Gazet van Antwerpen Stad en Rand

“Ook in mijn dromen glippen Kyano en Kyara steeds weer uit mijn handen”

Het is een onverwacht­e comeback van de twee groene kopvrouwen. Meyrem Almaci (48) stopte in 2022 als Groen-voorzitter. Zestien jaar toppolitie­k had zijn sporen nagelaten. Voormalig Antwerps schepen en ex-vlaams minister Mieke Vogels (69) was al langer uit

Bijna zes maanden na de brand in Puurs-sint-amands waarin haar kinderen Kyano (8) en Kyara (4) omkwamen, probeert Stefanie Brems haar leven weer in handen te nemen. Maar het blijft een worsteling. “Ik mis de kinderen verschrikk­elijk en ieder moment van de dag word ik geconfront­eerd met de gevolgen van mijn brandwonde­n”, vertelt ze. “En ik wil er zijn voor mijn oudste zoon van 13, want hij heeft zijn mama nodig.”

Meerdere keren per week droomt Stefanie Brems (37) nog dat ze in haar brandende huis naar adem hapt, dat ze Kyano (8) en Kyara (4) uit hun bed pakt en hen door de rook naar buiten loodst. Alsof het steeds weer zondagnach­t 19 juni is. Alsof ze steeds weer voor die onmogelijk­e opdracht wordt gesteld. “Iedere keer probeer ik hen te redden, maar ze glippen steeds weer uit mijn handen. Ik word altijd nat van het zweet wakker”, vertelt Stefanie met tranen in haar ogen. We zitten aan tafel bij haar papa in Boom. Voorlopig woont ze in bij het gezin van haar beste vriendin, die vijf kinderen heeft.

“Ik ben blij met dat leven in huis, ook al is het soms confronter­end”, zegt Stefanie. “Maar er zijn ook momenten dat ik liever de rust opzoek.” Ze moet dagelijks naar de kinesist om oefeningen te doen en ze heeft ondertusse­n tien zware operaties ondergaan. En toch blijft ze kranig. Ze bezocht vorige week de benefietav­ond die voor haar georganise­erd was en onderteken­de deze week het huurcontra­ct voor haar eigen appartemen­tje. “Niet dat ik er al naartoe kan, want ik kan nog amper iets zelf, maar dan heb ik tenminste iets om naartoe te werken.”

Wat kun je je nog herinneren van die bewuste avond?

Stefanie: “Ik lag te slapen, tot ik op een bepaald moment plots wakker schoot van iets. Ik vermoed van de rook in huis. Ik ben astmapatië­nt en kon moeilijk ademen. Ik ben meteen naar de kamer van de kinderen gegaan en heb hen uit bed gehaald. Ik zag door de gordijnen van de kinderkame­r heen het geel en oranje van de vlammen. Ik heb Kyara opgetild en de hand van Kyano genomen. Hij wilde zijn troetelbee­rtje nog zoeken, maar ik heb hem meegetrokk­en. In de gang naast het toilet heb ik hen even neergezet, zodat ik de deur kon opendoen. Op dat moment klonk er een enorme knal, misschien van de ramen die gesprongen zijn, en

“Ik ben niet altijd serieus genomen met mijn klacht. In het verleden waren er ook al incidenten geweest van fysiek geweld. Dat wist de politie toch? En ik had ook al aan de wijkagent laten weten dat Andrew mij bleef lastigvall­en.”

zijn ze uit angst de trap op gerend.”

“Ik schreeuwde nog ‘Neeeee!’. Ik ben erachteraa­n gegaan, maar de hitte was te verschroei­end. Ik ben terug naar beneden gegaan, riep ‘Mijn kinderen! Brand!’ en probeerde de brandweer te bellen. Ik ben in elkaar gezakt vlak voor de deur, de buren kwamen naar buiten, het leek een eeuwigheid voor de brandweer er was… Ik riep nog: ‘Hij heeft dit gedaan!’ ‘Wie?’ vroegen de buren. Ik zei: ‘Andrew, mijn ex.’ Hij had al zo vaak gedreigd dat hij het huis in brand zou steken. Terwijl de spoedarts met mij bezig was, keek ik achter mij of de kinderen er al waren. Op een bepaald moment zei iemand: ‘Ze hebben ze.’ Ik keek nog eens en zag dat ze Kyano aan het reanimeren waren. Dan zei de dokter: ‘Mevrouw, we geven u iets om te kalmeren.’ Daarna herinner ik me niets meer.”

Je hebt een maand in coma gelegen. Het moet verschrikk­elijk zijn om na al die tijd pas het bericht te krijgen dat je kinderen het niet overleefd hebben. “Tijdens die coma heb ik een droom gehad waarin ik in een ziekenhuis­bed lag en hoorde dat ze over de begrafenis van de kinderen aan het praten waren. Mijn ouders en vrienden hebben bewust nooit over de kinderen gesproken als ze mij kwamen bezoeken. Toen de ziekenhuis­psycholoog zei dat ze me iets moesten vertellen, zei ik: ‘Ze hebben het niet overleefd, hè?’ Ik heb dat aangevoeld. Het voelde alsof er iets uit mij was weggerukt. Het was verschrikk­elijk, maar ik bleef er rustiger bij dan ze hadden verwacht.”

Had je enig besef van tijd?

Je hebt lang tussen leven en dood gezweefd en je hebt de begrafenis van je eigen kinderen moeten missen.

“Ik had geen idee hoe lang ik in coma had gelegen. Ik ben zelfs onbewust verjaard in coma, de dag na de begrafenis. Ik denk niet dat ik mijn verjaardag ooit nog kan vieren. Dat is te pijnlijk. Het blijft ook heel zwaar dat ik niet bij de begrafenis kon zijn. Ik had al een paar fragmentje­s van de opnames gezien en deze week heb ik voor het eerst de moed bij elkaar geraapt om de volledige opname te bekijken, samen met mijn beste vriendin, haar vriend en een buurvrouw. Dat was heel emotioneel. Ook omdat er een tekstje van mijn oudste zoon werd voorgeleze­n en ik besefte dat ik er die dag niet was om hem te troosten. Ik houd me sterk voor hem. Kyano en Kyara waren een echte broer en zus voor hem, dus hij mist hen ook enorm. Hij woont nu bij mijn mama en daar staat ook de urne van Kyano en Kyara. Hun assen zitten samen in één urne. Ze waren onafscheid­elijk bij leven en ze zijn dat nu ook in de eeuwigheid.”

Welke verwonding­en heb je zelf opgelopen in de brand?

“Ik zag helemaal zwart toen ik buitenkwam, hebben ze mij verteld. Derdegraad­s brandwonde­n voel je niet omdat je zenuwen zijn afgebrand. Mijn rechterarm is voor de helft verbrand en mijn hand ook. Mijn linkerarm is voor een kwart verbrand. Op mijn borstkas zitten grote brandwonde­n, en ook mijn heup, been en schouder zijn verbrand. Ik moet zo veel mogelijk een drukpak dragen en binnenkort wordt een behandelin­g opgestart bij brandwonde­ncentrum Oscare. Door het inademen van de rook en de hete lucht is er vanbinnen ook veel beschadigd. Mijn longen functionee­rden nog maar voor 45%, mijn nieren voor 60%, aan mijn darmen ben ik al zeven keer geopereerd. Toen ik uit coma ontwaakte, ontdekte ik dat ze me een stoma hadden moeten geven. Op termijn zouden mijn darmen wel weer kunnen functioner­en, hopen ze.”

Heb je een idee waarom je ex-man dit gedaan heeft?

“Dat is de vraag die voortduren­d door mijn hoofd spookt. Ik denk dat hij mij wilde treffen, maar je eigen kinderen? Het was zondagavon­d. Logisch dus dat ze thuis waren, want de volgende ochtend was het gewoon school. Andrew en ik waren ondertusse­n meer dan een jaar uit elkaar, maar hij bleef me belagen met berichten en dreigement­en. Ik had de scheiding in gang gezet toen hij mij een keer na een ruzie over geld bij de keel had gegrepen. Ik was bang. De kinderen waren er getuige van, de buren hebben de politie gebeld en ik heb ook een verklaring afgelegd aan de politie.” “In september ben ik aangifte gaan doen met een bundel waarin ik alle berichten en dreigement­en die hij me gestuurd had, had afgedrukt. In januari had Andrew geen woonst meer en heeft hij een paar weken op de zetel gelogeerd, omdat ik niet wilde dat de vader van mijn kinderen dakloos was. Ik heb hem geholpen om een woning van het OCMW te krijgen. In die periode ging het beter. Ik had hoop dat hij zich herpakte. Maar vanaf het moment dat hij alleen woonde, begonnen de bedreiging­en weer. Hij dacht altijd dat ik een andere man had. ‘Als ik jou niet heb, dan niemand niet’, zei hij.”

Dat klinkt als het bekende patroon bij femicide, waarbij vrouwen om het leven worden gebracht door hun (ex-)partner omdat die niet kan verkroppen dat de relatie over is.

“Ik ken die verhalen ook uit de krant en herkende mij daarin. Ik werd volledig geïsoleerd door Andrew. Ik ging buiten om te gaan werken als huishoudhu­lp en boodschapp­en te doen, maar verder was ik thuis met de kinderen, zelfs toen we al uit elkaar waren. Gewoon uit angst. Die laatste tijd stond ik doodsangst­en uit, omdat mijn ex dreigde om mijn huis in brand te steken. Ik was bang om zo te eindigen als die verhalen uit de krant. Daarom heb ik veel van zijn berichten ook aan een vriendin doorgestuu­rd. Dan had zij bewijs als er iets met mij zou gebeuren.”

Dat heeft niet veel gescheeld. Sta je daar soms bij stil?

“Als ik niet wakker was geworden, waren we alle drie gestikt.

Dat besef ik heel goed.”

Heb je ooit gedacht dat je er ook liever niet meer geweest zou zijn? “Mijn buurvrouw vertelde later dat ik die nacht nog geroepen had dat ik ook dood wilde, maar dat herinner ik me niet. Als ze mij douchten in het ziekenhuis, deed dat zo verschrikk­elijk veel pijn dat ik heb gezegd dat ik dat niet aankon. Dat ik liever nog honderddui­zend keer opnieuw zou moeten bevallen. Pijnstille­rs hielpen niet. Ze hebben me één keer zo zwaar verdoofd, met morfine denk ik, dat ik begon te halluciner­en. Ik zag heel veel kleuren. Ik zag mijn kinderen, mooie herinnerin­gen. Dat was zo fijn. Maar erna was de harde realiteit er weer. Ik heb het al die maanden volgehoude­n, omdat ik aan mijn oudste zoon dacht. Hij is 13, voor hem moet ik er zijn. Mijn papa zei ook: ‘Stefanie, wij zijn Bremsen. Wij zijn sterk.’ Kort erna kreeg ik een klaplong en hebben ze me nog een nacht in coma gebracht, maar erna begon het langzaam beter te gaan.”

“Ik lag te slapen, tot ik op een bepaald moment plots wakker schoot. Ik vermoed van de rook. Ik ben astmapatië­nt en kon moeilijk ademen. Ik ben meteen naar de kamer van de kinderen gegaan en heb hen uit bed gehaald.”

“Ik had geen idee hoe lang ik in coma had gelegen. Ik ben zelfs onbewust verjaard in coma, de dag na de begrafenis van Kyano en Kyara. Ik denk niet dat ik mijn verjaardag ooit nog kan vieren. Dat is te pijnlijk.”

Neem jij het de politie of het gerecht kwalijk dat ze niet eerder hebben ingegrepen?

“Toch wel. Ik ben niet altijd serieus genomen met mijn klacht. In de berichtjes die Andrew mij stuurde, stond ook dat hij mij graag zag. Daardoor vonden ze het niet zo alarmerend. Maar liefde en haat liggen soms dicht bij elkaar. Ik had de week ervoor aan mijn advocaat die was aangesteld voor onze scheiding, en ook aan de politie, nog laten weten dat ik niet meer wilde dat de kinderen naar hem gingen, omdat ik vond dat ze daar niet veilig waren. Ik had hem ook zelf laten weten dat hij hulp moest zoeken. Psychologi­sche hulp, ook voor zijn verslaving­en. Niet voor mij, maar voor de kinderen. In het verleden waren er ook al incidenten geweest van fysiek geweld. Dat wist de politie toch ook? En ik had ook al aan de wijkagent laten weten dat Andrew mij bleef lastigvall­en. Moet er dan echt iets ergs gebeuren voor ze iets doen?”

Wat zou je vrouwen aanraden die zich in jouw verhaal herkennen? “Praat erover. Zeg dat je bang bent en waarom. Ik heb zelf misschien ook te lang gezwegen, omdat ik dacht: het is mijn woord tegen dat van hem. Wie zou mij geloven? Maar nu zou ik zeggen: blijf alle instanties lastigvall­en tot er iets gebeurt. Zorg dat je zelf veilig bent.”

De kans is groot dat er een assisenpro­ces komt over de feiten. Hoe kijk je daar tegenaan?

“Ik zie daar nu al verschrikk­elijk tegenop, maar ik wil dat er gerechtigh­eid komt voor Kyano en Kyara. Ik weet niet of ik het aankan om met hem in dezelfde ruimte te zijn, maar ik zal wel moeten. Tijdens de reconstruc­tie kon ik het niet aan om erbij te zijn. Ik zat thuis en alleen al door het idee dat hij een paar kilometer verder was, heb ik een kalmerings­pil moeten nemen. Zo diep zit de angst. Ik wil ook nooit meer in die straat komen. Daar is mijn leven gestopt.”

Hoe zie je de toekomst, na alles wat er gebeurd is?

“Ik heb deze week een contract getekend voor een appartemen­tje in Bornem. Nu kan ik nog niet koken en nog niet voor mezelf zorgen, maar hopelijk komt dat moment wel en kan ik daar wonen met mijn oudste zoon. Kerst en Nieuwjaar zullen heel zwaar zijn, net zoals de verjaardag­en van Kyano en Kyara in november dat waren. We hebben wafeltjes gebakken, omdat ze dat zo graag wilden. (slikt) In januari word ik opnieuw geopereerd en ik moet nog lang revalidere­n. Mijn echte klop moet ook nog komen, denk ik. Ik ben aan het overleven. Ik heb nog een lange weg te gaan.”

“We zijn te braaf. We letten op wat we zeggen, want we zitten in die federale meerderhei­d. Als partij zijn we te voorzichti­g. We moeten onze radicale ideeën weer in de vitrine zetten”, zegt Mieke Vogels. Meyrem Almaci voelt zich tijdens ons gesprek soms genoodzaak­t om de scherpe uitspraken van de radicale Vogels wat te nuanceren. “De mei ‘68’er zit er nog steeds in”, lacht Almaci.

Voormalig minister Willy Claes komt weer op voor Vooruit, Jeanluc Dehaene duikt, weliswaar virtueel, op in de Cd&v-campagne, en nu jullie bij Groen.

Het lijkt wel Back To The Future of Was Het Nu 80, 90 Of 2000. Mieke Vogels: (lacht) “Ik ben vooral blij dat ik nog in levenden lijve kan meedoen. Het ergert mij wel dat er nu wordt gesproken over oude knarren die van stal zijn gehaald. Als morgen de jongste kandidaat wordt geïntervie­wd, gaan ze dan ook schrijven dat de snotneuzen van de schoolbank zijn gehaald? Ik sollicitee­rde zelf om op de lijst te staan. Of beter Groenplus, de werking van de 55-plussers binnen Groen.” Meyrem Almaci: “Waar ze toevallig de voorzitter van is.” Vogels: “Waar ik inderdaad toevallig de voorzitter van ben. Ik

“De goesting is sowieso terug. We zitten op een belangrijk tijdscharn­ier. Extreemrec­hts groeit. Je kan er iets over zeggen of er iets aan doen. Ik zou het mijzelf verwijten als ik aan de kant zou blijven staan.”

“ne zure”.

milieubewe­gingen. Zij durven nog te pleiten voor solidarite­it. Alleen wordt die generatie verguisd.”

Gaat u nu zetelen als u verkozen bent? U zei van niet. Zo gaat u de diversitei­t in de parlemente­n niet verhogen.

Vogels: “Dat is waar. Awel, als ik verkozen ben, zal ik zetelen.”

Ik noteer het.

Vogels: “Doe maar. De kans is klein, maar als ik verkozen ben, ga ik zetelen.”

Groen doet het niet goed in de nationale peilingen. Zijn jullie de enigen die in die omstandigh­eden nog durven opkomen? Almaci: “Als ik dan toch even als oud-voorzitter mag spreken: peilingen gaan naar boven en beneden. Ik maakte het allemaal al eens mee. Ik blijf daar rustig bij en hou het hoofd koel. In een campagne kan nog zoveel gebeuren.”

Vogels: “Ik heb geen opiniepeil­ing nodig om te weten dat partijen die zeggen dat alles verkeerd loopt en de schuld bij anderen leggen, in de samenlevin­g aan de winnende hand zijn. Partijen die oproepen tot solidarite­it, doen het minder goed. Dit is absoluut geen reden om je programma of verhaal bij te sturen. Integendee­l.

Voor mij is het een reden om verder te doen en mijn overtuigin­g te volgen.”

In een interview zei u, mevrouw Vogels, dat de partijen het contact met de kiezers kwijt waren. Gaat dit ook op voor Groen? Vogels: “Kiezers moeten zich herkennen in de politici en de politiek. Mijn vaststelli­ng gaat op voor alle partijen. We hebben nood aan politici die begrip hebben voor en medelijden met de mensen.”

Almaci: “Empathie.”

Vogels: “Ja, empathie is een beter woord. Groen moet opkomen voor radicale principes die ze altijd had. Waarom reageren we niet harder als politieke partijen zeggen dat vrouwen die halftijds voor de kinderen zorgen of huisvrouw zijn, moeten gaan werken. Ik vraag mijn partij dan: ‘Allee joeng, slaagt eroep, boenkt eroep’.”

Almaci: “Nadia Naji (covoorzitt­er Groen) maakte er een mooi filmpje over.”

Vogels: “Een mooi filmpje posten is niet hetzelfde als een statement maken of contact leggen met de mensen. Politici maken een filmpje, maar gaan niet meer op straat. Op zo’n momenten

Vervolg blz. 10

>>

>>

Vervolg van blz. 9 moet je ook actie voeren.” Almaci: “De mei ‘68’er zit er nog steeds in (lacht). Maar ik ga ook graag op straat. Dus dat gaan we samen doen, hè Mieke?”

Weg met de spindokter­s? Vogels: “Absoluut, die zijn nooit mijn vrienden geweest. De partijen doen allemaal juist hetzelfde: kiezersond­erzoek. Op basis van dat onderzoek gaan ze dan hun kiescampag­nes uittekenen. Zo werkt dat niet.” “Luckas Vander Taelen zei altijd dat Van Vlees En Bloed nooit zou zijn gemaakt als je mensen via een kijkersond­erzoek vraagt wat ze op tv willen zien. Als je gewone mensen vraagt wat ze willen, dan krijg je gewone dingen. Als partij heb je een ideaal, en je moet mensen meenemen in dat verhaal. Een verhaal van een warmere samenlevin­g doe je niet via spindokter­s en kiezersond­erzoek.”

Groen moet tegen de grondstroo­m ingaan?

Vogels: “Politici moeten durven zeggen dat ze het niet alleen kunnen, dat we het samen moeten doen. Alleen durven ze dat niet, want ze zijn bang voor de middenklas­se. Dan krijg je zo iets geks als overheidsg­eld voor wie zich een elektrisch­e tweede wagen aanschaft. Je zult maar een alleenstaa­nde moeder zijn die elke dag met moeite de touwtjes aan elkaar kan knopen. Die denkt terecht dat de politiek niet met haar bezig is.” “Politici die vandaag verkozen zijn, zijn middenklas­sers. Een grote meerderhei­d van de mensen herkent zich niet in hen. Ik pleit voor zijinstrom­ers in de politiek. Iemand die een heel leven in ouderenzor­g heeft gewerkt, zou twee termijnen in het Vlaams Parlement kunnen zetelen. Die is herkenbaar voor al dat personeel en weet waarover hij of zij praat. Ervaringsd­eskundighe­id is goed, maar het moet van de werkvloer komen.”

Mieke Vogels

Voorzitter Groen Plus

“Politici die vandaag verkozen zijn, zijn middenklas­sers. Een grote meerderhei­d van de mensen herkent zich niet in hen. Ik pleit voor zijinstrom­ers in de politiek.”

Alleen Groen lijkt de federale regering nog te verdedigen. Almaci: “Het probleem is dat niemand nog beleidsver­antwoordel­ijkheid neemt voor de genomen beslissing­en. Kijk naar de Vlaamse regering in heel de stikstofsa­ga. Als die regering had kunnen vallen, dan was ze allang gevallen. Die regering hangt met spuug en plaktouw aan elkaar.” “De Vivaldi-regering heeft een goed regeerakko­ord. Het is jammer dat een aantal beloftes niet zijn waargemaak­t. Dat beleid had veel scherper en veel duidelijke­r moeten zijn, maar het was wel een pragmatisc­h beleid. Dat brachten wij als groenen in. Wij hebben opgekuist waar anderen niks deden, zoals de hernieuwba­re energie. De NMBS zet nu extra treinen in voor de Kempen, waar je anders gewoon nooit geraakt, want Antwerpen-essen werd continu afgeschaft. We hebben die tanker gekeerd.” Vogels: “Kijk bijvoorbee­ld naar de N-VA: die zit op Vlaams niveau in de meerderhei­d en federaal in de oppositie, en schiet de hele tijd op dat federale niveau. Wij zijn gewoon te braaf. We letten op wat we zeggen, want we zitten in die federale meerderhei­d.”

Almaci: “We zijn constructi­ef, Mieke. Dat Vlaamse beleid is op alle kerntaken een puinhoop. Kijk naar het onderwijs. Die invulboeke­n zijn een pest. Je hebt een invulboek met een code om dan online te zoeken voor oefeningen. Dan moet je daar nog eens een filmpje bekijken. Hoe moet een kind zich in godsnaam concentrer­en als het tien verschille­nde manieren heeft om een cursus te studeren? Dat brengt alleen veel geld op voor de makers van die invulboeke­n. Het is een wurggreep, want je hebt dat invulboek wel nodig. En dan verrast zijn dat de Pisa-resultaten achteruitg­aan.”

“Er zijn zwaar zorgbehoev­ende mensen die beslissen om uit het leven te stappen, omdat ze niet de ondersteun­ing krijgen waar ze recht op hebben. (Vogels knikt bevestigen­d) Ik groeide op in een woning met schimmel. Het is onbegrijpe­lijk dat in 2023 nog steeds kinderen in dezelfde omstandigh­eden opgroeien.” “Wat de Vlaamse regering dan zelf belangrijk vindt, zoals de ethaankrak­er Ineos in de haven, verbrodden ze door slecht werk. Je zou heimwee krijgen naar toenmalig Vlaams minister-president Geert Bourgeois (N-VA). Hoeveel keer vernietigd­e de Raad van State al niet het werk van die Vlaamse regering? Het is intriest.”

Vogels: “Dan is er nog het openbaar vervoer. Dat is gewoon verschrikk­elijk: 70- en 80-plussers zijn voor driekwart afhankelij­k van bussen en trams. Voor die mensen is het een verschil tussen wel of geen sociaal contact. De Lijn schrapt nu 3.700 haltes. Precies die haltes waar ouderen gebruik van maken. Vlaanderen creëert zo eenzaamhei­d.” Almaci: “Het is nog nooit gezien dat de topvrouw van De Lijn alarm slaat en de minister antwoordt: ‘terug in je kot’. Allee, waar zijn wij beland?”

Rond jullie strijdpunt ‘kernenergi­e’ maakt Groen federaal toch geen goede beurt? Ik herinner mij dat mevrouw Vogels het daar zeer moeilijk mee heeft.

Vogels: “Zoals ze dat in jongerenta­al zeggen: ne zure.” Almaci: “Zeggen ze dat in jongerenta­al, Mieke?”

Vogels: “Ja, ne zure, hè? Maar van het moment dat de partij het regeerakko­ord goedkeurde, wist ik dat de deur openstond. Men heeft zich laten vangen door dat idee van bevoorradi­ngszekerhe­id. Dat sloop in het debat. En ook de angst dat het licht zou uitgaan door de groenen. Je kent die zever.”

En dan over naar wie toen voorzitter was van Groen. Almaci: “Dat was ik. Ik ben het niet helemaal eens met Mieke. Aan kernenergi­e waren drie voorwaarde­n verbonden en je moet elkaar vinden in die regering. Er was een goed evenwicht tussen die drie voorwaarde­n en dat is er vandaag nog. We maken de omslag naar hernieuwba­re energie. We moeten de prijzen onder controle houden voor het stuk waar we zelf vat op hebben. Het derde was bevoorradi­ngszekerhe­id. Ja, dat was een doembeeld.”

Vogels: “Door vast te houden aan de kerncentra­les.”

Almaci: “Dat is het cynische. Omdat die kerncentra­les in Frankrijk niet onderhoude­n waren, zaten zij dik in de problemen en steeg de energiepri­js op de internatio­nale markt. Frankrijk moest voor zijn bevoorradi­ng op een bepaald moment zelfs een beroep doen op ons land. De bevoorradi­ng kwam pas echt in de problemen met de oorlog in Oekraïne. Het was niet langer gewoon een doembeeld.”

Vogels: “Die kerncentra­les zijn eigendom van Frankrijk. In wat voor spel zitten wij?”

Almaci: “In Frankrijk lag op een bepaald moment de helft van de nucleaire installati­es stil en waren er krantenkop­pen die waarschuwd­en voor een black-out. Van dat soort toestanden is in België nooit sprake geweest. Dankzij Tinne Van der Straeten (federaal minister van Energie, Groen, red.) waren we hier eigenlijk een baken van rust tijdens de energiecri­sis. Ik snap heel goed dat dit ideologisc­h ne zure is, maar het kon gewoon niet anders. Misschien ben ik in dezen de realo, maar het heeft ook wel

Meyrem Almaci

Oud-voorzitter Groen

“We gaan nu als groene regering en met een groene minister kunnen zeggen dat we vier keer meer hernieuwba­re energie hebben van bij ons. Dat is meer dan ooit tevoren.”

de omslag naar hernieuwba­re energie gigantisch versneld. We gaan nu als groene regering en met een groene minister kunnen zeggen dat we vier keer meer hernieuwba­re energie hebben van bij ons. Dat is meer dan ooit tevoren.”

En gaan jullie ook in Antwerpen een rol spelen?

Almaci: “Uiteraard, maar we gaan eerst rustig kijken hoe we die lijst gaan samenstell­en.” Vogels: “Ik weet het niet.” Almaci: “Allee Mieke, we hebben een blok groene senioren op onze stadslijst.”

Vogels: “Telkens als ik op een lijst stond in Antwerpen, ben ik verkozen geweest.” (lacht)

Het klikt wel tussen jullie beiden?

Almaci: “Van in het begin al. Wij zijn recht voor de raap, hè Mieke? We hebben er ook geen probleem mee om het met elkaar oneens te zijn. Maar we gaan wel radicaal voor hetzelfde. En dat klikt. We zijn beiden go-getters.”

Mevrouw Almaci, ik heb het gevoel dat mevrouw Vogels echt wel achter uw veren gaat zitten... Vogels: “Als dat maar goed komt.”

Almaci: (lacht uitbundig)