“Als er iets moet worden gedaan, sta ik er”
Watishetbelangrijkstedatiemandvooruheeftgedaan?
“Op mijn 47ste ben ik in een zware depressie beland. We zaten met vochtproblemen bij de bouw van ons huis, mijn moeder lag in het ziekenhuis. Het was te veel, maar het is ook de aard van het beestje. Als alles goed gaat, ben ik de sterkste van de wereld. Als het verkeerd loopt, zou het me opnieuw kunnen overkomen. Dat zit in de familie. In die periode was er één vriend die elke week op bezoek kwam. Dat zal ik nooit van mijn leven vergeten. Zelf heb ik ook altijd voor de zwakkeren gezorgd. Toen een van onze buren prostaatkanker kreeg, heb ik met de buurt een beurtrol opgezet om hem naar het ziekenhuis te brengen voor de bestralingen. Peggy (de vrouw van Wim Waes, red.) is ook zo. Elke week doen we samen boodschappen met een vriendin die blind is. En tijdens mijn camino heeft Peggy vier dagen gepoetst bij een andere vriendin, die vorig jaar de diagnose alzheimer kreeg. Wij zitten zo in elkaar. Om een luisterend oor te bieden, heb ik volgens mijn vrouw geen talent, maar als er iets moet gedaan worden, sta ik er.”
Maaktuzichzorgenoverdetoekomst?
“Het is een vraag die vaak door mijn hoofd speelt: hoe lang heb ik nog? Ik zou het niet echt willen weten, maar het houdt me wel bezig. Ik weet dat het niet kan blijven duren. Ik hoop op vijftien jaar. Maar zal ik even gezond blijven? We hebben veel vrienden en kennissen van onze leeftijd. Uit hun verhalen merken we dat het bergaf gaat. Dan kan de ene niet meer mee gaan wandelen, dan lukt het de andere niet meer, of de wil ontbreekt. Dat zet je aan het nadenken. Peggy heeft veel last van haar knieën. Ze heeft allicht een operatie nodig. Maar vanwege twee longembolieën slikt ze zware bloedverdunners. Daar zal ze in de aanloop naar de operatie mee moeten stoppen. Dat risico haalt me wel eens uit mijn slaap. Over de kinderen moeten we ons gelukkig geen zorgen maken. Die zijn goed terechtgekomen. Al wil ik van Tom liever niet op voorhand weten welk gevaar hij nu weer opzoekt. Achteraf is al erg genoeg. ‘Ik ga wat klimmen in Amerika’, zei hij eens. Op tv zagen we dan dat hij aan El Capitan hing te bungelen, een 900 meter hoge verticale rotswand in Yosemite National Park. Zelfs wanneer hij weer veilig thuis is, krijg ik tijdens het kijken nog de kriebels.”
Kentuuwlichaam?
“Ik ga elk jaar naar de cardioloog en de dermatoloog. Om de drie jaar moet ik een coloscopie laten doen. Er zit darmkanker in de familie en ook bij mij was het bijna raak. Ze hebben de poliep er gelukkig kunnen uithalen en de kanker was niet doorgegroeid tot in mijn darm. Verder laat ik elk jaar bloed afnemen. Dat raad ik mijn kameraden ook aan. Als er iets is, kun je er maar beter op tijd bij zijn. En als we pilletjes moeten pakken, doen mijn vrouw en ik dat. Mijn prostaat is vergroot en daar moet ik elke dag medicijnen voor slikken. Ik hoor rond mij dat niet iedereen dat doet. Mensen lezen soms de bijsluiter en zien er dan toch van af. Wij volgen het advies van onze huisarts blindelings. Ik heb de cardioloog dan ook om toestemming gevraagd voor mijn camino. Hij had maar een voorwaarde: dat ik af en toe een postkaartje zou sturen. (lacht)”
ColumnisteentheatermaaksterRebekkadeWitsteldeeentwintigtalvragenop,waarvandegasterenkelebeantwoordt.