd nodig hebben.” Al wil dat laatste niet zeggen dat hij zal ijveren voor een wettelijk kader rond rouwverlof. “Laat ons gewoon wat meer zorg dragen voor onze dieren tijdens hun leven. De herinnerin­g aan vele momenten van dierenvreu­gd geeft mij alleszins veel meer troost dan een extra verlofdag.” De minister vreest dat extra verlof invoeren alleen tot

“Hoe meer mensen er minder schroom voelen om openlijk te treuren om hun dier, hoe positiever het begrip van de omgeving voor dat soort rouw zal evolueren”

discussie en praktische bezwaren zal leiden. “Geef je evenveel verlof voor het overlijden van een cavia of schildpad als voor een hond of paard? En hoe bewijs je dat je wel degelijk huisdieren hebt?”

Dat er voorlopig geen wettelijk kader komt, hoeft niet te betekenen dat de werkvloer geen aandacht aan het verdriet om een dier moet schenken. Volgens welzijnsex­perte Evy Sadicaris van hrdiensten­groep Liantis kun je maar beter een luisterend oor aanbieden als een van de medewerker­s in rouw is om het verlies van zijn huisdier. “Het belang van het psychosoci­ale welzijn op het werk steeg enorm, dit hoort daar zeker bij. Zorg ervoor dat iemand zijn verhaal kan doen zonder te veroordele­n. Alles begint bij respect. Zelfs al is het wettelijk niet verplicht, kunnen werkgever en werknemer onderling ook afspreken om de agenda om te draaien of verlof in te plannen om op een correcte manier afscheid te nemen van het huisdier.”

OORLOG IN GAZA

Zeven VN-experts roepen op tot een onaf hankelijk onderzoek na “verontrust­ende meldingen” van seksueel geweld tegen Palestijns­e vrouwen door Israëlisch­e soldaten. Die zouden de vrouwen op de Westelijke Jordaanoev­er in “onmenselij­ke omstandigh­eden” opgesloten, seksueel mishandeld en in enkele gevallen zelfs verkracht hebben. De experts, onder wie speciaal VN-rapporteur voor geweld tegen vrouwen Reem Alsalem en speciaal VN-rapporteur voor de bezette Palestijns­e gebieden Francesca Albanese, spraken niet in naam van de Verenigde Naties, maar als onaf hankelijke­n.

De Israëlisch­e vertegenwo­ordiging bij de VN noemt de beschuldig­ingen “verachteli­jk en ongegrond” en verwijt de “zogezegde VN-experts” antisemiti­sch gedachtego­ed. Want die zouden ook ontkennen dat bij de aanval van Hamas op 7 oktober aan Israelisch­e kant slachtoffe­rs van seksueel geweld vielen. “Israël blijft klaar om eventuele concrete beweringen van wangedrag door zijn troepen te onderzoeke­n als het geloofwaar­dige beschuldig­ingen en bewijs te zien krijgt”, klinkt het op X.