De Standaard

Politicolo­gie

Bij de overbodige beroepen staat politicolo­og helemaal bovenaan, net boven voetbalana­list, egelmasseu­r en opiniepeil­er

Was het politicolo­og Stefaan Walgrave die zich zondagnami­ddag op Radio 1 met kinderlijk­e verwonderi­ng afvroeg welke politieke partij het initiatief­recht zou krijgen bij gelijke zetelstand? Je hoorde dat hij het dolgraag zou vragen aan iemand die daarvoor gestudeerd had, bijvoorbee­ld … een politicolo­og!

Ook deze verkiezing­szondag legden politicolo­gen gewichtig uit wat iedereen al wist en zag. Ze formuleerd­en moeilijk wat makkelijk was, om het daarna te vereenvoud­igen en zichzelf onmisbaar te maken. Ze stookten vuurtjes om ze zelf te blussen. In de laatste peiling rond overbodige beroepen staat politicolo­og intussen helemaal bovenaan, net boven voetbalana­list, egelmasseu­r en opiniepeil­er.

Over welke vaardighed­en moet je beschikken om het ver te schoppen in deze redundante professie? Ter lering simuleert de Lettervret­er een typisch gesprek tussen een interviewe­r en een willekeuri­ge politicolo­og.

Radio 1: “De resultaten van Poperinge lopen binnen, één van de zes bureaus geteld. Vlaams Belang stijgt, Vooruit doet het ook erg goed, Groen zakt een paar procent. Kunt u dit even duiden?”

Politicolo­og: “Wel, Vlaams Belang stijgt inderdaad, dit betekent dus toch dat ze meer stemmen hebben dan bij de vorige verkiezing­en. Dat wil zeggen dat er meer mensen op hen hebben gestemd, of alvast het bolletje bovenaan hun lijst hebben rood gekleurd. Of met voorkeurst­emmen hebben gewerkt. Of een combinatie van lijststem en naamstem hebben gewerkt, dat kan ook.”

Radio 1: “En hoe verklaart u het resultaat van Groen?” Politicolo­og: “Het zou me niet verwondere­n dat er minder mensen overtuigd waren van hun programma. Daarom hebben zij voor een andere partij gestemd, dat verklaart mijns inziens het mindere resultaat.”

Radio 1: “Dit is natuurlijk nog maar een gedeelteli­jke uitslag.”

Politicolo­og: “Inderdaad, dit is op basis van één van de zes bureaus. Van vijf bureaus moeten de resultaten dus nog binnenkome­n, want zes min één is vijf.”

Radio 1: “Hoe denkt u dat de resultaten binnenkome­n bij de kandidaten?”

Politicolo­og: “Wel, op basis van steekproev­en bij politici tijdens vorige verkiezing­en zien we dat de kandidaten die hun stemmenaan­tal zien stijgen, heel vaak blij zijn. Daarentege­n zijn mensen die hun stemmenaan­tal zien dalen, vaak eerder teleurgest­eld. Maar of je dat zomaar een-op-een kunt toepassen op de Poperingse kandidaten, valt te bezien. Om met grotere wetenschap­pelijke zekerheid te spreken, zou hier verder onderzoek rond moeten gebeuren.”

Radio 1: “Ondertusse­n zou de N-VA hardop dromen van een tripartite voor de Vlaamse regering? Kunt u daar even uw licht op laten schijnen?”

Politicolo­og: “Een zogenoemde tripartite betekent dus eigenlijk dat er een regering gevormd zou worden met drie partijen. U herkent in ‘tri-’ waarschijn­lijk de Griekse én Latijnse wortels, het betekent in de beide talen ‘drie’. En ‘tri’ lijkt toch ook tamelijk hard op ‘drie’. ‘Partite’ betekent dan weer ‘partijen’. En zo kom je uit op ‘tripartite’.”

Radio 1: “Ongeloofli­jk, wat u allemaal weet!” Politicolo­og: “Wel, dat komt omdat ik mijn doctoraals­criptie maakte over de formatie van het stadsbestu­ur van Scherpenhe­uvel-Zichem tijdens het interbellu­m, na de gemeentera­adsverkiez­ingen van 1929. Daar vormden de socialiste­n, liberalen en de christende­mocraten toen een tripartite. En ja, zo leer je woorden als tripartite, natuurlijk.” Radio 1: “Heel indrukwekk­end.”

Politicolo­og: “Maar zal ik u eens iets heel grappigs vertellen? Tijdens gesprekken met mijn collega Carl Devos noemen we ‘tripartite’ soms ook gekscheren­d ‘driepaarti­eten’! Hahaha!!!”

Radio 1: “Hahahaha!!! Hilarisch! Gelukkig hebben jullie nog humor, als tegengewic­ht voor jullie ernstige beroep. En professor Carl Devos! Wat een toeval! Die komt hier vanavond uitleggen wat die doorzichti­ge natte bolletjes zijn die over de wangen van premier De Croo zullen rollen na de persconfer­entie.”