“Het anders-zijn van mensen leerde ik beter aanvaarden”
Welk advies zou u geven aan jonge mensen?
“Ik zou adviseren om te proberen om opnieuw samen te leven en elkaar te helpen. En duurzamer te leven ook: niet iedereen moet een eigen boormachine hebben. Je hoeft daarvoor niet aan cohousing te doen, je kunt gewoon ook een paar goede buren hebben in een rijwoning of een flatgebouw. Als ik nu in een appartementsgebouw zou gaan wonen, zou ik eerst kijken of ik alle mensen kan leren kennen en ook aandacht hebben voor mijn buren. Het gaat om vertrouwen dat je wint door open te staan en een beetje mensenkennis te hebben.”
Wat heeft u veranderd?
“Omdat ik nu met zoveel mensen samenwoon, heb ik het anders-zijn van mensen beter leren aanvaarden. Ik ben opener geworden en ik aanvaard dat sommigen anders denken in bepaalde situaties. In de voorbije twee jaar heb ik veel geleerd over die kwestie. Ik denk er al langer theoretisch over na, en nu kan ik het echt in de praktijk toepassen.”
Hoe concentreert u zich op het goede?
“Ik denk heel vaak aan datgene waarvoor ik dankbaar kan zijn voor wat ik heb. Hetzelfde doe ik ook bij mensen. Ook al vind ik iemand niet sympathiek, toch zoek ik naar iets in die persoon dat me bevalt.”
Voelt u zich thuis op aarde?
“In Gent voel ik me helemaal thuis, zeker nu. Er waren momenten in mijn leven waarin ik het gevoel had dat ik er niet of niet meer bij hoorde, of dat nu in Duitsland was of in Spanje. Ik denk dat iedereen zijn plek moet proberen te vinden, als dat mogelijk is. Maar soms geven plekken maar tijdelijk een thuisgevoel.”
Kent u uw buren?
“Dat heb ik altijd belangrijk gevonden. Welke voorkeur de buren hebben, wat ze graag doen, wat ze niet zo graag doen … Voor mij zit een buur een beetje tussen familie en vriend. Maar in cohousing is iedereen een beetje buur en verder contact hangt er niet af van de nabijheid, maar van de gedeelde interesses. Zoveel buren, dat geeft een goed gevoel. Je leeft in vertrouwen dat er altijd iemand zal kunnen helpen. Vroeger dacht ik dat je, als je gaf, ook iets van die persoon mocht terugverwachten. Maar hier is het zo dat ik iets geef aan de gemeenschap en dat die gemeenschap me ooit iets zal teruggeven. Het maakt niet uit wie dat uiteindelijk zal zijn.”
Hoeveel schermtijd hebt u?
“Die is serieus verminderd door hier te wonen. Onze televisie hebben we weggedaan, dat was niet eens moeilijk. Ik heb er lange tijd één gehad, en soms zat ik maar wat te zappen, een uur verloren tijd. Ik wil er gewoon geen meer, ik mis al die nieuwsberichten niet. Als ik iets wil weten, zoek ik het op met mijn laptop en dan weet ik wat ik wil weten. We krijgen veel te veel informatie toegestuurd van overal, en die prikkels kosten mij door mijn hersenletsel zo veel energie dat ik geleerd heb om beter te bepalen wat belangrijk is voor mij. Ik loop hier dus rond, je komt altijd mensen tegen. Of je zit op het terras in de zomer en je ziet mensen bezig in de tuin. Eigenlijk gaan we hier zelden op visite bij elkaar, omdat er zoveel gemeenschappelijke ruimte is waar we elkaar kunnen ontmoeten.”