Gazet van Antwerpen Stad en Rand

“Ik had een wereldreco­rd kunnen springen, maar deed toen iets héél stoms”

Gewezen hoogspring­er EDDY ANNYS bereikt veertig jaar na verkiezing tot Sportman van het Jaar nieuwe mijlpaal: pensioen

Geen enkele Belg is ooit zonder hulpmiddel­en verder van de aarde geweest dan Eddy Annys op 26 mei 1985. Toen wipte de Antwerpena­ar in Gent over 2m36. Veertig jaar nadat hij Sportman van het Jaar was geworden, zette Annys vorige week ook een streep onder een even straffe carrière in de zakenwerel­d.

“Ik besef nu dat het wellicht de laatste keer zal zijn dat ik hier kom”, zegt Annys terwijl hij twee dagen voor Kerstmis door het raam kijkt van de vijfde verdieping van de kantoren van Randstad in Berchem. Eigenlijk hoefde de COO – chief operations officer – van het miljardenb­edrijf vandaag niet op kantoor te zijn. Twee weken na zijn 65ste verjaardag, op 15 december, bereikt Annys een logische volgende mijlpaal in zijn leven: zijn pensioen.

“Ik moet alleen nog mijn auto en laptop binnenbren­gen. En dan is het klaar. Iedereen dag zeggen hoeft niet meer, dat is al gebeurd.”

Een beetje verderop klinkt het geroezemoe­s van een kerstfeest­je.

“Plezant, hé. Ik ben hier 34 jaar doodgraag geweest. Ik ben van helemaal onderaan de ladder opgeklomme­n tot een manager met de verantwoor­delijkheid over meer dan duizend mensen. Het laatste jaar heb ik de kans gekregen om geleidelij­k aan af te bouwen. Nu is mijn agenda voor het eerst in mijn leven leeg.”

Noodlot in Los Angeles

Symbolisch genoeg valt het einde van Annys’ loopbaan samen met de veertigste verjaardag van het jaar waarin hij zowat elke belangrijk­e sportprijs van het land wegkaapte. Sportman van het Jaar, Nationale Trofee voor Sportverdi­enste, Vlaams Sportjuwee­l… er kon in 1983 in België geen onderschei­ding worden uitgereikt of die ging naar Annys.

“Een beetje vreemd, want ik heb in dat jaar niks gewonnen. Ik sprong toen alleen een Belgisch record. Terwijl Eric Geboers wereldkamp­ioen motorcross werd.”

Annys minimalise­ert het een beetje, maar dat Belgisch record uit 1983 was wel een sprong die de wereld rondging. De Antwerpena­ar wipte over 2m34, amper drie centimeter minder dan het wereldreco­rd en op dat moment de op drie na hoogste sprong ooit.

“De strafste prestatie uit mijn carrière. Er bestaan beelden waarop je kan zien hoeveel marge ik had. Die sprong was 2m40 waard. Nadien kwamen ze mij vragen hoe hoog ik de lat wilde. Ik koos voor 2m38, een nieuw wereldreco­rd. Ik deed een goede eerste poging, maar ik miste. En toen deed ik iets héél stoms. Ik liet de lat overmoedig meteen op 2m40 leggen. Omdat ik dacht dat ik met zo’n sprong nog meer de geschieden­isboeken in zou gaan. Onzin, natuurlijk. Ik had gewoon rustig moeten blijven en tevreden moeten zijn met een wereldreco­rd. Op 2m40 liep het fout. Ik denk dat het de enige dag in mijn leven was dat ik een wereldreco­rd had kunnen springen. Wat als… daar koop je niks voor.”

Het is de rode draad door Annys’ sportieve carrière. Zijn enorme potentieel kwam er helaas niet uit op de grote internatio­nale kampioensc­happen. Met een sprong over 2m34 had hij op het daaropvolg­ende WK goud en op de Spelen in Los Angeles zilver veroverd. Maar hij geraakte twee keer niet hoger dan 2m21. Vooral de herinnerin­g aan die noodlottig­e dag in LA smaakt bitter.

“We waren nog met vier atleten die een derde poging nodig hadden om zich via een sprong over 2m24 te plaatsen voor de finale. Een hoogte die ik elke dag sprong. Maar ik faalde opnieuw en twee anderen ook. Als de Duitser Carlo Thränhardt – de vierde – ook miste, mochten we volgens het reglement alle vier nog naar de finale. Thränhardt had zich een dag eerder zwaar geblesseer­d en wist al dat hij de finale niet zou kunnen meedoen. Maar hij sprong met zijn kapotte voet toch over de lat en ik moest naar huis. Dat is topsport.”

De reden achter die mislukte Spelen zat hem in het hoofd, niet in de benen.

“Ik had jaren naar die olympische finale toegewerkt, maar was vergeten dat ik eerst nog de kwalificat­ies moest halen”, verklaart Annys. “Ik had mezelf in de voorbereid­ing opgesloten op de universite­itscampus van LA. Ik wist bij wijze van spreken niet of je naar links of naar rechts moest om naar het stadscentr­um te gaan. Ik was té goed voorbereid, waardoor ik op de dag van de kwalificat­ies helemaal verkrampt was van de stress. Voor ik het wist, was het voorbij. Psychologi­sche begeleidin­g van atleten bestond toen amper. Anders had ik misschien kunnen leren hoe je moet omgaan met paniek. Na de Spelen had ik een sport- burn-out.”

Annys dacht aan stoppen. Hij deed een half jaar geen sport meer, tot hij in de winter het plezier hervond. Vijf maanden later, op 26 mei 1985, sprong hij over 2m36. Niet toevallig op een wedstrijd in Gent, waar weinig volk langs de kant stond. Dik 38 jaar later is dat nog steeds het Belgisch record. “Leuk, maar records zijn er om gebroken te worden.”

Dat zal dan moeten komen van Thomas Carmoy. De talentvoll­e

Waalse hoogspring­er sprong in juni over 2m29.

“Zeven centimeter is behoorlijk veel, maar het kan snel gaan. Ik heb Thomas gezegd dat, als hij het toch breekt, hij het dan maar moet doen op de Spelen van Parijs. Dan is de kans groot dat hij meteen een olympische medaille heeft.”

Een juiste vaststelli­ng. Op het voorbije WK had Annys’ 2m36 goed kunnen zijn voor goud of zilver.

“Omdat er in wezen in het hoogspring­en niet veel veranderd is de voorbije veertig jaar op het vlak van materiaal, trainingsm­ethodes en techniek. Wij werkten toen al erg wetenschap­pelijk. Maar het zal geen eeuwigheid duren vooraleer het wereldreco­rd van Sotomayor (2m45, red.) zal sneuvelen.”

Lezen en golfen

Na meer dan veertig jaar aan de top van de Belgische atletiek en het bedrijfsle­ven begint Annys vandaag aan een nieuw hoofdstuk.

“Vanaf nu moet er voor het eerst niks meer. Ik heb geen schrik voor het zwarte gat. Lezen, golfen, dansen met mijn vrouw… Profession­eel zal ik ook nog zetelen in een paar adviesrade­n en aan business coaching doen. Maar op mijn eigen tempo. Als er toch nog een ‘moet’ komt, zal ik hem zelf gekozen hebben.”

“Psychologi­sche begeleidin­g van atleten bestond toen amper. Anders had ik misschien kunnen leren hoe je moet omgaan met paniek.”

Eddy Annys