‘Prairie populism’ is precies wat de VS nodig hebben
Met Tim Walz als running mate van Kamala Harris kan weer geloofwaardiger gesproken worden met de Amerikaan op het platteland, schrijft Pim Raes.
Pim Raes
Freelancejournalist. Woont en werkt in New York.
Enkele weken geleden sprak ik een kok die zichzelf een “culinary artist” noemde en even zag ik het niet meer goedkomen met de Verenigde Staten. Het gaat intussen beter en dat is deels te danken aan Tim Walz, de gouverneur van Minnesota die zich zopas aan de zijde van Kamala Harris schaarde. Walz hernoemde ooit een stukje snelweg naar zijn staatsgenoot zaliger (The artist formerly known as) Prince en ondertekende de officiële akte met paarse inkt, met purple rain. Die wetenschap stemde me opnieuw blij: Walz heeft flair en humor, en hij bezit tegelijk een agrarische authenticiteit die Harris een extra boost kan geven.
In 2020 won Donald Trump in 90 procent van de rurale kiesdistricten. De kloof tussen landelijk en stedelijk Amerika was nooit groter en als het over polarisatie gaat, gaat het over hoe het platteland zich in de steek gelaten voelt. Voedselconcerns als Tyson Foods, Perdue en Cargill hebben er de rijkdom in de handen van enkelingen geduwd en veel boeren bezitten de velden die ze bewerken of de veestapel die ze er houden niet langer zelf. Barack Obama beloofde hun de monopolies op te breken met antitrustwetgeving, en dat leverde hem in 2008 een klinkende overwinning op: hij veroverde de noordoostelijke rust belt, Iowa en North Carolina, en ei zo na Missouri. Vervolgens kwam er weinig in huis van zijn beloften, of toch niet tot in zijn laatste jaar als president ... Rijkelijk te laat en Trump nam het handig over door op de landelijke grieven in te spelen.
Stemmen voor reactionaire figuren gebeurt uit een gevoel van verlies, het verlies van land, een huis, een job, van de autoriteit die mannen zich toeeigenden of de privileges die bij een bleke huidskleur hoorden. Het is een gevoel dat niet alleen in ruraal Amerika leeft, het leeft evenzeer in steden en de randsteden. Bovendien is het Amerikaanse platteland lang niet meer zo homogeen – één op vier is er niet blank – toch worden vooral witte plattelandslieden met racistische denkbeelden door dat gevoel van verlies geplaagd. Ze werden verwaarloosd door de Democratische partij, opgejut door cultuuroorlogen, en gingen tegen hun eigen economische belangen stemmen.
Fazanten schieten
Het uitgerangeerde Fox News-anker Tucker Carlson, die daar medeverantwoordelijk voor is, verruilde zijn nieuwsstudio geregeld voor een blokhut, en van daaruit zendt hij ook nu nog vaak uit, weliswaar op eigen houtje.
Ook politici aan beide kanten van het spectrum meten zich graag een landelijk imago aan in hun pogingen om de plattelandslieden aan zich te binden – de Republikeinse tegenhanger van Walz, J.D. Vance, voorop. Die schreef daartoe zelfs een semiautobiografisch boek, Hillbilly elegy, maar zoals Walz het hem aanwrijft, ging Vance naar een elitaire topuniversiteit (Yale) en kan hij niet eens deftig fazanten schieten. Als ex-leraar, footballcoach, en veteraan opgegroeid in een minuscuul dorpje in Nebraska hoeft
Walz niets te faken. Vance mag dan wel beweren met landelijk, armoedig Amerika begaan te zijn, het is een pose die Walz makkelijk doorprikt. En door te zinspelen op hoe Vance graag vinnig tegen zitbanken zou aanschurken (raar en allicht onwaar) heeft hij hem helemaal afgemaakt: Walz oogt joviaal en authentiek, maar is nu ook de attack dog in de campagne van Har
ris.
Tim Walz oogt joviaal en authentiek, maar is nu ook de attack dog in de campagne van Kamala Harris
Walz staat ook intern sterk. De hele partij zag hem graag komen, zo blijkt onder andere uit hoe zowel de linkse Alexandria Ocasio-Cortez (parlementslid uit New York) als de intussen onafhankelijke Joe Manchin (senator uit West-Virginia) hun steun voor hem uitspraken. Dat laatste is enigszins verrassend omdat Walz in Minnesota toch een progressief beleid uitzette: prairie populism, met oog voor het milieu, voor vluchtelingen, jonge ouders, startende landbouwers en queers (de Republikeinen noemen hem intussen “Tampon Tim” omdat Walz een wet goedkeurde die het scholen verplicht menstruatieproducten aan te bieden aan meisjes en transgenders).
Minnesota nice
Bovendien – anders dan Josh Shapiro, de kandidaat die Kamala Harris ook overwoog – heeft Walz nog nauwelijks een standpunt ingenomen over Gaza. Dat geeft Harris de tijd om in deze een strategie te bepalen, de vrede in de Democratische ‘ big tent’ te bewaren, en met de toevoeging van een scheut ‘Minnesota Nice’ de aangaande goeie vibes door te zetten. Wat Harris en Walz concreet van plan zijn, moet ook op andere vlakken nog blijken en zoals Biden het deed, vermijdt ook de vicepresident spontane momenten met de pers. Maar goed, voor