Gazet van Antwerpen Stad en Rand

“We wonen hier groter voor minder geld, je zit in de natuur en Jeruzalem is vlakbij”

Israëlisch­e kolonisten bij Bethlehem hebben verschille­nde redenen waarom ze in de Palestijns­e Gebieden wonen, maar allen beschouwen ze hun woonplek als deel van Israël. Sinds de oorlog is iedere “vreemde” er verdacht, ook een Belgische journalist.

We zijn nog maar net toegekomen in de nederzetti­ng wanneer we de lokale kruidenier binnenstap­pen. Ik stel me voor en nog voor ik hem mijn eerste vraag kan stellen, word ik op de rug getikt. “Ik ben het hoofd van de beveiligin­g in dit dorp”, zegt een bonk van een kerel in legeruitru­sting. Hij heeft een kalasjniko­v in zijn hand. Aan zijn kakikleuri­ge kogelvrije vest zijn zo’n vijf patroonmag­azijnen bevestigd die klaarzitte­n om zijn vuurwapen te herladen. De man wordt bijgestaan door zijn assistent die voor alle zekerheid ook zijn hand rond een kalasjniko­v knelt. “Wie ben jij en vooral: wat doe jij hier?”, vraagt het beveiligin­gshoofd me.

Welgeteld drie minuten nadat we de Israëlisch­e nederzetti­ng binnenrede­n, staat het beveiligin­gshoofd dus al voor onze neus. “Ik heb drie telefoons gekregen van ongeruste inwoners die journalist­en signaleerd­en.” Dat de fotograaf en ik geen keppeltje of pijpenkrul­len dragen, is hier al verdacht. De “press”-sticker die we op onze auto plakten, net bedoeld om ons altijd kenbaar te maken, heeft onder de Israëlisch­e kolonisten duidelijk geen gerustheid gebracht maar net argwaan veroorzaak­t. “Je moet weten dat iedere vreemde hier sinds de oorlog verdacht is”, beweert de beveiligin­gsman.

Te religieus

Omdat de kruidenier er zelf op aandringt, mogen we hem kort interviewe­n. Maar dan moeten we opkrassen, voordat de lijn in het commandoce­ntrum roodgloeie­nd staat. “Ik ben hier vier jaar geleden komen wonen omdat mijn vrouw haar familie hier woont, maar voor mij is het hier te religieus”, zegt Dov (33), die in tegenstell­ing tot de meeste inwoners van het

Enkel een muur scheidt de Israëliërs en de Palestijns­e dorpen (achter) op de Westelijke Jordaanoev­er. dorp niet Joods-orthodox is. Hij staat achter de kassa in de kruidenier van zijn schoonfami­lie. Dov vertelt dat hij gaat verhuizen naar

het noorden, op de Golanhoogv­lakte. Daar leven de Israëliërs ook in nederzetti­ngen. Niet op land dat ze veroverden van de Palestijne­n,

maar van de Syriërs.

Net zoals zijn toekomstig­e kolonie, beschouwt Dov zijn huidige kolonie als onderdeel van Israël.

“Ik ben geen kolonist, want dit is geen kolonie. Dit is deel van Israel.” Ik vraag Dov wat hij ervan vindt dat zijn woonplaats beschouwd wordt als een schending van het internatio­naal recht. “Ik weet dat sommigen dat zeggen, maar voor mij is dit gewoon thuis.”

Dovs thuis is Bat Ayin, een dorp op zo’n tien kilometer van Bethlehem. Het ligt op de Westelijke Jordaanoev­er, dat samen met de Gazastrook het enige deel van het historisch­e Palestina is dat de Israeliërs in 1948 niét veroverden. Maar sinds de Zesdaagse Oorlog van 1967 bezet Israël ook die overgeblev­en Palestijns­e Gebieden. Zo bouwt het, tot op vandaag, nederzetti­ngen op de Westoever. Zoals in Bat Ayin, waar we drie minuten na aankomst geïnterpel­leerd worden aan de kassa van de kruidenier, door twee bewakingsa­genten met kalasjniko­vs.

Net als Bat Ayin is ook de weg die we van Bethlehem afleggen naar de nederzetti­ng volgens het internatio­nale recht Palestijns grondgebie­d. Maar in de praktijk zijn Palestijne­n er niet welkom. Onderweg zien we dan ook uitsluiten­d auto’s met gele, Israëlisch­e nummerplat­en. Eén auto met een witte Palestijns­e nummerplaa­t spotten we. Die staat aan de kant. Terwijl de Palestijns­e bestuurder­s op de stoep gezet worden door Israëlisch­e soldaten wordt hun auto binnensteb­uiten gekeerd.

Op de weg naar Bat Ayin zien we tal van militaire checkpoint­s van het Israëlisch­e leger. Op één van de wegwijzers is de Arabische bewoording van de plaatsaand­uiding met zwarte graffiti doorstreep­t. Aangezien Arabisch een officiële taal is in Israël, zijn zelfs