Zwanenzang democratie
Het verwende karakter van mijn generatie toont zich in de verkiezingsuitslagen, en het is een gevaarlijk spelletje. Als jonge kiezer merk ik meer en meer hoe ver mijn generatie af staat van de realiteit.
Onze grootouders maakten de oorlog mee, ze vertelden hun kinderen de verhalen van wanhoop en verlies, en drukten hen op het hart dat het nu beter zou zijn. Ze hadden lang en hard gevochten voor die heilige democratie. Onze ouders groeiden vredig op, in een wereld die hen alle kansen gaf, maar die hen ook leerde dat ze die nooit voor lief mochten nemen. Dat besef leeft niet meer, de afstand is te groot geworden. De nieuwste generatie stemgerechtigden kent alleen nog gemak. We zijn verwende nesten, we hebben nooit ergens voor moeten vechten, en dat merk je.
Wat deze generatie mist, is het besef dat de vrijheid winnen veel langer duurt dan ze verliezen. Dat zouden we weten, mochten we onze lessen geschiedenis ernstig hebben genomen. Wie denkt dat migratie het grootste probleem is van onze tijd, heeft het verkeerd voor. Wie denkt dat fascisme de oplossing is voor onze problemen, heeft het zeker verkeerd voor. Wie denkt dat de Europese Unie overbodig is, is ronduit ondankbaar. De geschiedenis kan zich wel degelijk herhalen, en in dit tempo zal het niet lang duren eer dat gebeurt. Of je genoeg koopkracht hebt om een huis te kopen, zal dan snel van je prioriteitenlijstje verdwijnen. Net als de huidskleur van wie je wonden verzorgt.
Eén ding is zeker: het veiligst voel ik me vanaf vandaag in Brussel en Gent, waar ik erop kan vertrouwen dat mijn medemens ook pleit voor een gezonde en sterke democratie met gelijke rechten voor iedereen.