Gazet van Antwerpen Stad en Rand

“De trainer gaf me zeven versies waarom hij Lukaku kapitein maakte”

Vervolg van blz. 3

Zes maanden lang hield hij zijn mond. Nu spreekt Thibaut Courtois (31) met Het Belang van Limburg. Zonder rem, zonder censuur. Courtois is hard voor zichzelf en snoeihard voor de bondscoach. Hij zet de puntjes op de i. En dat zijn er nogal wat.

koude maar zonnige decemberda­g, zo zijn er wel meerdere in Madrid. We treffen Thibaut Courtois in een keurig hotel op nog geen vijftien kilometer van het stadscentr­um en twaalf minuten van zijn eigen woning. De doelman van Real Madrid maakt er speciaal voor Het Belang van Limburg tijd voor een uitgebreid­e babbel. Want bijna iedereen voelde zich de voorbije maanden geroepen om luid te toeteren over zijn vertrek bij de Rode Duivels in juni, maar de hoofdrolsp­eler deed dat zelf nog niet. Tot nu. Voor het eerst praat hij honderduit over wat er precies gebeurd is. Zet je schrap voor een monoloog zonder omwegen.

“Ik wil graag beginnen met excuses. Want het was een foute beslissing om het kamp in juni meteen te verlaten. Daarom verontschu­ldig ik me bij de spelers en bij de fans, zij zijn het felst geschrokke­n door mijn beslissing en daar voel ik me schuldig over. Daar moet ik ook mee leven en dat is niet makkelijk. Daarom nog eens klaar en duidelijk: mijn excuses, echt waar, sorry.”

“Voetbal is een ploegsport en mijn vertrek toen had een kleine impact op mezelf, maar een grote op de ploeg en de fans. Het zorgde voor onrust, terwijl er nog een match gespeeld moest worden. Ik had kunnen blijven tot na Estland, maar heb het team toen in de steek gelaten, dat besef ik nu en dat valt me zwaar als persoon. Het was een drastische keuze, maar ik werd ook voor het blok gezet.”

Graag bij Rode Duivels

“Ik vertel nu graag het hele verhaal, want te veel mensen hebben de jongste tijd uitlatinge­n gedaan om hun gloriemome­nt van één minuut te beleven. Zij hebben zich niet rechtstree­ks tot mij gewend, om te vragen hoe de vork precies aan de steel zat. Terwijl iedereen me een berichtje mocht sturen. Romelu Lukaku deed dat bijvoorbee­ld wel, hij is een van de weinigen die echt geïnteress­eerd was in mijn kant van het verhaal en hij heeft achteraf ook correct gereageerd. Romelu zei: ‘Ik zal Thibaut weer met open armen ontvangen bij de Rode Duivels, nu (De

“Het ging niet enkel en alleen over die aanvoerder­sband. Dat wil ik de wereld uit hebben. Het ging om een gebrek aan waardering”

heb de wedstrijd tegen Oostenrijk nog zo goed als mogelijk gespeeld, verrichtte zelfs nog een uitstekend­e redding, maar na de match zat ik met een slecht gevoel in de kleedkamer. Ik ben toen naar de coach gestapt om hem meteen te zeggen dat er een probleem was. Hij reageerde verrast en verkondigd­e even later op de persconfer­entie dat hij erg veel waardering had voor mij. (grijnst) Nogal een ongewone verklaring, gezien ons gesprek net voordien.”

“Na de match zijn we teruggekee­rd naar het hotel in Tubeke, daar heb ik opnieuw een gesprek gehad met Franky (Vercautere­n, TD bij de KBVB, red.) en de coach. Ik heb mijn verhaal nog eens gedaan, zij hebben proberen uit te leggen dat Romelu als kapitein was aangeduid wegens de ongelukkig­e finale in de Champions League, ze wilden hem steunen. Als de trainer me dit op maandag of dinsdag al even persoonlij­k had uitgelegd, had ik er zelfs geen enkel probleem mee gehad. Ik zou de laatste zijn om daar moeilijk over te doen. Want Romelu is een van mijn beste vrienden bij de Rode Duivels, wij kennen mekaar al van toen we 13 jaar waren. Ik heb helemaal geen probleem met hem, verre van.”

“De coach heeft me uiteindeli­jk zeven verschille­nde versies verteld over de reden om de band aan Romelu te geven. Eerst zei hij dat hij donderdag beslist had om Romelu aanvoerder te maken, dan was het vrijdag, nog een andere keer zaterdag en ook nog eens daags na de Champions Leaguefina­le al. Maar hij heeft er niet één moment aan gedacht om een geste te doen naar mij toe, dat wil zeggen dat er geen feeling, geen tact was. Of geen waardering. Ik zeg niet dat het had gemoeten, maar het was een optie.”

“Ik heb die avond nog heel lang met Franky (Vercautere­n, red.) gepraat, over allerlei zaken: de nationale ploeg, het systeem dat we spelen, mijn club… Tot drie uur of half vier ’s nachts zelfs. De coach is na twintig minuten al opgestapt. Opeens zei hij: ‘Als je het kamp verlaat, dan stap ik naar de pers en breng ik al onze gesprekken naar buiten, dat gaat niet goed uitdraaien voor jou.’ Eigenlijk bedreigde hij me een beetje. Ik heb geantwoord: ‘Oké, als dat is wat je wil, ga je gang, maar het zal niet helpen’. Dat had ik nog nooit meegemaakt, een trainer die ermee dreigde naar de pers te stappen.”

Mentaal beetje op

“Ik had bij de coach ook aangegeven dat ik mentaal een beetje op was, dat ik het moeilijk had om dinsdag tegen Estland te spelen. Maar hij antwoordde dat het voor hem niet uitmaakte hoe ik me mentaal voelde en dat ik gewoon in doel moest staan. ‘Ik heb liever dat je speelt, ook al ben je mentaal niet klaar, dan dat je niet

“Zelfs de ochtend van mijn blessure nog, Franky wilde de maandag nadien opnieuw overleggen. Maar enkele uren later scheurde ik de kruisband van mijn knie.”

“De afspraak was dat we publiekeli­jk geen commentaar zouden geven over de zaak. Ik hield mijn mond, zoals beloofd en afgesproke­n. Maar dan zag en hoorde ik de ene na de andere zijn mening geven en deed de bondscoach plots een uitgebreid interview bij heel de Belgische pers. Daarom vind ik het nu ook tijd om mijn verhaal te brengen. Want nog eens, het ging echt niet enkel en alleen over die band. Dat wil ik de wereld uit hebben. Het ging om een gebrek aan waardering. Ik ben ook maar een mens, geen robot, ik heb gevoelens en de emoties speelden misschien ook op omdat ik een week later ging trouwen. Mogelijk heb ik te snel beslist om het kamp te verlaten, maar als je achteraf ziet wat er allemaal gebeurd is, dan blijkt dat mijn buikgevoel wel juist zat. Bij een nieuwe coach moet je een vertrouwen­srelatie misschien opbouwen, maar hij praatte tijdens de week dus één minuut met mij, hij wilde nadien ook geen oplossing vinden. Dan lijkt het me duidelijk dat er iets fout zat.”

“Of we allebei alfamannet­jes zijn die hun gelijk willen halen? Als je in het voetbal ver wil geraken, moet je een beetje een alfamannet­je zijn, dat is zo. Ik heb geen probleem om toe te geven dat ik een sterke persoonlij­kheid ben. Ik vergelijk de situatie bij de Rode Duivels en Real Madrid graag met elkaar. In Madrid ben ik geen kapitein, maar daags voor de Champions Leaguefina­le werd ik wel samen met Marcelo opgevoerd tijdens de persconfer­entie. Hier is ook geen discussie over wie de band draagt. Wie het langst bij de club zit, is kapitein (Toen Nacho vorige zondag inviel, gaf Modric zijn aanvoerder­sband inderdaad meteen door aan de invaller, red.). Ik was vorig jaar dus pas de negende of tiende speler die in aanmerking kwam als kapitein. Maar toch hoorde ik er bij de leiders, daar heb je de band inderdaad niet voor nodig. Ik voel dat respect bij Real van iedereen. Van een arbeider op Valdebebas (het oefencentr­um van Real, red.) tot de voorzitter. Jude Bellingham verkondigd­e onlangs zelfs dat ik nog altijd een van de leiders ben, ook al ben ik geblesseer­d. Dat zegt alles. Je voelt hoe Real, de grootste club ter wereld, omgaat met winnaars van de Ballon d’Or, met spelers die al vier of vijf keer de Champions League gewonnen hebben. Er is heel veel respect. Als je spreekt, dan wordt er geluisterd. Ook al ben je kritisch, dat is geen probleem. In België heb ik dat gevoel niet, is het net het omgekeerde eigenlijk. Maar de waardering van de supporters voel ik er wel, die is enorm. Ik ben ook een van de weinige spelers die elke match meermaals wordt toegezonge­n. De liefde van de Belgische fans is groot en wederzijds. Daarom vind ik het ook zo jammer dat ik hen gekwetst heb.”

Berichtje van Casillas

“Vervolgens geraakte ik zwaar geblesseer­d, de trainer heeft me toen een berichtje gestuurd, maar ik heb dat pas drie weken nadien gezien. Op zo een moment komen er links en rechts een pak berichten binnen, maar ben je daar niet mee bezig. Ik heb ook een boodschap van Iker Casillas niet opgemerkt en nu staan er nog altijd 300 ongelezen berichten op mijn gsm. Als je het bericht van Tedesco vergelijkt met dat van Roberto Martinez is het verschil ook groot. Het ene staat hier (houdt de hand laag bij de grond) en het andere hier (houdt de hand boven het hoofd).”

“Door mijn zware blessure ga ik het EK niet halen. Ik moet eerlijk en duidelijk zijn naar de ploeg toe. Daarom heb ik beslist om niet mee te gaan naar het EK. Als ik geluk heb, geraak ik tegen mei weer helemaal fit en kan ik misschien een match spelen, maar dat zal niet genoeg zijn om er helemaal te staan op het EK. Ik ga niet aan tachtig procent in doel staan. Zowel voor de ploeg als voor mijn carrière is het beter om mezelf nu bij de Rode Duivels opzij te schuiven en daarna helemaal klaar te zijn om te laten zien dat ik nog de beste kan zijn. Tijdens het EK zal ik de grootste supporter van de Belgen worden en hoop ik echt dat ze het toernooi winnen.”

“Wat er nu precies moet gebeuren, weet ik ook niet. Ik voel niet de behoefte om zelf contact op te nemen. Er waren afspraken gemaakt en niet iedereen heeft zich daaraan gehouden. Ik weet van mezelf ook wel dat ik een koppig persoon ben, maar die vertrouwen­sbreuk heeft me geraakt. Het is nu goed dat er duidelijkh­eid is omtrent het EK, daarna zien we wel. Ik moet eerst weer honderd procent fit zijn voor ik volgende stappen kan zetten en een definitiev­e beslissing kan nemen. Deze periode heeft me ook geholpen om te werken aan kleine kwaaltjes, ik ben zeker dat ik nog sterker zal terugkeren dan voorheen.”

“Ik heb altijd graag voor de nationale ploeg gespeeld en voel nu nog veel goesting, ik mis de Rode Duivels. Een EK of WK spelen is het mooiste wat er is, samen met de finale van de Champions League. Voor mij is de deur dus zeker niet dicht. In voetbal is niks eeuwig, we hebben nog vele maanden te gaan tot september volgend jaar. Ik heb er geen probleem mee om als volwassen mensen bepaalde zaken uit te klaren, maar die vertrouwen­sbreuk maakt het niet makkelijk om de juiste weg te vinden.”

“Of het WK in 2026 dan mijn laatste toernooi wordt? We zullen zien wat het geeft. In juni en juli 2025 spelen we met Real Madrid het WK voor clubs in de VS. Als ik de zomer nadien ook het WK met de Rode Duivels zou halen, zal dat waarschijn­lijk inderdaad mijn laatste WK zijn. Maar zover zijn we nog niet. Dit seizoen focus ik eerst volledig op mijn werkgever Real Madrid, daarna zullen we zien.”

“Tedesco zei: ‘Als je het kamp verlaat, dan stap ik naar de pers en breng ik al onze gesprekken naar buiten, dat gaat niet goed uitdraaien voor jou.’ Eigenlijk bedreigde hij me een beetje”

“Door mijn zware blessure ga ik het EK niet halen. Ik ga niet aan tachtig procent in doel staan. Daarna wil ik laten zien dat ik nog de beste kan zijn”

“Ik heb altijd graag voor de nationale ploeg gespeeld en voel nu nog veel goesting, ik mis de Rode Duivels. Voor mij is de deur dus zeker niet dicht”