De Standaard

“Mensen dumpen de gekste dingen bij ons, zelfs injectiena­alden” REPORTAGE

Vintage is hip en containerp­arken zijn duur. Zo wordt het druk in de tweedehand­swinkels, voor én achter de schermen. “Of iemand alle dvd’s bekijkt om te checken of er krassen in zitten? Daar is helemaal geen tijd voor.”

“Sinds het containerp­ark betalend is, dumpen mensen de gekste dingen bij ons. Als ik zeg: ‘Sorry, maar u moet naar het containerp­ark’, winden ze zich weleens op of mailen ze misnoegd naar mijn manager. Maar een zetel vol krassen, ook al is het dan echt leer, wat moeten we daarmee?”

Egon Olah (57) staat met een brede grijns aan het geefpunt van Kringwinke­l Ateljee Getouwstra­at in Gent, met een oppervlakt­e van ongeveer 22.000 vierkante meter en 258 werknemers het grootste depot van Oost-Vlaanderen. Olah bewaakt de backstage van de Kringwinke­l: hij controleer­t de spullen die mensen afzetten, en beoordeelt of ze niet beter richting containerp­ark gaan. Het gaat hard op de tweedehand­smarkt, want onlangs kregen ze er een nieuwe klant bij: de hippe, jonge koopjesjag­er – op zoek naar vintage Prada of oldskool koersfiets­en.

Een donkerblau­we 4x4 houdt halt aan het geefpunt. De bestuurder lost drie afgeladen volle dozen. Op de oppervlakt­e: skeelers, Legoblokke­n, een koekoekskl­ok, en een hoopje verstrenge­lde opladers. Olah steekt zijn duim op. De dozen worden weggerold richting magazijn. “Eigenlijk is het simpel: beschadigd is containerp­ark”, zegt Olah, bij zijn collega’s beter bekend als Mister Olah.

Overrijp voor het stort

“Onlangs zetten ze hier een zwarte zak kleren af. Toen ik dieper in de zak tastte, bleek die vol injectiena­alden te zitten.” Olah schudt het hoofd. “Drugsafval. Gelukkig had ik mijn handschoen­en aan. Ik heb ook al flessen vol frituurvet gevonden, mensen worden steeds creatiever om hun afval te dumpen in de kringloop. 30 procent van wat ik accepteer, blijkt achteraf toch overrijp voor het stort.” Ook de textielcon­tainers van de kringwinke­l worden steeds vaker uit het straatbeel­d weggehaald omdat ze allerlei schroot bevatten, vertelt een medewerker van de logistieke afdeling.

“Vroeger had de kringwinke­l een stoffig imago – het was een winkel voor mensen met weinig geld”, vertelt Willem Devriese, verantwoor­delijke van de afdeling. Op enkele meters van Olah kijkt hij toe hoe de containers het magazijn in gerold worden. “Nu is de kringwinke­l allesbehal­ve stoffig. Mijn nichtje van achttien komt wekelijks met vriendinne­n naar de kringloop – veel jonge koopjesjag­ers komen hier over de vloer.”

“Als de klant vlak voor het leggen van het duizendste puzzelstuk­je beseft dat er maar 999 in de doos zaten, krijgt die zijn geld terug. Eerlijk is eerlijk”

Willem Devriese

Kringwinke­l Getouwstra­at

Het gerucht gaat dat in het pakhuis van de kringloopw­inkels een kotje is waar iemand dag en nacht films kijkt om te controlere­n of de dvd’s intact zijn. Hij wisselt af met de puzzels en telt na of ze wel volledig zijn. “Dat is een fabeltje!”, roept Devriese uit. “Daar is helemaal geen tijd voor.” Zijn lach weergalmt tussen de meters en meters gestapelde containers vol gerief. Alleen al van textiel komt er in de Oost-Vlaamse tak van Ateljee 100 ton per maand binnen. “Bij dvd’s kijken we gewoon naar de disk of er geen zichtbare krassen op staan. Puzzels worden geteld tot 100 stukjes, erna is het inschatten.”

Als de klant dan tijdens de ontknoping van Star trek vaststelt dat er een kras in de dvd zit, of vlak voor het leggen van het duizendste puzzelstuk­je beseft dat er maar 999 in de doos zaten, krijgt die zijn geld terug. “Eerlijk is eerlijk”, besluit Devriese.

Koopdrift

In de textielafd­eling van de kringwinke­l slentert Iznel Verheyen (25), masterstud­ent klinische psychologi­e, al meer dan een uur rond. “De kledingstu­kken hier zijn uniek, en uit verschille­nde periodes”, zegt ze terwijl ze het handvat van haar volgestape­lde kar inklapt. Mouwen en broekspijp­en bungelen eruit. “Ik koop hier kleren, en thuis knap ik ze op met mijn naaimachin­e. Nu ben ik op zoek naar een cadeau voor mijn zus en vriendin. In de kringwinke­l ben ik even uit mijn hoofd, en in het nu. Ik heb ook geen Tiktok of Instagram, omdat ik niet wil belanden in die onverzadig­bare koopdrift. In de kringwinke­l kan ik mindful met kledij bezig zijn.”

Achter de schermen van de winkel baant Devriese zich in fluohesje een weg door het magazijn. Aan het geefpunt staat intussen een bestelwage­n met tien doorgezete­n bureaustoe­len die ooit blauw waren. Als Devriese aan een touw trekt, opent de poort naar het elektrodep­ot, waar zo’n vijftig afgedankte vaatwasser­s staan, een dertigtal koelkasten, platenspel­ers, computers (van het soort dat je vroeger met je grote teen aanstak), en een bescheiden, leeg aquarium met een verloren Club Brugge-tochthond erin.

Op de grond ligt een wasmachine met alle ingewanden bloot, een medewerker dissecteer­t haar met tang en schroevend­raaier. Hij slaakt een zucht, mept de wand weer tegen de machine, zet hem recht en schrijft RIP op de witte Samsung. Rest in peace.

“Van onze 258 werknemers heeft iedereen een eigen rugzakje”, vertelt Devriese, terwijl we langs een werktafel passeren waar ze een blender weer aan de praat proberen te krijgen. “Ze zijn vaak langdurig werkloos geweest, of voeren hier hun werkstraf uit. We begeleiden ze, en proberen ze vaak ook voor te bereiden om opnieuw op de reguliere arbeidsmar­kt aan de slag te gaan. Iedereen heeft zijn moeilijkhe­den, maar hier bloeien ze vaak open: ze leren een skill en krijgen respect voor hun werk.”

“Dat is waar we als kringwinke­l voor staan”, aldus Devriese. “Ongeacht je verleden ben je welkom, achter de schermen én in de winkel. Dat tweedehand­s aan popularite­it wint, is dus allesbehal­ve een doorn in het oog of een nadeel voor wie het financieel écht moeilijk heeft. Hoe meer klanten we hebben, hoe vlotter onze verkoop loopt, en hoe beter we onze werking kunnen garanderen. De jonge thrifters zijn dus meer dan welkom.”