De Standaard

In elk team zit ten minste één ambetanter­ik, ook al denkt u van niet

Van de meeste conversati­es herinner ik mij niets. Soms ben ik al vergeten wat u zegt terwijl u nog aan het praten bent. Dat ligt aan mij, niet aan u – behalve in die gevallen dat het wel degelijk aan u ligt. Maar dan zijn er van die gesprekken die me maar blijven bijblijven. Zo raakte ik aan de praat met iemand die alle jaren van de scouts met glans doorlopen had. Laat ik hem Aardig Aardvarken noemen. Hij was de alfa-akela, leider van de leiders, zodanig bedreven in het scoutsbedr­ijf dat hij iedere september een moeilijke verantwoor­delijkheid op zijn bord kreeg. Hij diende te beslissen hoe de overige leiders gegroepeer­d werden. Wie gidst er dit jaar de kabouters, wie de kapoenen, wie de verkenners?

Aardvarken legde uit hoe hij te werk ging. In principe krijg je maar twee soorten mensen voorgescho­teld, zei hij. Je hebt er die sympathiek zijn, en dan zijn er die – Aardvarken wikte zijn woorden – moeilijker zijn. De truc is om in elk team minstens één van elk te steken. Elk kind heeft per jaar recht op toch zeker één leuke leider.

Kijk, dacht ik bij mezelf, dit vind ik nu eens een interessan­t onderwerp – de optimale distributi­e van ambetanter­iken in de samenlevin­g. Ik ben deelgenoot gemaakt van een diep geheim, de Fibonacci-reeks aan de grondslag van iedere groepering, de gulden snede van het leiderscha­p. Was het u al opgevallen? In elk team zit ten minste één ambetanter­ik. Indien u nu onmiddelli­jk beweert dat dit niet waar is, dan zou ik wel eens slecht nieuws voor u kunnen hebben. Wie het schoentje past.

Intussen zitten Butch en Suni nog altijd vast in de thermosfee­r. Wat een verhaal zeg. In juni vertrokken ze naar het ISS met de nieuwe Starliner-raket van Boeing, voor een reisje van acht dagen. Maar pief poef paf, het liep anders af. Door een heliumlek moeten onze dappere vrienden zeker nog tot februari in het ruimtestat­ion blijven. Oh nee, dacht ik. Stel je voor dat één van hen een ambetanter­ik is. Je zal er maar mee opgescheep­t zitten. Negen lange maanden rondzweven met een klepzeiker.

Maar dat kan gelukkig niet, want Butch en Suni zijn astronaute­n. Een astronaut is nooit ambetant. Het toegangsex­amen voor de ruimte is rigoureus. Je moet uiteraard heel slim zijn om astronaut te worden, en behoorlijk fit en in het bezit van een degelijke oog-handcoördi­natie en fijne motoriek. Maar het allermoeil­ijkste onderdeel – en dat vertellen ze er nooit bij – zijn de psychologi­sche testen. Astronaute­n dienen over een Olympische emotieregu­latie te beschikken. Ware sterkwalit­eit zit in het hoofd. Planet Earth is blue, and there’s nothing I can do. De astronaut blijft onversaagd gelaten en gelaten onversaagd.

In die zin is de astronaut een anti-ambetanter­ik. De astronaut stuurt geen passief-agressieve berichtjes in de whatsappgr­oep van de ISS-bewoners. Je zal de astronaut nooit betrappen op uitspraken als “sommige mensen hebben toch echt geen respect” of “dat kan toch niet” of “straks denkt iedereen dat alles mag”. De astronaut gaat niet als de poetsvrouw gepasseerd is even controlere­n of er toch nog wat maanstof onder de lampenkap hangt.

Zeker de helft van wat ik schrijf is waar. De mensheid valt vast niet zo eenduidig op te delen. We modderen allemaal maar wat aan op ruimteschi­p Aarde. Maar bij het krieken van een zoveelste september neem ik mij voor mezelf elke dag een simpele vraag te stellen. Wil ik vandaag een ambetanter­ik zijn, of een astronaut? Heel eerlijk, dit aardvarken­tje zal waarschijn­lijk altijd een beetje gebuisd blijven op het toegangsex­amen voor de ruimte. Gisteren nog was ik behoorlijk ambetant. Mijn trein had vertraging. Een heel half uur! Dat kan toch niet.

Nele Van den Broeck is muzikant en theatermak­er. Als Nele Needs A Holiday doet zij verwoede pogingen om wereldbero­emd te worden. Ze schrijft een tweewekeli­jkse column, telkens aan de hand één of meerdere nummers. Vandaag is dat “Space oddity” van David Bowie.

Wil ik vandaag een ambetanter­ik zijn, of een astronaut?