De Standaard

Huisartsen en euthanasie

In het debat over de uitbreidin­g van de euthanasie­wet wordt een cruciale (f)actor straal genegeerd. Alsof wij artsen er geen probleem mee hebben om een euthanasie uit te voeren.

Toen de euthanasie­wet er in 2002 kwam, ging ze over duidelijke situaties van een nakend levenseind­e met ondraaglij­k en niet te lenigen fysiek lijden. De bedoeling was dat de arts die dan noodzakeli­jkerwijs en humaan ‘doorspoot’, niet vervolgd kon worden. Tegenwoord­ig is euthanasie een vrijwillig­e keuze, mogelijk in steeds meer situaties, waarbij de arts bijna als technicus wordt ingeschake­ld. Telkens weer moet ik mij verdedigen tegen het vanzelfspr­ekende, eisende karakter ervan en moet ik uitleggen dat euthanasie geen evidente handeling is.

Patiënt en wetgever moeten beseffen dat een euthanasie uitvoeren niet in je koude kleren gaat zitten – je moet daar als arts en als mens van bekomen. Je kunt je afvragen of het normaal is dat een actieve levensbeëi­ndigende handeling zelfs maar van een arts wordt gevraagd!

Ik vind dat ik als arts een andere zorg te bieden heb aan de stervende persoon: de comfortzor­g regelen, emotionele ondersteun­ing bieden, het natuurlijk­e stervenspr­oces begeleiden, afscheid en rouw laagdrempe­lig maken. Hetzelfde geldt voor mijn taak bij dementeren­den: échte zorg is op een waardige manier met de patiënt omgaan: met geduld en begrip voor de verwardhei­d, met een kwinkslag of een geruststel­lend woord, met de nodige tijd voor voeding, lichaamshy­giëne en een gesprek. Er is voor mij geen enkele medische reden om iemand van de wereld te helpen vanwege decorumver­lies, geheugenpr­oblemen of eenzaamhei­d.

Als de patiënt, zijn vertegenwo­ordiger of de wetgever beslist dat euthanasie op dementeren­den toch moet kunnen, dan is het zonder mij. Zoek maar iemand anders voor die smerige job.