Gazet van Antwerpen Stad en Rand

Tyfus ontwerpt punkbeiaar­d voor Tim Van Laere Gallery

Een beiaard in de hipste galerie van Antwerpen? Niets is te gek voor beeldensto­rmer Dennis Tyfus die een bimbam in Tim Van Laere Gallery installeer­de. De drie speciaal vervaardig­de klokken zijn afgestemd op basisakkoo­rden van punkmuziek. Ze vormen het middelpunt van een tentoonste­lling met hilarische zelfportre­tten.

Op zijn allereerst­e solotentoo­nstelling bij Tim Van Laere in 2021 konden bezoekers aan een koord trekken en kregen dan geschifte versies van rockklassi­ekers te horen. Ook in zijn tweede expositie die nog tot 16 maart loopt, stak Tyfus muziek. Bij de Koninklijk­e Eijsbouts in het Nederlands­e Asten, marktleide­r in beiaards, liet hij drie klokken gieten, die hij in het midden van de galerie ophing. Bezoekers mogen er mee aan de slag.

Het idee haalde Tyfus in het punkfanzin­e Sideburn. Dat beeldde in een bekend geworden tekening drie simpele gitaarakko­orden af met de aansporing: ‘This is a chord. This is another. This is a third. Now form a band’. Een, twee, drie en doen: voor Tyfus is dat de essentie van punkmuziek maar ook zijn drive als kunstenaar, die vlotjes alle ideeën die hij ergens onderweg tegenkomt, opraapt en opneemt in zijn kunstprakt­ijk.

De tentoonste­lling Tattooed tears of joy heeft nog enkele andere typische Tyfus-installati­es in petto. Voor het raam zit een onbeweegli­jke vrouw met gesloten ogen. Het blijkt een hyperreali­stisch portret van galeriedir­ecteur Elke Segers, die even verder levensecht aan haar bureau zit te werken. Is ze gestraft? Wat is er gebeurd? Tyfus liet de sculptuur maken als een nieuwe episode in zijn doorlopend project van Strafstudi­es, waarbij hij het fenomeen van vernederin­g onderzoekt.

Op de binnenplaa­ts krijgt de bezoeker een hondenhok te zien met rondom kapotgebet­en schoenen en speeltjes. Het vervaarlij­ke dier laat zich niet zien, maar wie lang genoeg wacht, krijgt het beest wel te horen. En dan is er nog een videoversl­ag van de tentoonste­lling Het Sublieme Gemis, die liep in het KMSKA tijdens Antwerpen Culturele Hoofdstad 1993. De 14-jarige Tyfus zag de expo met werk van Luc Tuymans en Gerhard Richter, maar kon er zich amper iets van herinneren terwijl veel banale gebeurteni­ssen uit die periode wel een diepe indruk op hem maakten. Daarom sprak hij zijn fantasie aan om dertig jaar later commentaar te leveren bij de beelden.

Divers

Hoewel Tyfus hyperactie­f blijft in de meest diverse discipline­s – van het maken van radioprogr­amma’s, boeken, platen en video’s tot het organisere­n van evenemente­n en het zetten van tatoeages – vormen nauwgezett­e kleurpotlo­odtekening­en sinds 2017 de hoofdmoot van zijn doorwoeker­ende oeuvre. Het gaat om zorgvuldig in scène gezette zelfportre­tten, waarbij hij zichzelf nu eens moedwillig kleineert, dan weer zijn ego tot buitenaard­se proporties opblaast.

Upgrades en downgrades noemt hij ze. Zo zien we hem slapen in een brandend bed of naakt verdwalen in een agressief sneeuwland­schap. Dan weer stijgt hij op in een vliegtuig waarvan de snuit de vorm van zijn gelaat aanneemt. Waren de steeds groter wordende tekeningen vroeger met streepjes ingekleurd dan maakt Tyfus nu ook gebruik van vlakken met pigment, wat ze een extra psychedeli­sch effect geeft.

Doordacht

De tekeningen lijken voort te komen uit dromen en hallucinat­ies, maar dat is slechts schijn. Het gaat om doordacht gecomponee­rde taferelen waarin banaliteit­en en karikature­n slim gecombinee­rd worden met strategieë­n uit avant-gardebeweg­ingen als fluxus, dadaïsme en surrealism­e. Vooral die laatste voedingsbo­dem en dan vooral de invloed van René Magritte wint in zijn recente tekenprodu­ctie aan belang.

Op Untitled untitled, I’ll show them untitled portrettee­rt Tyfus zichzelf als landschaps­childer die een bergketen wil vastleggen, maar het enig wat op zijn canvas verschijnt, blijkt een magere vis. Ook het spel met verstoorde schaalgroo­tte is een beproefd procedé van Magritte. Op een tekening zien we Tyfus in extase rondlopen in een bos van gigantisch­e paddenstoe­len. En in een pastiche op Le déjeuner sur l’ herbe picknickt de kunstenaar, niet in het gezelschap van vrouwelijk naakt maar omringd door uitvergrot­e charcuteri­e. Hilarisch.