“De onhandige vrouw wordt zelden getoond”
Op een voorjaarsavond in Albanië besloten illustrator Silke Reyntjens en haar reisgezel zich te wassen in een rivier. “Zo’n moment van intens geluk wil ik vastleggen.”
“In april ging ik naar Kosovo, Montenegro en Albanië, op bezoek bij twee vrienden die een jaar rondreisden met een omgebouwd busje. Ik kwam aan met een grote groep vrienden, maar gaandeweg gingen er mensen naar huis en reisden we met z’n drieën verder. Die twee vrienden zijn allebei fervente fietsers en in het busje zaten drie mountainbikes om mee rond te trekken. Toen we in Albanië waren, ging ik mee op een tocht: we fietsten ’s avonds 16 kilometer lang een berg op, bleven boven slapen in een tentje en kwamen de volgende dag terug. Dat lijkt geen grote afstand, maar ik was kapot.” “Aangekomen in het dorp gingen we meteen eten in een restaurantje. De zware inspanning in combinatie met lekker en veel eten en wijn maakte dat we lichtjes dronken terugfietsten naar de plek waar het busje stond. Toch besloten mijn vriendin en ik ons nog te wassen in de rivier. Toen ik het zeepje doorgaf, liet die vriendin het uit haar handen glippen. Natuurlijk vonden we het niet terug, ondanks haar pogingen, bloot, gebukt en tastend in een stromende en ondertussen donkere rivier. We lagen dicht van het lachen. Het was zo’n moment van intens, grappig geluk dat ik het de volgende ochtend wilde vastleggen.”
“Baadsters zijn een stijlfiguur die vaak terugkomt in de schilderkunst, meestal vanuit een voyeuristisch, mannelijk perspectief. Ik wilde dat vanuit mijn perspectief als vrouw benaderen en tonen dat een vrouw niet alleen heel elegant, maar ook juist heel onelegant kan zijn. Ik vind dat het beeld van de onhandige vrouw te weinig aan bod komt in de klassieke schilderkunst, maar bijvoorbeeld ook in hedendaagse films. Net daarom teken ik graag logge, ludieke figuren. Ook de slang is een verwijzing naar de iconografie, als symbool voor Eva, de eerste vrouw. Als kunstwetenschapper speel ik graag met die subtiele verwijzingen naar het vrouwbeeld.”
“Vroeger had ik een apart reisdagboek en een schetsboek, maar nu heb ik dat losgelaten en staat alles in één boek. Ik teken erin als ik mijn atelier ben, op de trein zit, op reis ben, maar evengoed na een etentje bij mij thuis. Ook teken ik tegenwoordig anders op reis. Vroeger schetste ik losse elementen, zoals een paard of een aardappel, die ik abstraheerde. Nu neem ik meer tijd om een volledig landschap in mij op te nemen. Sommige reisschetsen schilder ik achteraf ook met olieverf – ik volg schilderkunst aan de kunstacademie van Anderlecht, waar ik zelf ook lesgeef. Een van de baadsters heb ik bijvoorbeeld geschilderd op een klein paneeltje.”
“Zo’n beeld neemt me meer terug naar de herinnering dan eender welke foto. Voor een tekening heb ik bewust nagedacht over hoe hoog het water stond of hoe de bergen eruitzagen. Dat maakt een schetsboek superintiem.”
Maya Toebat
Op een mooie reis blik je later graag terug. Iedere zaterdag vertellen illustratoren over de bestemming die ze in hun reisdagboek vereeuwigden