De Standaard

Getergde Jasper Philipsen haalt zijn gram

Jasper Philipsen en ploeg Alpecin-Deceuninck draaiden een Tour van net niet op de best mogelijke manier helemaal om: eerst een lead-out uit het boekje, dan een magistrale sprint.

Jasper Philipsen stak zijn gebalde vuisten in de lucht, ploegleide­r Christoph Roodhooft klopte ermee op zijn stuur in de volgwagen. Na drie keer tweede zorgde de eerste overwinnin­g van Alpecin-Deceuninck uiteraard voor een grote ontlading. Zeker ook door de manier waarop. Het drietal Jonas Rickaert, Robbe Ghys en Mathieu van der Poel zorgde voor de perfecte leadout. Philipsen sprintte de rest daarna alleen maar verder uit het wiel.

Waarom lukte het nu zo overtuigen­d wel? Beginnen bij de technische verklaring: de bochtige aankomst sloot aan bij de specifieke kwaliteite­n van de Alpecin-sprinttrei­n. “Voor dit soort finales hebben we gewoon een sterk team”, vertelde Philipsen. “Mathieu is super goed in bike handling. Technische finales zijn altijd een voordeel voor ons.” Ploegleide­r Christoph Roodhooft vulde aan: “De aankomst was ook snel en de wind stond volledig in de rug, daar houden we van. Dit was voor ons de makkelijks­te sprint tot nog toe.”

Eindelijk leek de sprinttrei­n van Alpecin-Deceuninck op die van vorig jaar. Vooral Van der Poel was opnieuw de machtige locomotief die Philipsen perfect in positie bracht. Hij quoteerde zijn werk zelf met een tien op tien. Een topscore die hij in de eerste sprints in deze Tour nog niet haalde. Iedereen focuste bij de tweede plaatsen op sprinter Philipsen, maar ook Van der Poel was in zijn rol als lead-out nog niet de beste versie van zichzelf.

“Mathieu heeft een paar dagen nodig gehad om na een lange periode zonder competitie het koersritme te vinden”, zei Philip Roodhooft. “Maar in de gravelrit was hij duidelijk al aan de betere hand. Nog niet goed genoeg om alleen naar voor te rijden, maar voor mij straalde hij wel uit dat de topconditi­e er zit aan te komen.”

Storm in het hoofd

Naast de fysiologie speelt natuurlijk ook de psychologi­e een grote rol in de zege van Philipsen. In zijn hoofd bouwde zich in de eerste Tourweek een explosieve cocktail op. Hij voelde dat hij moeite had om zijn faam als viervoudig ritwinnaar en groene trui van vorig jaar waar te maken. “Ik legde mezelf druk op, ik wilde echt winnen. Maar vorige week was gewoon een shit week.”

In zijn hoofd ging het zeker niet alleen om niet winnen. Er was ook de declasseri­ng in Dijon, die paste in de verhaallij­n van Philipsen als brokkenpil­oot. Een imago dat hij al langer meedraagt, maar buiten

“Het was moeilijk geworden voor Jasper om onbevangen te sprinten. Hij was bang geworden om iets verkeerd te doen” Philip Roodhooft

Manager Alpecin-Deceuninck

Bproportie werd opgeblazen door Netflix. En ook gisteren mocht Philipsen het horen, omdat hij in de tussenspri­nt de deur leek dicht te doen voor Biniam Girmay. “Terwijl hij daar gewoon zijn lijn volgt”, aldus Philip Roodhooft. “Maar dan lees je binnen het halfuur een hele reeks online commentare­n. Dat roeierige, maar geschieden­isloze dagen zijn bij uitstek geschikt voor reflectie. Het peloton kabbelt als een beekje door het landschap. Straks wordt het onrustig, maar nu nog niet. Er valt alleen maar terug te blikken, naar surprises, sprookjes en schermutse­lingen. Vooral die laatste houden wielerfans bezig wanneer er niets te melden valt. Want sinds de ophefmaken­de stofetappe van zondag is het vuur aan de lont. De nummers 1 en 2 in het klassement waren niet te spreken over de nummer 3, tweevoudig Tourwinnaa­r Jonas Vingegaard, en dat mocht iedereen weten. Van zodra een renner z’n persoonlij­ke frustratie uit over deze of gene concurrent springt iedereen op de kwestie als een groepje kleuters op een snoeptaart. Achteraf, toen het verstand weer de overhand nam, werd grif toegegeven dat Vingegaard eigenlijk wel verstandig was geweest, maar toen was het natuurlijk al te laat en viel het onnozele macho-discours over “grote ballen” niet meer te ontwijken.

Sinds de spichtige Deen z’n eerste Tour won is hij onderwerp van debat. Niet omdat hij andere renners in de hekken drumt, concurrent­en uitscheldt of een grote bek opzet, maar om alles wat verdient Jasper niet.”

Boos op de wereld, die indruk gaf Philipsen in de eerste week van de Tour. Met als extra element dat hij op de bus ook nu nog geconfront­eerd wordt met de cameraploe­g van Netflix, want ook dit jaar volgen ze hem de hele race. “We zijn niet blij met hoe Jasper neergezet wordt door Netflix”, aldus Philip Roodhooft. “Er zijn dingen die gewoon niet kloppen. Maar dat is geen reden voor ons om te zeggen: ‘nu doen we niet meer mee’. Dat getuigt van volwassenh­eid van ons als ploeg, maar ook van Jasper.”

Alle heisa en aandacht zorgde ervoor dat Philipsen niet meer vrij was in zijn hoofd. Philip Roodhooft: “Het was moeilijk geworden voor Jasper om onbevangen te sprinten. Hij was bang geworden om iets verkeerd te doen. Daarom is het wel belangrijk dat hij nu rechttoe rechtaan wint.”

Jan-Pieter de Vlieger, David Van den Broeck

hij niet is: niet flamboyant, niet expressief, niet onbesuisd, noch gretig in de aanval. En daarom “saai”, “kleurloos” en zelfs “laf” bevonden. Het is wonderlijk wat mensen allemaal durven zeggen en schrijven over mensen die ze niet kennen, laat staan over iemand die drie maanden geleden dacht dat hij doodging terwijl hij voor de tweede keer vader zou worden, en die het lef heeft om een gewaagde gooi te doen naar een derde Tourzege waar niemand in geloofde.

Gelukkig geven introverte mensen, zoals Jonas Vingegaard, weinig om popularite­it

Gelukkig geven introverte mensen weinig om popularite­it. Ze hebben hooguit last van misverstan­den. Dat ze verlegen zouden zijn, terwijl ze hooguit meer naar binnen gekeerd zijn en geen aandacht zoeken. Dat ze geen persoonlij­kheid zouden hebben terwijl ze nadenken voor ze iets zeggen. Dat ze mak en gedwee zouden zijn, terwijl ze vooral goed kunnen luisteren. Dat ze saai zouden zijn, terwijl ze zich net overgeven aan datgene waarmee ze bezig zijn. Dat ze kil en berekend zouden zijn, terwijl ze gewoon hun emoties liever voor zichzelf en hun inner circle houden. Stiekem ben ik een beetje jaloers op introverte mensen; op hun gave om prioriteit­en te stellen, energie te doseren en randzaken te negeren; op hun focus en hun complete desinteres­se voor wat men van hen denkt. Bedachtzaa­mheid is geen eigenschap die je beter afleert, maar een zeldzame deugd in tijden waarin elke gedachte meteen moet worden geuit, elke emotie onder de schijnwerp­ers wordt gesleurd.

Het is perfect legitiem om graag geentertai­nd te worden. Het is niet legitiem om te verwachten dat mensen je entertaine­n, ook niet als het wielrenner­s zijn. Wielrenner­s zijn namelijk net mensen. Ze komen in evenveel soorten als wij. Vrienden die elk feestje doen ontvlammen tot iedereen op de tafel danst zijn leuk. Maar soms heb je iemand nodig die in stilte komt helpen verhuizen na je scheiding en elke doos zorgvuldig labelt.