De minder charmante versie van gastvrijheid
Pas op het eind vond een sprookjesachtige ontmoeting plaats die loskwam van de middenstand
De goudvis
Elke zondag op VRT 1 en te herbekijken op VRT Max. ★★★☆☆
‘VRT 1 vaart het najaar in op volle kracht’, zo kondigde de zender zijn najaar twee weken geleden aan. Uitgerekend in het weekend dat een van zijn nieuwe vlaggenschepen, De Goudvis, zou uitvaren, liep de publieke omroep averij op na het dubbele ontslag aan de top van de tv-afdeling. Voor cynisme is aan boord van het nieuwe programma van Dieter Coppens alvast geen plaats: dat staat naar goede gewoonte garant voor een portie hartverwarmende televisie.
Coppens en zijn compagnon Kevin hebben het plan opgevat om in tien dagen de Vlaamse binnenwateren af te varen, van Menen tot Lommel. De twee leerden elkaar kennen via Down the road en fietsten ook al samen van Vlaams-Brabant tot aan de Belgische kust. Net als toen rekenen ze op de gastvrijheid van de gewone Vlaming om hen spijs en onderdak te verlenen. Als het even meezit, kunnen ze er ook verhalen sprokkelen om hun programma mee te spijzen.
De twee zijn duidelijk goed op elkaar ingespeeld, vaak met komisch effect. Meteen na het aan boord gaan, vlijt de zelfbenoemde kapitein Kevin zich neer in de stoel naast het roer. “De kapitein gaat nu rusten”, stelt hij zelfvoldaan, alsof het werk al achter de rug is.
Matroos Coppens is er minder gerust op: “Zie je angst? Juist!”
De Goudvis is dan ook geen luxeboot, maar een “jacht-schip-bootje”, zoals Kevin het gevaarte omschrijft. De zelfgeknutselde boot heeft meer gemeen met een vlot van een gemotiveerde scoutsgroep dan met de Evanna van Gert Verhulst. Zodra er een schip passeert, klotst het water al over de rand. Zonnepanelen voorzien in de aandrijving voor snelheden tot 6 kilometer per uur. Een schipper die hen inhaalt, kan maar matig lachen met zoveel geknutseld gestuntel op zijn wateren. Nog spannender wordt het wanneer het roer het nog voor Kortrijk laat afweten. Het dwingt hen om aan te meren en assistentie in te roepen.
Dat geeft het duo de kans om aan zijn tweede missie te beginnen: verhalen sprokkelen. Dat is voorlopig het mindere deel. In de eerste aflevering kwamen hun ontmoetingen niet veel verder dan een gemiddelde uitzending van Man bijt hond. Helemaal onbaatzuchtig was die gastvrije Vlaming trouwens ook niet. De gevel van een Kortrijks breiwinkeltje dat taart als lunch aanbood, kwam prominent in beeld, net als het frietkot van de uitbaters die de gestrande reizigers in huis namen. Pas in de laatste vijf minuten vond een sprookjesachtige ontmoeting plaats die loskwam van de Vlaamse middenstand. Bij de opgewekte twintiger Chloe en haar moeder konden de twee overnachten in een wagonnetje in de tuin.
Komt ook nog aan bod: een vrolijke brugwachter uit Astene die zijn klomp uitsteekt om fooien te ontvangen van schippers. Al vermoeden we dat hij het gros van zijn inkomsten uit zijn eethuis haalt. “Is iedereen gelukkig op mijn terras?”, spreekt hij de talloze aanwezigen toe. “Wat moet je doen als je niet gelukkig bent? Dan moet je voortgaan.” Was het maar zo gemakkelijk.