Wantrouw de tjeven, ook als ze met geschenken komen
Jean-Jacques De Gucht
VlaamsParlementslid(OpenVLD).
LEVENSEINDE De argumenten tegen de uitbreiding van de euthanasiewet komen altijd neer op emotionele chantage, schrijft Jean-Jacques De Gucht.
“Maak je niet kwaad, want dan luisteren mensen niet naar je argumentatie.” Wel, ik hoop dat u wel wilt luisteren. Even terugspoelen. Barbara Ceuleers gaf onlangs een beklemmend interview waarin ze beschrijft dat haar vader, Jan Ceuleers, de beslissing tot euthanasie te vroeg heeft moeten nemen door de tekortkomingen van de huidige wetgeving (DS 27 februari). Mijn partij diende prompt een voorstel in dat al enige jaren stof ligt te vergaren, omdat er onder druk van CD&V een zwijgakkoord is over ethische thema’s – een pure schande. Vervolgens maakte CD&V-voorzitter Sammy Mahdi ogenschijnlijk een bocht en wakkerde het debat over de uitbreiding opnieuw aan. Eventjes was er hoop dat Mahdi eindelijk het licht had gezien. Helaas, algauw bleek dat de communicatie van CD&V een afleidingsmanoeuvre was, en werden voorstanders van een uitbreiding op de wetgeving weggezet als kille egoïsten. Beware of tjeven bearing gifts.
Modeverschijnsel
De argumentatie tegen (een uitbreiding van) de euthanasiewetgeving is keer op keer emotionele chantage. De bijdrage van Jessie Dezutter (DS 1 maart) past perfect in dat rijtje van zogezegd goedbedoelde en diepgaande bijdrages. Voorstanders van de uitbreiding worden afgeserveerd als hardvochtige aanhangers van een neokapitalisme dat alle “nuttelozen” uit de weg wil ruimen. De roep om een uitbreiding, die alsmaar luider weerklinkt in de samenleving, wordt beschouwd als een modeverschijnsel. Er wordt geïnsinueerd dat men naar euthanasie kijkt zoals naar de jongste Tiktok-sensatie.
Alsof dat nog niet schandalig genoeg is, wordt de doordachte beslissing van een lucide mens volkomen aan de kant geschoven. Je zult maar alles gewikt en gewogen hebben om te willen overgaan tot euthanasie bij een ongeneeslijke ziekte of in het geval van een verworven wilsonbekwaamheid. Vervolgens word je geconfronteerd met iemand als Dezutter die jou en je omgeving probeert diets te maken dat je keuze uit lafheid gemotiveerd is. Daarna komt Mahdi die euthanasie reduceren tot een oppervlakkige kwestie van zorglast. Wie dus de laatste wens van een mens respecteert, wordt bestempeld als oppervlakkig en immoreel. Een joekel van een schuldgevoel, niet het minst voor iedere arts die ooit euthanasie heeft uitgevoerd.
Wie opteert voor euthanasie, kan blijkbaar alleen maar een narcist zijn, of een duts die zwicht voor de oppervlakkige prestatiedruk van de samenleving