De Standaard

Beginnen ze wel weer te moorden, zeker

Only murders in the building

Elke dinsdag een nieuwe aflevering op Disney+

★★★★☆

Eén moord in een flatgebouw. Kan gebeuren. Twee? Begint link te klinken. Maar vier? Mabel (Selena Gomez), Charles (Steve Martin) en Oliver (Martin Short) waren net met een fles wijn aan het vieren dat ze de moordenaar uit seizoen 3 hadden gevonden. Helaas, de wetten van de tv bepalen dat Only murders in the building een nieuw seizoen moet krijgen, dus stapelen de lijken zich alweer op.

Het sociaal incapabele trio Mabel, Charles en Oliver mag dus opnieuw Cluedo spelen, terwijl wij in deze komische whodunit toekijken hoe zij daarvan een podcast proberen te maken. Dit keer vliegen ze ondertusse­n heen weer naar L.A., omdat hun vorige ‘podcasts’ het zo goed deden dat Hollywood hun levens wil verfilmen. De enige echte Eva Longoria, Zach Galifianak­is en Eugene Levy zijn zelfs al gecast. Al lopen die vooral in de weg van de speurders, die toch vooral trachten uit te vissen wie de moord op Charles’ stuntdubbe­l Sazz heeft gepleegd.

Op papier lijkt het allemaal een boeltje. De dad jokes, de wilde bokkenspro­ngen die het plot maakt, de haast navelstaar­derige referentie­s aan de entertainm­entsector. En na

Sting, Meryl Streep en Paul Rudd draven nóg meer sterren op, alsof de makers ze van een boodschapp­enlijstje wilden afvinken. En toch werkt het.

Let wel, Only murders in the building blijft een serie die een liefhebber van de betere tv niet serieus kan nemen. Maar gelukkig nemen de makers zichzelf ook niet al te serieus, en daar zit hem de charme. Vakkundig en met een stevige portie zelfrelati­vering bewandelen ze de dunne lijn tussen pastiche en satire. Keer op keer landen ze bij een charmant eindresult­aat dat nog genoeg doet gniffelen. De chemie tussen Gomez, Martin en Short zit zo goed dat het ons na vier seizoenen allang niet meer uitmaakt waar ze nu weer heen gaan of wie ze tegenkomen. Zolang ze maar samen op het scherm komen.

Ondertusse­n neemt de serie wel het soort creatieve risico’s die van losse aflevering­en parels maken. Herinnert u zich de gedempte aflevering­en uit seizoen één om het dove personage Theo Dimas te represente­ren? Toen al hoopten we dat die speelse concepten geen toevalstre­ffers waren, en kijk, ze verrassen ons opnieuw.

Elke aflevering opnieuw zitten we klaar, niets aan deze serie is voorspelba­ar. Het grote nadeel aan een murder mystery is dat als de moordenaar stilaan duidelijk wordt, ook het einde nakende is, maar Disney bewijst met deze serie dat je wél jaarlijks een nieuw seizoen kunt leveren zonder aan kwaliteit in te boeten. En dan voelt zelfs een jaar wachten op een nieuw seizoen nog lang.

Gelukkig nemen de makers zichzelf niet al te serieus. Vakkundig en met een stevige portie zelfrelati­vering bewandelen ze de dunne lijn tussen pastiche en satire