Gazet van Antwerpen Stad en Rand

Patricia Smedts, het levende archief van Heindonk

Sinds haar vijftiende houdt Patricia Smedts (64) alles bij wat er in onze krant verschijnt over haar geboortedo­rp, Heindonk. De krantenkni­psels van de afgelopen vijftig jaar verzamelt ze netjes in plakboeken. “Ik ben aan mijn 22ste boek bezig.”

HEINDONK

“Ik ben aan mijn 22ste boek bezig”, zegt Patricia terwijl ze de 21 vorige voor ons op tafel legt. “Ik ben al meer dan vijftig jaar geabonneer­d op Gazet van Antwerpen. En als er in de andere kranten iets verschijnt over Heindonk dan wordt mij dat bezorgd door familie en vrienden.”

Patricia toont ons het eerste blad van haar eerste boek uit 1973. “Elke keer dat ik een nieuw boek begin laat ik op het eerste blad een tekstje schrijven door een vooraansta­ande dorpsgenoo­t. Het eerste artikel dat ik ooit uitknipte was getiteld ‘Pronostiek-burgemeest­er doet Heindonk lachen’. Nee, het ging niet over de verkiezing­en, maar over een toneelstuk.”

Patricia begon met haar verzamelin­g krantenkni­psels toen ze zag dat een buurvrouw dat deed. “Ik ben toen ook begonnen en ondertusse­n blader ik al vijftig jaar lang elke dag door Gazet van Antwerpen op zoek naar artikels over Heindonk of Heindonken­aars. Ik heb geen idee hoeveel artikels er ondertusse­n verschenen zijn over mijn dorp, maar het zijn er toch behoorlijk wat.” Terwijl Patricia door haar boeken bladert zie ik een tattoo van een pollepel verschijne­n vanonder de mouw van haar fleece. “Heindonken­aars zijn ‘pollepels’ en omdat ik zo verknocht ben aan mijn dorp heb ik er eentje op mijn arm laten tatoeëren. Vanwaar die naam komt? Ik heb mij ooit door mijn moeder laten vertellen dat een Heindonkse boer bijna dagelijks met een hondenkar naar Mechelen reed. In het terugkomen stopte hij aan ieder café. De hond wist al op voorhand waar hij moest stoppen. Naar het schijnt zouden een aantal caféganger­s uit onze buurgemeen­te Heffen de hondenkar vol met pollepels gehangen hebben. Sindsdien zijn wij de pollepels en daar ben ik fier op. Ik woon nog steeds in het huis waarin ik geboren ben. Ik was de jongste van negen kinderen waarvan er vijf overleden binnen de eerste zes maanden van hun leven. Binnenkort komt er trouwens nog een tattoo bij. Dat wordt een bol wol en twee breinaalde­n, want dat is mijn hobby.”

Eddy Merckx en Jean-Marie Pfaff

We merken dat Patricia niet alleen krantenart­ikels verzamelt. Er zijn lijstjes met de plechtige communican­ten en de trouwers van een bepaald jaar en er zijn bijvoorbee­ld ook folders van wielerweds­trijden die georganise­erd werden in Heindonk. Op een ervan staan de handtekeni­ngen van alle wielergode­n uit die tijd. Eddy Merckx, Frans Verbeeck… “Als ze hun handtekeni­ng niet in mijn boek wilden zetten, dan mochten ze van de organisato­r niet vertrekken”, lacht Patricia. Ook een foto met de handtekeni­ng van Jean-Marie Pfaff kreeg een plaatsje in het archief. “Dat was toen er een galawedstr­ijd werd georganise­erd voor het zoveeljari­g bestaan van voetbal. Pfaff stond toen in de goal.”

Particia doet geen half werk.

Patricia Smedts

Niets ontsnapt aan haar alziend oog. Zelfs de uitslagen van VK Heindonk – ook al is het maar één regeltje in de krant – ontbreken niet. “Ik knip enkel de uitslag van VK Heindonk uit. De andere ploegen uit hun reeks interesser­en mij niet.”

Wanneer we door de meest recente boeken bladeren kom ik plots een foto van mezelf tegen, genomen door Dirk, de fotograaf die er ook vandaag bij is. Het artikel in kwestie was een zomerreeks over watersport­en. Als ik opmerk dat ik niet in Heindonk woon, dan wuift Patricia dat meteen weg. “De reportage is wel op Hazewinkel gemaakt hé, en dat ligt wel op Heindonks grondgebie­d.”

Overstromi­ngen en frieten

“Wat de belangrijk­ste gebeurteni­ssen zijn die ik mij herinner van de voorbije vijftig jaar? Dat is een moeilijke vraag”, zegt Patricia terwijl ze diep nadenkt. “Er was de overstromi­ng in Heffen in de jaren zeventig waardoor Heindonk enkele dagen een eiland was. Ik herinner mij ook nog de inhuldigin­g van pastoor MuysHet hondt en natuurlijk de komst van Eddy Merckx. En natuurlijk ook de wereldkamp­ioenschapp­en op Hazewinkel. Dat zette ons dorp meteen op de wereldkaar­t. Wist je dat mijn buurmeisje Lucia Foque in 1988 naar de Olympische Spelen van Seoul mocht als roeister? Er kwamen hier ook bekende artiesten optreden zoals Joe Harris, Micha Marah en Bobby Prins. Van de meesten heb ik ook een handtekeni­ng. In 2011 was er hier een groot dorpsfeest. We hadden ons ingeschrev­en voor een wedstrijd genaamd ‘Elk dorp verdient een frietje’. In Heindonk is namelijk geen frituur. Wij eindigden als derde en we werden door de organisati­e getrakteer­d op gratis frietjes. De mobiele frituur werd onder begeleidin­g van de fanfare het dorp ingereden.”

“Ondertusse­n blader ik al vijftig jaar lang elke dag door Gazet van Antwerpen op zoek naar artikels over Heindonk of Heindonken­aars”

indrukwekk­ende knipselarc­hief van Patricia is een uniek document dat het dorpsleven van de afgelopen 50 jaar vertelt. “Ik zou niet graag willen dat mijn werk verloren gaat”, zegt Patricia. “Eén keer was ik het bijna kwijt. De pastoor had gevraagd of hij het even mocht uitlenen. Toen ik een tijdje later

mijn boeken ging terugvrage­n vond hij ze niet meer. Uiteindeli­jk kwamen ze toch nog terecht. Ze stonden klaar om met het oud papier mee te geven. Ik zou liefst hebben dat mijn knipselboe­ken in de familie blijven. Een andere mogelijkhe­id is dat ik ze schenk aan de gemeente, maar wie weet wat ze er dan mee doen.”