Op spoed, in de rechtszaal: rijk zijn helpt in New York
Pim Raes belandde op de spoedafdeling in New York, en zag gelijkenissen met de rechtszaken tegen Donald Trump.
Mijn vrouw wette de keukenmessen terwijl ik stond te koken. Ik zei nog dat het daarna altijd oppassen is en toch sneed ik vijf minuten later in plaats van door een bussel basilicum los door de nagel van mijn linkerduim.
Een taxi bracht me in allerijl naar een van de vele ziekenhuizen aan de Upper East Side van Manhattan – precies dat ziekenhuis waar de complotdenker overleed die zichzelf vorige vrijdag in brand had gestoken. Onderweg in de taxi kreeg ik berichtjes van een bevriende arts die op de hoogte was gebracht door mijn vrouw: “Besef dat je hier een klant bent in plaats van een patiënt”, schreef ze. “Laat je gelden: pas als ze bang zijn voor een proces zullen ze je naar behoren helpen.”
Aan de ingang van de spoedafdeling moest ik eerst mijn verzekeringsgegevens doorspelen, vervolgens kreeg ik een morfinepil en werd ik op een stoel gedumpt in een bomvolle ziekenzaal. Zes uur later zat ik daar nog, weliswaar nadat ik zonder onmiddellijk gevolg achtereenvolgens aan vijf dokters en aan zes verpleegsters mijn verhaal had gedaan.
Ik besefte dat ik met een pijnlijke vinger op een vrijdagavond in New York niet boven op de stapel lag, maar omdat ik de volgende ochtend een tvopname moest regisseren, werd ik steeds radelozer. Voor mijn neus schold een geïntoxiceerde latina intussen een luid kermende orthodoxe jood uit, ze gaf de verpleegster die tussenbeide kwam een klap en toen ze even later verwijderd werd door drie veiligheidsagenten; beet ze een van hen in de hand.
De ongelukkige belandde naast mij op een stoel. “Nog een geluk dat het hier gebeurde”, zei ik om hem te troosten. Hij snauwde dat hij er elders “harder op geklopt” zou hebben.
Ik had veel tijd om na te denken en zelfs onder invloed van de morfine snapte ik dat ik niet te kleinzerig moest zijn en me gelukkig mocht prijzen dat ik me niet Gaza of Zuid-Soedan bevond. Toch was mijn nachtje op de spoed mensonterender dan je zou verwachten in de zelfverklaarde ‘healthcare capital’ van de wereld.
Flapperend stukje vlees
Als je hier naar de spoed moet, kun je maar beter goed verzekerd zijn én iets ernstigs voorhebben. En dan nog: ik dacht aan hoe je overlevingskansen tijdens de coronacrisis in New York toenamen naarmate de wijk waarin je ziekenhuis stond, welvarender was. Ik dacht aan hoe de ziekenhuizen voorrang gaven aan vips en aan hoe er ook tal van extreem dure privéklinieken zijn waar het aangenaam toeven bleef.
Een dosis propofol en nog enkele injecties later werd mijn duim eindelijk genaaid door een jonge chirurg. Dat gebeurde op een bijzettafeltje in het midden van de zaal, zodat iedereen goed kon zien hoe ik het bijna begaf toen hij het stukje nagel op het flapperende stukje vlees aan mijn duim eraf schraapte.
Oké ja, ik had last van zelfmedelijden, of minstens van een misplaatste verontwaardiging – net zoals Donald Trump de voorbije weken.
Zoals de manklopende, discriminerende gezondheidszorg moeilijk te aanvaarden is, zo kan Trump maar niet geloven dat Amerika’s klassenjustitie hem in New York voor één keer in de steek laat. Trump noemt zijn ‘hush money’- strafzaak uiteraard weer een heksenjacht – evangelische media noemen het een kruisiging – en hij klaagt over hoe de Amerikaanse justitie met twee maten meet, terwijl hij daar zelf meer dan wie ook van profiteert: de voorkeursbehandeling die hem tot nog toe te beurt viel, is ongezien.
Zo wist hij de federale aanklacht over zijn poging tot staatsgreep in handen van het gecorrumpeerde Hooggerechtshof te schuiven. In Georgia profiteert hij van een amoureus schandaal rond aanklager Fani Willis. In Florida wordt de zaak rond geheime documenten beoordeeld door een rechter die hij zelf aanduidde. In New York, in de banaalste van zijn strafzaken, slaagt hij er minder goed in om de rechtsgang tegen te houden. Hij en de rechtse media claimen dat hij in New York geen eerlijk proces kan krijgen. Nochtans staat Trump er meer dan waar ook voor een jury van gelijken: hij is rijk, hoogopgeleid en hij was ooit zelf een Democraat.
Net zoals de gezondheidszorg lijkt de justitie hier vaak een business: wie genoeg geld heeft, kan blijven procederen
Oranje gelaatsbruiner
Trump probeert dit proces dan maar weer aan te grijpen om aan ‘courthouse campaigning’ te doen. De rechtszaak levert hem veel aandacht op en elk detail wordt oeverloos uitgesmeerd, maar de omstandigheden helpen hem niet. Hij moet de pers te woord staan in een donkere, afgeschermde zone waar zijn oranje gelaatsbruiner het moeilijk heeft. Elders in New York durft Trump zich niet langer te vertonen.
Electoraal zal deze zaak hem geen deugd doen, maar de genadeslag wordt het zeker niet. Want net zoals de gezondheidszorg lijkt de Amerikaanse justitie vaak een business: wie er zoals Trump het geld voor heeft, kan blijven procederen. In New York spelen ze het hard en het strekt het lokale gerecht tot eer dat het hem eindelijk aansprakelijk probeert te houden.
Trump is erg verontwaardigd en wellicht zal hij nogmaals tegen symbolische boetes aanlopen voor het intimideren van juryleden en getuigen. Toch is de kans groot dat de zaak op niets uitdraait: ze is volgens experts juridisch wankel. Als een van de twaalf juryleden twijfelt, ontloopt Trump al een veroordeling. En als die er toch komt, gaat hij in beroep.
De media wetten de afgelopen dagen al volop de messen, maar straks belanden we allicht toch weer bij af: bij nieuwe wederzijdse verontwaardiging.