Patti Smith, een wild meisje van 77
Patti Smith bracht in Brugge eten en drinken voor de geest, met een concert dat veel collega’s eerde op een vitale en pakkende manier.
“Are you… hungry?” zo begroet Patti Smith ons met een ondeugend lachje, voor ze met haar Quartet– Tony Shanahan op bas, toetsen en backingzang, haar zoon Jackson Smith op gitaar en Seb Rochford op drums – een wilde versie van ‘Summer cannibals’ inzet. Drie minuten later grijpt Jackson een akoestische gitaar voor ‘Ghost dance’, over de Hopi-indianen van wie het land en de cultuur werden afgenomen, en opgedragen aan iedereen die vandaag hetzelfde leed moet ondergaan – het wordt op luid applaus onthaald.
Nog geen tien minuten ver, en we hadden al twee incarnaties van Patti Smith gezien: de rocker en de aardmoeder. En wat was ze goed bij stem: zo willen wij ook wel 77 worden. Maar bovenal was het heerlijk om te zien hoeveel zin ze erin had. Ze zwaaide met een brede glimlach naar alle hoeken van de wei, liet voor ze aan ‘Pissing in a river’ begon even haar band in de steek omdat er kinderen zonder oordopjes op de eerste rij stonden, en keerde terug met het nodige materiaal.
Over ‘Pissing in a river’. Dat is voor veel mensen dé break-upsong aller breakupsongs, en wordt als dusdanig vernoemd door schrijvers als Nick Hornby en songschrijvers als Tori Amos, in haar eigen song ‘Space dog’. In Brugge smeet Smith zich zó volledig in de tekst en de zang, dat de microfoonstandaard sneuvelde en stoere mannen een traantje wegpinkten.
Het was ook een liefdevol concert, met een minihommage aan haar echtgenoot Fred ‘Sonic’ Smith: eerst een cover van Lana Del Reys ‘Summertime sadness’ – de regels “Cruisin’ down the coast, goin’ about 99, Got my bad baby by my heavenly side” deed haar denken aan de “wilde tijden met haar beautiful boyfriend”. Daarna droeg ze ‘Because the night’ aan hem op, dat massaal werd meegezongen.
Moet Smith Lana Del Rey coveren? Wel, uiteraard doet Patti Smith precies waar ze zin in heeft. Maar die cover was echt een geschenk: al schuurde en kraakte haar stem waar die van Del Rey streelt, ze ontroerde ook ongenadig. En we vinden het ook chic en genereus dat iemand als Smith een song eert van een zangeres die een generatie jonger is.
Smith bracht in Brugge hommage aan Bob Dylan, wiens ‘Man in the long black coat’ ze zong – met Dylans frasering, en toch helemaal van haar. Aan Johnny Cash, in haar eigen song ‘Cash’. Aan Kurt Cobain, over wie ze ‘About a boy’ schreef. Zoveel terugblikken zou treurig of morbide kunnen zijn, maar hier was het vitaal als de neten en stonden we vaak te lachen. Smiths oneliners waren dan ook van hoog niveau: “Ik ben dol op de broers Van Eyck, zij zijn mijn favoriete band.” Of “Die bomen zijn zo mooi, je ziet niet vaak bomen in het publiek.”
‘About a boy’ liet ze overgaan in Nirvana’s ‘Smells like teen spirit’, terwijl ze rondsprong over het podium en ons – “come on people!” – aanspoorde de ‘hello hello’s’ mee te zingen. En daarna knalde ze er nog een krokant ‘People have the power’ achteraan, dat we moesten meezingen want ‘Fred and I wrote this song for you’. We hadden aan het eind van haar concert meer energie dan toen we toekwamen. Een geweldige performer: nog één van haar incarnaties.
Stoere mannen pinkten een traantje weg bij ‘Pissing in a river’, de break-upsong aller break-upsongs