Gazet van Antwerpen Stad en Rand

Al sinds haar 4de op weg naar goud

Loena Hendrickx maakt een van haar dromen waar na moeilijke jeugd met pesterijen

“Dit was een van mijn dromen”, zei Loena Hendrickx nadat ze het EK won. Een droom die al startte op haar 4de, maar die haar ook een moeilijke jeugd bezorgde. “Ze werd gepest op school”, zegt mama Lutgart Iemants (59). “Uit jaloezie. Toch hield ze vol.”

Je hebt kinderen die in de wieg gelegd zijn voor een bepaalde sport. Bij Loena stond die wieg haast letterlijk naast de ijspiste. “Tijdens de zwangersch­ap zat ze in mijn buik al naast het ijs”, vertelt mama Lutgart. “Haar twee oudste broers speelden ijshockey in Turnhout én broer Jorik deed toen al aan kunstschaa­tsen. Zo zat ik vaak naast de piste.”

En ze was nog maar pasgeboren, of Loena zat daar ook. “Ik herinner me haar nog als baby, peuter en kleuter”, vertelt Roger Broeckx (69), die toen de ijspiste uitbaatte. “We zorgden vaak voor haar hier in de cafetaria wanneer Lutgart de jongens op het ijs moest helpen. De kleine Loena heeft in veel armen liggen slapen. Schaatsarm­en.”

Al op haar 4de werd Loena gebeten door de schaatsmic­robe. “Ik zat langs de piste te spelen met mijn poppen”, vertelt ze daarover op haar site. “Toen zag ik Jorik de mooiste spin mogelijk maken. Het was magisch. Ik denk dat dat het moment was waarop het mij raakte, dat ik net zoals hij over het ijs wou glijden. De dag erna moest mijn moeder mijn eerste schaatsen kopen.”

“Ze was inderdaad zeer jong toen ze begon”, zegt Lutgart. “Maar niet altijd met evenveel zin. Ze had het koud en is dan toch even afgehaakt, om op haar 5de opnieuw te beginnen. En toen is de trein vertrokken. Trainers vertelden dat ze wel talent leek te hebben. Ik zag dat niet, dacht dat ze dat gewoon zeiden.”

De eerste pasjes

“Niet dat ze er vanaf de eerste minuut met kop en schouders bovenuit stak”, zegt Roger. “De eerste pasjes op het ijs waren nog échte pasjes. Aarzelend. Zoals bij ieder kind dat voor het eerst op ijs komt. Het duurde even voor we een primus in haar zagen. Er zat ook altijd wel een beetje een speelvogel in. Ze kon haar moeder al eens zeggen dat ze geen zin meer had. Om dan, eenmaal van het ijs, te zeuren dat ze opnieuw wou gaan schaatsen. (lacht) Ze was nog zo klein. Maar met de jaren werkte ze er almaar harder voor, met haar broer Jorik als voorbeeld. En zo kwamen ook de resultaten en overwinnin­gen.”

“Posters van andere schaatsers had ze niet op haar kamer, Jorik was inderdaad haar idool”, vertelt Lutgart. “Ze wou zijn zoals hij. En daar deed ze alles voor. Elke dag stonden die twee op het ijs. Na school vertrokken we direct. Warm eten gebeurde in de auto. Ze moest er veel voor laten. Naar verjaardag­sfeestjes kon ze niet. Als ze al gevraagd werd. Want het schaatsen maakte het ook op school niet makkelijk. Er was jaloezie. Ze werd gepest.”

In een interview met Knack vertelde ze hoe die periode haar “tekende voor het leven”.“Wat wil je, als je als jong meisje uitgestote­n en uitgelache­n wordt?”, zei ze. “Puur uit jaloezie omdat ik op maandag af en toe een trofee mee naar school bracht, of eens een dag afwezig was omdat ik een wedstrijd moest schaatsen. Als ik die pesters nu weer zie, dan loop ik in een grote boog rond hen.” “Toen had ze voor de makkelijke weg kunnen kiezen. Ze had het schaatsen kunnen laten schieten om toch bij de groep te horen”, zegt Lutgart. “Maar ze beet door. Voor haar droom. Ze deed het zo graag. We hebben haar nooit gedwongen. Voor ons moest ze er plezier in hebben. Net zoals bij haar broer. Zolang dat het geval was, was het allemaal oké, gaven we hen die kansen.”

In bochten gewrongen

Zelfs al was dat niet vanzelfspr­ekend. De weg richting goud was een dure weg. Loena vertelt vaak in interviews hoe haar ouders zich financieel in bochten wrongen om het allemaal voor elkaar te krijgen.

“Mijn man was zelfstandi­g, hij deed sanitair, verwarming en dakgoten. Ik werkte bij andere mentoch sen in het huishouden”, vertelt Lutgart. “Dan kon ik de uren wat regelen om met de kinderen naar de training te gaan. We zijn altijd blijven werken, werken en werken om hen alles te kunnen laten doen. Schaatsen is een dure sport. Al snel kreeg Loena net zoals haar broer een persoonlij­ke trainer die per uur werd betaald. Dan volgden de wedstrijde­n in het buitenland: vliegtuigt­ickets, hotelkoste­n, eten en drinken. En dat telkens voor twee omdat de trainer ook altijd mee moest.”

Loena deed ook altijd zelf haar make-up en kapsel omdat het veel te duur was om haar moeder mee te nemen naar wedstrijde­n. “En dan waren er nog de pakken voor de wedstrijde­n”, zegt Lutgart. “Daar zitten Swarovskik­ristallen op. En meer dan een paar, hè. Betaal het maar. We organiseer­den mosselsoup­ers en tombola’s. Daar kroop allemaal veel tijd in, maar je doet het voor je kinderen. Ik herinner het me allemaal als schone tijden.”

Genadeloze sport

Loena’s droom om goud te pakken op het EK had vorig jaar al moeten uitkomen, maar ze greep

“Als moeder is dat moeilijk: beseffen dat je dochter zoveel doet in een sport die genadeloos is. En toen kwam die winst. Ik heb dat moment met mijn gsm gefilmd van op tv” Lutgart Iemants

Mama van Loena

“Op mijn 4de zag ik broer Jorik de mooiste spin mogelijk maken, de dag erna moest mijn moeder mijn eerste schaatsen kopen” Loena Hendrickx

Europees kampioene schaatsen

er net naast: zilver. “Ze had er toen zo hard op gehoopt, maar er waren relationel­e problemen waardoor ze niet genoeg kon focussen”, vertelt Lutgart. “Dus moest het dit jaar gebeuren, wat ook wel voor extra stress zorgde. Deze zomer had ze het best moeilijk, en de laatste tijd zei ze ook nog geregeld: ‘Mam, het gaat niet.’ Ze belde dan naar haar mental coach Eline Berings. Dat hielp wel.”

Maar ook voor Lutgart zelf waren het soms lastige momenten. “Als moeder is dat wel moeilijk: beseffen dat je dochter zoveel voor iets doet in een sport die genadeloos is. Alles moet in vier minuten tijd gebeuren. Elk foutje wordt afgestraft, tijd om het recht te zetten is er niet. Het was hier zaterdag nagelbijte­n voor de tv. Loena heeft pas een puppy gekocht, dus ben ik thuis gebleven om ervoor te zorgen. En toen kwam die winst. Samen met haar broer als coach, zalig om te zien. Ik heb dat moment met mijn gsm gefilmd van op tv. Zo trots waren we.”