De man die de seksuele revolutie naar de Nederlandse film bracht
Pim de la Parra maakte met Blue movie een film zonder gêne. “We lieten zien dat seks bij het leven hoort.” Nederlandse cinema zou nooit meer dezelfde zijn.
In 1971 maakte seks zijn intrede in de Nederlandse film. Toen kwamen zowel Mira, Wat zien ik!? als Blue movie uit. Die laatste kwam bijna niet uit, omdat de erectie van hoofdrolspeler Hugo Metsers in een scène met Carry Tefsen zeer open en bloot te zien was. Tot ongenoegen van de Centrale Commissie voor de Filmkeuring, die over de erectie struikelde. Maar regisseur Wim Verstappen (34) en producent Pim de la Parra (31) wilden geen camera die discreet wegkeek: “Het mocht niet van die flauwe
kulseks zijn zoals in Wat zien ik!? Dat vonden we hypocriet.” De la Parra en Verstappen fotografeerden daarop alle erecties die in de etalages van seksboetieks te zien waren, en mochten de film in de bioscoop brengen – met een label 18+.
Dat de Commissie twee jaar later werd opgeheven, vond het duo zijn verdienste. Al was er in 1971 dus ook de film Wat zien ik!?, waarin Paul Verhoeven nét niets liet zien. “Mensen zijn vuil genoeg in gedachten, hun hersens maken af wat je suggereert”, aldus zijn scenarist Gerard Soeteman. Verhoeven zou het in Hollywood nog eens overdoen met Basic instinct.
Wim & Pim
Naar Hollywood wilde Pim de la Parra ook wel. Hij werd in 1940 geboren in Paramaribo, in Suriname, in een familie Sefardische joden. Maar het werd dus Amsterdam, waar hij aan de pas geopende Filmacademie belandde. Hij richtte ook mee het filmblad Skoop op, waar hij Wim Verstappen leerde kennen.
Wim & Pim, zoals ze bekend stonden, richtten in 1965 Scorpio Films op. Als Wim regisseerde, was Pim producer, en omgekeerd. Amsterdam was een magneet voor hippies, zoals de nog onbekende Amerikaan Martin Scorsese, die hielp de dialogen te schrijven voor De la Parra’s eerste langspeelfilm, de Hitchcock-achtige erotische thriller-Obsessions (1969).
Met 2,35 miljoen bezoekers is Blue movie nog altijd de vierde meest bezochte Nederlandse film. “Er was een seksuele revolutie gaande en onze films weerspiegelden die tijdgeest”, zei De la Parra in een interview met Trouw uit 2019. “We lieten zien dat seks bij het leven hoort, dat bloot iets normaals is. En natuurlijk was het ook wel leuk om een beetje te provoceren.” Metsers moest open en bloot te zien zijn in Blue movie, want “tussen vrouwelijk en mannelijk naakt discrimineer je niet”.
Vechten om een vliegtuig
Pim & Wim draaiden na het kassucces van Blue movie nu elk hun droomfilm: Verstappen draaide in de Caraïben Dakota (1974), over een vliegenier die vecht om zijn vliegtuig te behouden. De la Parra trok naar Suriname, nog tijdens de overgang naar de onafhankelijkheid, om er Wan pipel (1976) te maken, een liefdesverhaal tussen een Creoolse – dus zwarte – student en een Hindoestaanse – een Surinaamse met Indiase roots. De film is nog altijd relevant. In Suriname wordt hij elk jaar op Onafhankelijkheidsdag uitgezonden. Maar de twee films brachten hun kostprijs niet op, en Scorpio Films werd opgedoekt.
De la Parra ontdekte het boeddhisme, terwijl hij op Aruba bij zijn vader ging wonen. In 1985 maakte hij een geslaagde comeback met Paul Chevrolet en de ultieme hallucinatie. In de jaren 90 begon hij no-budgetfilms te maken. In 1996 keerde hij definitief terug naar Paramaribo, waar hij een filmacademie oprichtte. Hij overleed er vorige vrijdag.