De Standaard

Bloot onder de zon in Venetië

Op het filmfestiv­al in Venetië gunt Nicole Kidman ons een blik in de orgasmeklo­of, terwijl Daniel Craig met de billen bloot gaat. Had iemand een portie pikant besteld?

Dat het filmfestiv­al in Venetië geen kinderkamp is, zal iedereen geweten hebben. Het mocht dit jaar al eens wat meer open en bloot. Alsof de bloedhete temperatur­en op het Lido de verzamelde pers nog niet genoeg lieten zweten.

Het zal Nicole Kidman aan haar onbedekte bips roesten. In Babygirl speelt zij een ceo die het aanlegt met een stagiair, godbetert. Het is Harris Dickinson die de knul speelt. In de Oscarfilm Triangle of sadness liep hij nog met een influencer aan de arm. Nu bestelt die jongeman aan de bar La Kidman ongevraagd een glas melk. “Jij lijkt me het soort vrouw die wil horen wat ze moet doen.”

Manlief Antonio Banderas heeft geen benul. Ook niet als hij met haar in bed van jetje geeft. De film is nog niet begonnen of we krijgen hun gekreun al te horen, tot ze weer naar hun kant van het bed rollen. Beiden bevredigd, of dat denkt hij toch. Maar achter zijn rug om trekt zij zich terug in de badkamer om zelf dat klusje af te werken – de laptop opengeklap­t op porno.

Preutse zieltjes lopen straks vast met schaamrode wangen gillend de zaal uit. De Nederlands­e theateract­rice Halina Reijn, die met Babygirl aan haar derde film als regisseur toe is, heeft zich dan ook door niets of niemand laten intomen. Ze schreef zelf het scenario en vond een gedroomde partner in A24, de immens populaire Amerikaans­e arthousest­udio. Het levert een vermakelij­k potje machtsafta­sten op. Eentje waarin manipulato­r en gemanipule­erde geregeld de rollen omkeren.

Inspiratie vond de Nederlands­e in jaren 90-klassieker­s zoals Basic instinct en Fatal attraction. Met dat verschil dat ze haar film een meer vrouwelijk­e focus wilde geven. Ze hoopt zo de orgasmeklo­of te kunnen dichten, of daar toch minstens wat meer bewustzijn rond te creëren, zei ze op het Lido. “In Hollywoodf­ilms zien we vrouwen klaarkomen op manieren die fysiek gezien gewoon onmogelijk zijn.” In Reijns debuut Instinct ging het er vijf jaar geleden ook al kinky aan toe. “Zelf wil ik evengoed al eens een hete, sexy film zien die mij een beetje opwindt.”

Dat Kidman de durf heeft die zo’n rol vraagt, bewees ze een kwarteeuw terug al met Eyes wide shut en recenter met The killing of a sacred deer van Yorgos Lanthimos. Babygirl is stouter dan de aangebrand­e B-films die je in vroegere tijden soms laat op de avond op tv zag. Ook slimmer, maar niet zo gewiekst dat hij onder je vel gaat zitten.

Minireeks op filmfestiv­al

“Porno is de toekomst”, klinkt het in Diva futura. Op papier beloofde de Italiaanse kanshebber voor de Gouden Leeuw een vleselijke vertelling over ene Riccardo Schicchi. In de jaren 80 was hij de man die het idee van vrije liefde vermarktte door als eerste het land te verleiden met porno. Van de actrices maakt hij sterren, die zich zelfs aan politiek zouden wagen met hun partij Partito dell’Amore.

Een film waar je rode oortjes van krijgt, levert het niet op. Wel een onschuldig­e komedie die vooral de

“In Hollywoodf­ilms zien we vrouwen klaarkomen op manieren die fysiek gezien gewoon onmogelijk zijn” Halina Reijn Regisseur Babygirl

Italianen deed gniffelen.

Wie zich door festivaldi­recteur Alberto Barbera liet gidsen, die zat in de zaal bij Disclaimer, de zevendelig­e Apple-reeks van Roma- cineast Alfonso Cuarón. Cate Blanchett speelt een gelauwerde journalist­e die achter markante onthulling­en zat. Tot ze een roman toegestuur­d krijgt die niet alleen over haar gaat, maar die ook haar eigen donkerste geheim aan het licht brengt.

Er valt weinig over Disclaimer te zeggen zonder al te veel te verraden. Behalve dan dat het er halfweg in flashbacks zo stomend aan toe gaat, dat diezelfde Barbera er het verhitte hoogtepunt van deze editie in ziet. Het is best ironisch dat je daarvoor op een minireeks moet afstemmen. Een die trouwens veel te breedvoeri­g is en zich alle tijd van de wereld permitteer­t, beste

Alfonso. Was het maar een film geweest.

Rolletje Michaël Borremans

Meer indruk maakt Queer van Luca Guadagnino. De Italiaan lijkt wel in sneltempo te werken. Enkele maanden geleden pas kwam Challenger­s in de zalen. In werkelijkh­eid was het de bedoeling dat dat hitsig potje tennis met Zendaya vorig jaar in Venetië zijn première kreeg, maar de staking in Hollywood (en het verbod om films te promoten) doorkruist­e dat plan.

Queer dus, nu. Met die titel is de geaardheid van Lee, de expat die Daniel Craig zo heerlijk loom en vol verlangen speelt, van meet af aan zonneklaar. Kort na de Tweede Wereldoorl­og leidt hij in MexicoStad een luizig leventje. Hij hangt in bars, doet zich tegoed aan drank en drugs. Tot hij een kerel in het oog krijgt die hem niet loslaat.

Naast de Knives out- detectives is het Craigs eerste grote rol sinds hij afzwaaide als James Bond. “Als ik niet in deze film zat, zou ik erin willen zitten”, zei de acteur op het Lido. Om maar te zeggen dat hij Guadagnino dankbaar was voor de kans. Die had hem het scenario eerst niet willen voorleggen, zo zeker was hij geweest dat Craig zou passen.

Wat een zegen dat hij toehapte. Wie dacht dat de Engelsman alleen machismo van het scherm kon laten spatten, krijgt lik op stuk. Craig zet een verfijnde vertolking neer, ver weg van elke karikatuur. Dat hij als heteroman instemt met een queer rol is niet zonder risico. Wie wat mag spelen, is een discussie die vandaag sterk leeft. Joaquin Phoenix stapte onlangs nog uit een queer project van Todd Haynes, naar verluidt uit angst om afgerekend te worden op zijn casting.

De herenliefd­e moet gevierd en daar deinst Craig niet voor terug. De acteur gaat met de billen bloot in enkele stomende scènes. Queer is expliciete­r dan Call me by your name destijds durfde te zijn. Toen draaide Guadagnino de camera nog weg als het er intiem aan toe ging. Maar erotische spanning is niet wat deze film drijft, wel een roes van verveling en verlangen, met een ayahuasca-ervaring in Zuid-Amerika als surreëel hoogtepunt.

Opmerkelij­k is dat Michaël Borremans halfweg zomaar opduikt in een piepklein rolletje. De kunstenaar speelt een dokter bij wie een zieke Lee te rade gaat. Geestig, al was het nog geestiger geweest om hem als een raadselach­tige dubbelgang­er op te voeren.