Poetin leidt geen regime, wel een criminele bende
Zal de wereld na de vervalste verkiezingen in Rusland een maffieuze gifmenger erkennen als president, vraagt Aleksandr Skorobogatov zich af. Of zullen we naar Joelia Navalnaja luisteren?
Jammer dat Quentin Tarantino God niet is. Om te beginnen zouden al onze dialogen een Oscar waard zijn. De charismatische Michael Madsen, dansend op ‘Stuck in the middle with you’, zou nog altijd het oor van de onfortuinlijke politieagent afsnijden in Reservoir dogs, en de cynische gangster Marcellus Wallace zou bokser Butch Coolidge proberen te overhalen om zijn kamp te verliezen in Pulp fiction: “The night of the fight, you may feel a slight sting. That’s pride fucking with you. Fuck pride. Pride only hurts.” Ook zonder Tarantino als God is onze wereld ongelooflijk cynisch en buitengewoon wreed. Het belangrijkste dat mij stoort aan het goddelijke scenariowerk vandaag, is het flagrante gebrek aan gerechtigheid. Als Tarantino Zijn job had gekregen, zou Joelia Navalnaja, nu haar geliefde lafhartig werd vermoord, van de legendarische meester Hattori Hanzo een onschatbaar samoeraizwaard hebben gekregen zoals Beatrix Kiddo in Kill Bill, en in een cabriolet naar Moskou vertrekken terwijl ze in de camera zegt: “I roared. And I rampaged. And when I arrive at my destination, I am gonna kill Bill.”
Maar Tarantino is God niet. En zo zijn onze dialogen slapjes, is de triomf van gerechtigheid zeer de vraag, en moet Joelia Navalnaja niet naar de romantische Hattori Hanzo in Okinawa, maar moet ze praten met saaie politici in Europa en de Verenigde Staten. Al vraagt ze hen net hetzelfde als wat Beatrix Kiddo aan Hattori Hanzo vroeg: een zwaard waarmee ze de ultieme slechterik ten val kan brengen.
Vanuit het Europees Parlement roept Navalnaja de wereld op om eindelijk in te zien wat Poetin en zijn regime in werkelijkheid zijn. “Je hebt niet te maken met een politicus, maar met een bloedige mobster. Poetin is de leider van een georganiseerde misdaadbende. Gifmengers en moordenaars maken er deel van uit, maar het zijn allemaal pionnen. Het belangrijkste zijn de mensen die dicht bij Poetin staan, zijn vrienden, handlangers en bewaarders van het geld van de maffia.”
De farce van de verkiezingen
Vraagt Joelia Navalnaja naar meer westerse sancties? En zijn sancties geen fundamenteel gebrekkig instrument?
Vandaag is het in Rusland onmogelijk om een Big Mac te kopen, en de integriteit van McDonald’s en zijn fastfoodcollega’s die de lucratieve Russische markt hebben verlaten, verdient respect. Voor het overige is in Poetins Rusland gewoonweg alles te verkrijgen, van de nieuwste iPhones tot de westerse hightechgoederen die Poetin nodig heeft om wapens te produceren. De Britse publieke omroep BBC toonde recent aan dat het Westen massaal Russische olieproducten blijft aankopen, via Indiase en Chinese raffinaderijen – de zogenoemde ‘refining loophole’. Zo blijft het Westen Poetins oorlog in Oekraïne mee financieren.
“Jullie – en wij allemaal – moeten de criminele bende bestrijden”, zegt Joelia Navalnaja tegen de Europese politici in Straatsburg. “En de politieke innovatie bestaat in het toepassen van methoden die worden gebruikt tegen de georganiseerde misdaad, niet voor politieke concurrentie. Géén diplomatieke nota’s, wél onderzoeken naar fraude. Géén uitingen van bezorgdheid, wél een zoektocht naar de maffia-collaborateurs in jullie landen, de onzichtbare advocaten en financiers die Poetin en zijn vrienden helpen geld te verbergen.”
Joelia Navalnaja heeft gelijk. Poetin kun je niet tegenhouden met diplomatieke nota’s. En gebrekkige sancties alleen, die bovendien niet worden nageleefd, zullen Poetins terreur in Rusland noch zijn oorlog in Oekraïne kunnen stoppen.
Om Poetin op een doeltreffende manier te bestrijden moet je eerst de ware aard van Poetin en zijn regime begrijpen. De vrije wereld wordt vandaag niet geconfronteerd met een moderne versie van de Sovjet-gerontocratie en haar onaantrekkelijke ideologie, maar met een onmenselijk wrede maffia die voor haar overleven vecht.
Wie Poetins legitimiteit na de verkiezingen erkent, erkent ook de legitimiteit van verkiezingen in de bezette delen van Oekraïne, en dus de legitimiteit van de bezetting zelf
Dit weekend voert die maffia een farce op genaamd presidentsverkiezingen. De vrije wereld moet hoogdringend beslissen of zij na de afloop daarvan Poetin als een legitieme president zal beschouwen.
Moraliteit valt blijkbaar lastig te rijmen met geopolitiek. Maar zijn we werkelijk bereid na de vervalste verkiezingen een gifmenger te erkennen als de legitieme president van Rusland? Een wrede dictator, op wiens bevel politieke tegenstanders worden gemarteld en vermoord, zowel in Rusland als over de hele wereld? Hoe kunnen we de erkenning van de legitimiteit van een oorlogsmisdadiger – die al twee jaar lang een vernietigingsoorlog tegen Oekraïne voert, die verantwoordelijk is voor de dood van honderdduizenden Oekraïners en Russen, die de wereld afdreigt met een kernoorlog en het einde van de beschaving – combineren met de fundamentele waarden van menselijkheid?
De ‘nieuwe gebieden’
De presidentsverkiezingen worden ook gehouden op de geannexeerde Krim en in vier regio’s van Oekraïne die maar gedeeltelijk door Rusland
zijn veroverd. Het aantal kiezers in die vier ‘nieuwe gebieden’ bedraagt volgens het Russische Centrale Kiescomité 4,5 miljoen, terwijl de bevolking volgens de officiële Russische gegevens hier maar 3,2 miljoen mensen telt. Dat de verkiezingen vervalst zullen zijn, vereist eenvoudigweg geen verder bewijs.
Door Poetins legitimiteit na de verkiezingen te erkennen, erkent de vrije wereld ook de legitimiteit van verkiezingen in de bezette gebieden van Oekraïne, en bijgevolg ook de legitimiteit van de bezetting zelf. Ik kan me onmogelijk voorstellen hoe men dat kan verzoenen met moraliteit, en met de logica en de normen van het internationaal recht waarop de vrede na de Tweede Wereldoorlog rustte.
Quentin Tarantino’s rebelse bokser Butch buigt niet voor de gangster Marcellus Wallace en wint het gevecht dat hij had moeten verliezen. Beatrix Kiddo, ondanks de onvoorstelbare beproevingen en zeeën bloed, doodt de ultieme slechterik. Als Tarantino God was, zou Joelia Navalnaja ongetwijfeld Poetin verslaan en hem naar Den Haag sturen. Zal gerechtigheid uiteindelijk zegevieren of zal de bloedige maffiabaas toch de overhand krijgen? Dat hangt in grote mate af van de integriteit en moed van de westerse politici. Maar al geven ze Joelia Navalnaja het felbegeerde zwaard van Hattori Hanzo, dan nog zal zij zelf het gevecht moeten aangaan.